Tears of midnight Crystal

Chapter 14

Exciting part to be😜

Narrator's Pov

Sa dapithapon ng matatag na kuta ng mga Aquarian, kung saan ang tahimik na tubig ay sumasalamin sa papalubog na araw, isang rebelasyon ang yumanig sa mapayapang kaligiran. Ang Aquarian, isang taong puno ng walang pag-aalinlanganang katapatan at tiwala, ay nakatayo sa gitna ng katahimikan habang ang katotohanan ay unti-unting lumilitaw. Si Lady Elena, sa tabi niya, ay nag-aalab sa galit na bihira niyang makita.

"Mamili ka. Ang ikaw ay patayin o ang iyong pinaka mamahal na anak?" Isang pagpipiliang hindi niya inakalang kanyang maka gisnan.

Si Lou, ang pinagkakatiwalaang tagapag-alaga, ay nakaluhod sa harap nila, ang kanyang boses ay basag na bulong.

"Natagpuan ko lamang siya sa lawa. Si Hestia ay hindi dugo ng ating angkan. Ang tunay kong anak... siya ay hindi ko mawari kung saan na nag tungo."

"Ina!? Ano ang iyong pinag sasabi!" Sigaw ni Hestia sa kanyang ina.

At isang disisyon na hindi niya inakalang patutungoan niya.

"Patawad Hestia. Ngunit kailangan kong mabuhay."

Ang bigat ng mga salita ay bumalot sa hangin. Ang mga mata ni Lady Elena, na dati'y puno ng malasakit, ngayon ay nag-aalab sa poot.

"Nilinlang mo kami," kanyang singhal, ang boses ay mas malamig pa sa pinakamalalim na bahagi ng karagatan. "Para sapagkakanulo mong ito, kamatayan ng iyong anak ang kaparusahan mo."

Pinanood ng Aquarian, walang magawa, habang sina Lou at Hestia ay sinunggaban ng mga bantay. Si Hestia, ang batang kanyang minahal, ay kinaladkad palayo, ang kanyang mga sigaw ay bumabalot sa gabi. Ngunit ito'y hindi katapusan. Ito'y simula pa lamang ng isang bangungot.

Ang hangin sa paligid nila ay naging mabagsik, nagiging isang hindi mapigilang bagyo. Si Lou ay natumba, nanginginig sa takot at pag-aalala para sa anak na minahal niya.

"Hestia, patawarin mo ako!" sigaw ni Lou, ngunit ang kanyang boses ay nilamon ng humahagulhol na hangin.

Hestia's anguish erupted into raw power. Her scream tore through the air, a catalyst that unleashed the storm within her. The skies darkened, swirling into an ominous vortex. The ground trembled as an immense tornado formed, its fury unmatched.

Ang kanyang mga mata, ngayon ay wala nang kulay, ay kasing-itim ng kailaliman. Ang buhawi ay nagngangalit, pinupunit ang templo ng bawat angkan, iniiwan ang pagkawasak sa bawat dinadaanan. Ang mga sagradong hiyas, ang puso ng kanilang kapangyarihan, ay winasak mula sa kanilang mga santuwaryo, sinipsip sa gitna ng kaguluhan.

Si Hestia ay nawala sa gitna ng kaguluhan, isang anyo ng pighati at poot. Ang bagyo ay sumira sa lahat ng nadadaanan, at ang dating makapangyarihang mga templo ay bumagsak, ang kanilang pamana ay naiwang guho.

Ang Koa Clan, ang huling bastion ng kaayusan, ay nasa bingit ng pagkawasak. Alam ng Aquarian na kung hindi mapapakalma ang galit ni Hestia, sila rin ay babagsak. Ngunit habang tinitignan niya ang nagngangalit na bagyo, nakita niya hindi lamang ang isang batang nawala sa kabaliwan, kundi isang kaluluwang sumisigaw para sa katarungan, para sa katotohanan, para sa pagmamahal na ipinagkait sa kanya.

Sa puso ng bagyo, sa gitna ng pagkawasak at kawalan ng pag-asa, nangako si Lou na ililigtas siya. Haharapin niya ang bagyo, susuungin ang galit ni Hestia, at sisikapin siyang ibalik mula sa bingit ng pagkalimot. Sapagkat sa loob ng kadiliman ng kanyang mga mata, nakita niya ang isang ningas ng pag-asa—isang kislap na ang batang kilala niya ay naroon pa, naghihintay na mailigtas.

"Anak! Huminahon ka! Patawarin mo'ko! Huminahon ka!" Sigaw ni Lou sa kanyang anak na ngayon ay nasa luob ng malaking buhawi. Hindi ma kontrol ang emosyon at kapangyarihan.

Sa bawat nayon na kanyang pinupuntahan, walang iniwan si Hestia kundi pagkawasak. Ang mga templo ng Maren Clan, ang mga estatwa ng Rian Clan, lahat ay nabuwal sa kanyang walang hanggang galit. Ang mga hiyas ng bawat angkan ay isa-isang nakuha ni Hestia, bawat isa'y itinatanim sa kanyang puso, nagbibigay sa kanya ng hindi maisip na kapangyarihan.

Sa huli, natagpuan niya ang sarili sa nayon ng kanyang sariling angkan, ang Aquarian Clan. Ang kanilang mga templo, pinaghirapan at pinag-ukulan ng pag-ibig at dedikasyon, ay nagiba rin sa ilalim ng kanyang galit. Ang hiyas ng Aquarian Clan, ang pinakamatindi sa lahat, ay nasa gitna ng templo, kumikislap ng liwanag.

Hinablot ni Hestia ang hiyas at itinanim ito sa kanyang puso, at sa sandaling iyon, isang alon ng kapangyarihan ang sumiklab mula sa kanya. Ang kanyang puso, puno na ng mga hiyas mula sa bawat angkan, ay nagliliwanag ng hindi maisip na kapangyarihan.

Sa gitna ng buhawi, si Hestia ay naging isang nilalang na hindi mapigilan, ang kanyang kapangyarihan ay lagpas sa anumang nakikita. Ang kanyang galit ay bumalot sa kanya, ngunit sa ilalim ng lahat ng iyon, isang boses ng pagkabalisa at kalungkutan ang sumisigaw para sa katarungan, para sa katotohanan, para sa pag-ibig na ipinagkait sa kanya. Sa kanyang mga kamay, ang kapalaran ng bawat angkan ay nakatadhana, at sa kanyang puso, ang kapangyarihan ng mga hiyas ay nag-aalab ng hindi matumbasang lakas.