Karanlıkta Parlayan

Yardım Çığlığı

Çaresizlik içinde boğulmuş bir kız düşünün. Ben ; öz amcam iç çamaşırlarımı çıkartırken o kızı benimsedim işte... Yardım yalvarışlarından çoktan ağlama derecesine gelmiş olan ıslak gözlerim kapandı. Her dokunuşu... Teninin tenime değişi bir eziyetti...
Ve bu evin kapısının
Kırılmasıyla son buldu. Gözlerimi fal taşı gibi açtım çünkü evin demir kapısını ancak bir boz ayı kırabilecek güçteydi. Kimdi bu kapıyı kıran?

"aysima!"
Bu...
"Ömer!"
Yataktan tam doğrulacakken amcamın kolumdan tutup yatağa geri mıhlamasıyla, ağzımı eliyle kapatması da bir oldu... Çırpınmaya başladım. Bir ara tekrar elini ısırıp konuşma fırsatı yakaladım. "imdat, Ömer buradayım!" tekrar mı? Susturuldum.
Koca evin içinde benim odamı bulmak epey zordu fakat hışımla içeri dalan Ömer'i zar zor fark ettim.
Amcamı açık yakasından tutup üzerimden çektiğinde odadan çıktım ve üzerimi giyindim, odaya tekrar bakmadan yalı'yı terk ettim. Sokağa çıktığımda ömer' in okula geldiği arabayı fark edip hızla bindim ve beklemeye koyuldum. Oh hayır... Olamaz kriz geçiriyorum, ne zaman titremeye başladım farkında değilim ama şuan güçlü bir panik atak geçirdiğime eminim... Yalı'nın kapısından -artık kırık olan- çıkan Ömer' görünce çözülen bacaklarım hayıra alamet değildi... Bayıldım.

Bir ara gözlerimi araladığımda benzinlikte olduğumuzu fark ettim. Ömer ise dışarıda hem yakıt alıyor hem de telefonda biriyle görüşüyordu. Dinlemek için odaklandım.
"deli misin ona söyleyemeyiz!"
Kime neyi söyleyemezsiniz?
"hayır ne diyorsun kurtuluş?"
Kurtuluş mu, oda kimdi ki?
Tanrım bu kadar soru varken aklımda, nasıl düşüneceğim ki?
"evet biliyorum ama biraz, erken değil mi?"
Ayık kafayla düşünmenin daha sağlıklı olacağına karar vermişken gözlerim kapandı tekrardan...