Karanlıkta Parlayan

İlk Yanılgı

Mutfaktaki silüyeti fark edince duruşumu dikleştirdim. Ömer'e minnettardım ve hepte olacağım. Bu yaptığı iyiliğin karşılığını nasıl ödeyeceğimi düşünerek kendimi yiyip
Bitiriyorum, ta ki omzumda bir el hissedene kadar.
"hey, rahatla biraz." dedi Ömer. O kadar düşüncelerimle savrulmuştum ki, önüme kadar gelen Ömeri fark edemedim. Sahi çok hızlı gelmişti yanıma.
"ben, ne desem bilemedim..." bekledi, kollarını iki yana açtı. Buna şuan ihtiyacım vardı. İki adım ilerledim ve uzun boynuna yetişmek için zıpladım parmak ucunda ve atıldım boynuna. Sımsıkı sarmalasın belimi. Minnetlerimi sunmak için indim üstünden.
"minnettarım, hayatımı kurtardın."
Yüzünü anlamamış gibi buruşturup söze girdi.
"ne demek hayatın?"
Daldı gözlerim yine...
" eğer sen geç kalsaydın, eğer o şey yaşansaydı ben..."
"öyle söyleme" elini omzumda tutmuş gözlerini gözlerime dikmişti.
" evet zor bir hayat yaşayabilirsin, herşey ama herşey bok olabilir, ailen gitmiş olabilir, namusun bile gitmiş olabilir ve belki de hayata dair hiçbir umudun kalmamıştır ama unutma ki her zaman biri vardır. Arkanda bırakıp gittiğinde hayattan kopacak biri, kendini de yakacak biri vardır. Sen ister öyle düşün ister düşünme hep olacak. "
Durdum. Sustum. Haklıydı ve bunu en çok da ben biliyordum. Kabullenmesi de zordu fakat oldu, kabullendim işte sonunda.
" sence herşey iyi olacak mı? "
Duruşunu dikleştirdi konuştu.
" Sana söz veriyorum Peri kızı "
Gözlerimin içi Parladı ve gülümsedim.
"Her şey iyi olacak"
inanma isteğim, mantığımı aştığından dolayı mutluydum şu an ama normale dönünce her şeyin kötüye gideceğinden haberim bile yoktu...

Kapının çalmasıyla birlikte oturduğum koltuktan kalktım ve kapıya yöneldim. Ta ki Ömer kapıya benden önce ulaşana kadar. Gelen söylediğimiz Yemek: Pizza! Bayılırım...
" ben alabilir miyim, ben alabilir miyim! "
pizzayı elime verdiği gibi kapıyı kapattı. Çok acıkmıştım.