Διαγωνισμός Διηγήματος : Το μωρό λείπει από την κούνια

Ελπίδα - @-Inaa-

Εισπνοή εκπνοή. Εισπνοή εκπνοή. Πανικός, άγχος, αγώνας, ταχυκαρδία, ιδρώτας. Μια ανατριχίλα απλώνεται σε όλο της το κορμί σταδιακά και αργά σαν μια οχιά που σέρνεται στο χώμα, ανάμεσα από το καταπράσινο γρασίδι για να κατασπαράξει το θύμα της.

Εισπνοή εκπνοή. Ο θώρακας της κινείται ανεξέλεγκτα, οι σπασμοί την αναγκάζουν να ξυπνήσει από τον βάρβαρο και ανήσυχο ύπνο της καταμεσής της νύχτας• την ώρα που το ολόγιομο φεγγάρι στέκει αρχοντικό στον ξάστερο ουρανό.

Εισπνοή εκπνοή. Οι κόρες των εβένινων ματιών της ανοίγουν με μιας και αντικρίζουν το ξεφτισμένο ταβάνι με το κακόγουστο πολύφωτο, δώρο του καταραμένου γάμου της από μια μακρινή θεία ή ξαδέρφη.

Εισπνοή εκπνοή. Το χέρι της τεντώνεται για να αγγίξει το αδειανό στρώμα δίπλα της, εκεί που άλλοτε βρισκόταν το σώμα του αγαπημένου της και την περίμενε ώσπου να κλείσει τα βλέφαρά της.

Εισπνοή εκπνοή. Η καρδιά της χορεύει ακόμη σε ξέφρενους ρυθμούς, το ένστικτο της σχεδόν την προστάζει να ανακαθίσει στο πουπουλένιο στρώμα και τα μάτια της καρφώνονται στο αντικρινό ρολόι. Δώδεκα τα μεσάνυχτα κι όμως, ο ουρανός μοιάζει κατάμαυρος από το κλειδαμπαρωμένο παράθυρό της.

Εισπνοή εκπνοή. Η συνείδηση της παλεύει να της θυμίσει κάτι σημαντικό. Το νευρικό της σύστημα είναι ασταθές και με τα δάχτυλα της γραπώνει το σεντόνι. Πρέπει να θυμηθεί, πρέπει να ακολουθήσει το πρόγραμμα της, πρέπει να είναι αλάνθαστη και πρέπει να γίνει τώρα.

Άξαφνα τα δύο της πόδια δίνουν μια ώθηση και το λιγνό κορμί της περπατά με διστακτικά βήματα προς την πόρτα του δωματίου. Δεν πρέπει να κάνει θόρυβο γιατί θα την ξυπνήσει.. και πάλεψε τόσο επίμονα για να καταφέρει το αντίθετο.

Εισπνοή εκπνοή. Το χέρι της αγγίζει το πόμολο του παιδικού δωματίου μα της φαίνεται πολύ κρύο και τινάζεται. Είναι μέσα Ιούλη δεν θα έπρεπε να είναι τόσο κρύο, σωστά; Η πόρτα τρίζει γοερά και μαλώνει τον εαυτό της που δεν θυμήθηκε να την λαδώσει πριν κοιμηθεί. Ορίστε πάλι μαντάρα τα έκανε.

Εισπνοή εκπνοή. Τώρα οι φωνές μέσα της δεν λένε να ηρεμήσουν. Το ένστικτο της της ουρλιάζει να προχωρήσει, η καρδιά της αγωνιά και πάλι το μυαλό της στέκει σιωπηλό μπροστά στον ξέφρενο χορό που πλάθουν τα μάτια της.

Κάπου στο βάθος σαν να ακούει ένα αδύναμο παιδικό κλάμα σαν τότε που κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια της την κόρη της, λίγο πριν λιποθυμήσει από την δύσκολη γέννα που είχε. Και πάλι αυτές οι στιγμές, οι λίγες, ελάχιστες αναμνήσεις του μαιευτηρίου με την κορούλα της στην αγκαλιά της είναι κέρδος γι αυτήν.