Διαγωνισμός Διηγήματος : Το μωρό λείπει από την κούνια

Εγώ, το μωρό κι εγώ - Ελένη Παπαθεοδώρου

Σήμερα, μέρα μηδέν, ώρα 00.00

Ένα βράδυ με άφησε μόνο μαζί της. Ποτέ δε δέχτηκε άλλη φορά να το κάνει. Κοιτώ το ρολόι... μεσάνυχτα. Ξαφνικά, ακούω έναν δυνατό αέρα και να πέφτει κάτω μια κορνίζα. Άσχημο το προαίσθημα που είχα από ώρα. Τρέχω στο δωμάτιό της. Η κούνια της μικρής άδεια . Η κορνίζα που είχε όλα της τα στοιχεία με την πρώτη φωτογραφία της, έγινε χίλια κομμάτια. Παρανόησα. Ξεκίνησα να φωνάζω, <<Λίλιαν , Λίλιαν...>>. Πώς είναι δυνατόν όμως, ένα βρέφος τεσσάρων μηνών να σηκώθηκε μόνο του από το κρεβάτι του; Η ανάσα μου κόπηκε από το άγχος και τον τρόμο. Δεν είναι ότι αγαπούσα τη μικρή αληθινά. Μου έφερε τη ζωή τούμπα. Αλλά δεν ήθελα και το κακό της. Ποτέ. Τα περισσότερα βράδια δουλεύω. Δεν είμαι σπίτι να τη βλέπω. Καλά εντάξει. Κάποια βράδια δουλεύω. Τα υπόλοιπα συνεχίζω να κάνω ό,τι έκανα από τα δεκαέξι μου . Αλκοόλ, γυναίκες και όλα τα σχετικά. Δεν ήθελα ποτέ να αλλάξω. Δεν είχα σκοπό να αλλάξω. Δεν άλλαξα. Όμως αφού ήρθε στη ζωή μου, την αποδέχτηκα και την αναζητούσα συχνά. Η μάνα της δεν με άφηνε ποτέ μόνο μαζί της . Να, που ήρθε η στιγμή. Αυτό το βράδυ. Πώς είναι δυνατόν; Ποιος μπήκε και πήρε τη μικρή από την κούνια; Τι πρέπει να κάνω ;

Παίρνω τηλέφωνο κατευθείαν την κυρά Ολυμπία. Είναι η μόνη που ξέρει τη σωστή λύση.

4 χρόνια πριν την ώρα 00.00

Εκτός από τη δουλειά, το ποτό και το ξενύχτι μου αρέσει έτσι για αλλαγή να πάω ένα θέατρο. Τα άλλα ρεμάλια πάντα με χλευάζουν για αυτό , έτσι δε με ακολουθούν ποτέ. Δε με πειράζει να πάω μόνος μου . Έβαλα ένα παντελόνι και ένα καθημερινό λινό άσπρο πουκάμισο. Με κοιτάζω στον καθρέφτη. Είμαι ωραίος ο άτιμος. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα πολλά θηλυκά που μπαινοβγαίνουν στο αυτοκίνητό μου . Στο σπίτι μου ποτέ. Το πρόγραμμα σήμερα έχει κωμωδία. Δεν βρήκα και πολύ καλή θέση. Φτου ρε παιδί μου ! Κάποιος θα χαζογελάει , θα κουνάει το κεφάλι του και θα μου κόβει τη θέα. Είμαι σίγουρος. Ξεκινάει η παράσταση κι ακριβώς μπροστά μου βρίσκεται μια αλογοουρά. Όλη την ώρα πηγαινοέρχεται. Πάνω κάτω, δεξιά κι αριστερά. Το γέλιο της <<αλογοουράς>> ξεχωρίζει ανάμεσα στα πολλά . Εκτός του ότι δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την παράσταση, μου κέντρισε το ενδιαφέρον αυτό το κεφάλι. Ξεκίνησα να ξεφυσάω. Είμαι έτοιμος να χάσω τον έλεγχο, όταν από τα πολλά χαχανητά, της πέφτει το κινητό . Μέσα στα πόδια μου . Μόνο και μόνο που σκέφτομαι ότι θα γυρίσει πίσω και θα μπει ανάμεσα στα πόδια μου να πάρει το κινητό της εκνευρίζομαι. Κι έτσι γίνεται. Μα είναι ένα γλυκό προσωπάκι. Αψεγάδιαστο και με μάτια που έλαμπαν από το γέλιο. Νεότατη. Σκύβω κι εγώ μαζί της και της δίνω το κινητό.