„Twoje Blizny" | ShinKami | PL ‼️ZAWIESZONE‼️

17 - „Zdjęcie"

*tekst* - myśli.
Tekst - normalna wypowiedź.
Tekst - pov. jakiejś osoby.
Tekst - głosy w głowie osoby z ostatniego pov.

••••••••••••••
Denki Kaminari pov.
Zasnąłem wtulając się w jego tors.

Obudziłem się. Było coś około 2 w nocy. Tym razem to nie był koszmar a takie jakby przeczucie, że może stać się coś złego.

Siedziałem na łóżku i rozglądałem się po pokoju swojego chłopaka. Nie szukałem niczego konkretnego. Po prostu przyglądałem się wszystkim czterem ścianom by móc trochę bardziej zajrzeć w serce swojego ukochanego.

Rzuciła mi się w oczy fotografia postawiona na białej półce zawieszonej nad biurkiem. Przedstawia ona szczęśliwą, przytulającą się rodzinkę, która pozuje właśnie do aparatu.

Wstałem i podszedłem do tej pułki. Wziąłem zdjęcie do dłoni i przysunąłem do siebie by móc je dokładniej obejrzeć.

Nigdy nie miałem takiego zdjęcia.
Nie z moją rodziną.. Moi rodzice nie mają żadnego mojego zdjęcia. Może to i nawet lepiej bo o mnie zapomną. A ja już nigdy do nich nie wrócę.. Przynajmniej nie zamierzam.

Odłożyłem ramkę na swoje miejsce i oparłem się ręką o biurko. Złapałem za swoją szyję i westchnąłem.
Obróciłem się na drugą stronę by móc spojrzeć na śpiącego Hitoshi'ego, który okazał się jednak nie spać.
Po prostu siedział na łóżku i jego wzrok był wlepiony we mnie.

— Dlaczego nie śpisz? — Zapytał.

— Nie mogę zasnąć. — Oparłem się o biurko.

— Ehh.. — Westchnął i wstał do mnie.

— Przepraszam że robię kłopot. — Powstrzymywałem się aby nie odwrócić od niego wzroku, ale w końcu uległem i spojrzałem na jego bluzę.

— Nie robisz nam kłopotu. — Objął mnie w talii. — Jesteś moim chłopakiem. Moi rodzice o nas wiedzą i w sumie to nie mają nic przeciwko. — Przysunął mnie do siebie i pocałował w czoło. — Więc dlaczego myślisz że jesteś dla nas kłopotem? — Zapytał.

— Przecież wziąłem się tak z nikąd i nagle mieszkam u was i marnuje swoje życie, które ktoś innych mógłby wykorzystać. — Otworzyłem załzawione oczy trochę szerzej i lekko się uśmiechnąłem. Ale nie na długo bo po chwili zacząłem szlochać.

— Nie mów tak.. — Przytulił mnie. — Kocham cię.. i nie mógłbym teraz żyć bez ciebie, więc błagam nawet nie myśl o tym..— Wtuliłem się w niego i zacisnąłem dłonie na jego koszulce.

Staliśmy tak chwilę, aż w końcu Hitoshi zaczął mówić.

— Co widziałeś w tym zdjęciu? — Zapytał.

— Hm?

— Widziałem cię jak patrzyłeś na zdjęcie. — Odsunął mnie lekko od siebie

— A tak. Po prostu oglądałem. — Ponownie się do niego przytuliłem by nie widział mojej twarzy.

— Napewno? — Znów mnie od siebie odsunął a moje oczy zaszły łzami. — Martwię się.

— Jest git, serio.

— Masz szklane oczy. — Przejechał kciukiem po moim policzku.

— Przepraszam. — Z moich oczu wypłynęły łzy.. znowu.

— Nie masz za-

— Przepraszam, że jestem taki słaby i, że nie umiem sobie z niczym dobrze poradzić. Po prostu to zdjęcie i to jak dobrze się układa w twoim domu, prowadzi mnie do płaczu.. Bo- — Zaciąłem się na chwilę by zaczerpnąć trochę powietrza iż wcześniej wypowiedziane słowa powiedziałem na jednym wdechu. — Zawsze myślałem, że w każdym innym domu dzieję się to samo co u mnie. Całe dzieciństwo byłem oszukiwany i wcale nie kochany. Hitoshi ja.. nie potrafię już pojąć tego co się dzieje..

Przerwałem swoją wypowiedź by trochę ochłonąć.
Usiadłem na krześle iż moje nogi zaczęły już lekko drżeć.

— Nie potrafię pojąc tego, że jestem przez kogoś kochany.. — Oparłem się łokciami o uda i zanurzyłem twarz w dłoniach. — Przepraszam..

Hitoshi Shinsou pov.
Po tym co powiedział Kaminari. Uklęknąłem przed nim i złapałem go za ręce.

— Denki spójrz na mnie, proszę. — Poprosiłem i tak też zrobił. Moje oczy w tym momencie robiły się szklane iż patrzenie na swoją drugą połówkę w takim stanie nie jest niczym fajnym.
— Wiesz kim jesteś?

— Tak. — Odpowiedział niepewnie.

— To kim dla siebie jesteś? — Zapytałem.

Chłopak przez chwilę milczał a jego wzrok zatrzymał się w jednym miejscu.

— Nic nie znaczącym dla świata nieudacznikiem.

— Dla mnie jesteś naprawdę silnym i wrażliwym nastolatkiem. Kocham cię takiego jakim jesteś i ty też powinieneś siebie chodź trochę lubić.
I mam do tego ważne pytanie. — Wstałem na proste nogi i Denki też chciał to zrobić, jednak ja dałem mu znak dłonią żeby pozostał na miejscu.

— Jakie?

— Chciałbyś porozmawiać ze specjalistą? Nie uważam, że musisz koniecznie iść, ale martwię się o ciebie i jeśli chciałbyś porozmawiać o tym z kimś kto faktycznie się na tym zna to możemy cię zapisać do psychologa.

Jego mina była troszkę zaskoczona moimi słowami, ale po chwili jego wyraz twarzy wrócił do normalności.

— Mogę się nad tym zastanowić? — Zapytał lekko przygaszonym głosem.

— Jasne. — Przytuliłem go.

Chwile po tym wziąłem go na ręce i poszedłem z nim na łóżko. Posadziłem go na swoich kolanach i przytuliłem do siebie.

Poczekałem aż zaśnie i dopiero położyłem się spać.

••••••••••••

Hejka!!! PRZEPRASZAM ŻE TAKI KROTKI ROZDZIAŁ ALE NIE MA MNIE OBECNIE W KRAJU I NIE ZAWSZE MAM DOSTĘP DO NETA. Już wczoraj miałam wstawić ten rozdział ale warunki mi na to nie pozwalały. 🙏❤️❤️

Przepraszam za wszelkie błędy‼️‼️