Minsan na rin ba kayong napagsabihan ng mga matatanda na ugaliing mag "tabi tabi po" hindi lang para sa mga nuno sa punso?
Minsan na rin akong napagalitan ng aking lola, sa kadahilanang madalas akong inaabot ng ala sais ng gabi sa treehouse namin.
Sinasabi pa nilang mahirap makawala, oras na ika'y magkasala sa kanila. Ngunit ang hindi alam ng karamihan, mas mahirap makawala oras na mapa ibig mo sila.
Marami tayong hindi nakikita, na kahit mismong siyensya ay hindi ito maipaliwanag.
Ayaw ko man maniwala noong una, ngunit sapat na ang lalaking nasa aking harapan para patunayan lahat ng haka-hakang akala ko'y hindi magiging posible sa mundo ng mga tao.
His appearance is remarkable, characterized by his iridescent black hair, defined cheekbones, lengthy black lashes, subtle lips, and deep eyes that mirror his intense gaze, all complemented by his gently furry pointed ears
I know. Pointed ears.
"You're awake." His cold tone sent shivers down my spine.
Kinakabahan man ay nakuha ko pa ring bumangon sa pag kakahiga.
"A-asan ako?" I battled countless of emotions while mustering all the courage I had.
"You're in my world." Despite his dark gaze, excitement was still evident on his eyes.
Lalo akong kinabahan sa titig niya sa akin. Nanginig ang aking mga kamay at napansin ito ng lalaking nasa harapan ko.
Hinawakan niya ang dalawa kong kamay at iginiya niya ito patungo sa kaniyang labi.
Hinalikan niya ito habang diretsong nakatingin sa aking mga mata.
"Nothing to be scared of, my queen." Hindi man siya ngumiti, ramdam ko pa rin ang galak sa kaniyang tinig.
Ganoon nalang kabilis ang tibok ng puso ko. Sa isang iglap, I became a queen.
The queen of faeries.
.
.
.
