Me and you || Soukoku school au ||

Rozdział 11

Chuuya nie lubił tego uczucia w sercu, które zawsze pojawiało się u niego, kiedy tylko przynajmniej pomyślał o tamtym dniu w którym wszystko się zaczęło. Rodzice zaczęli się unikać, a właściwie to mama zaczęła unikać ojca. Cały czas wychodziła gdzieś z przyjaciółkami, pomagała w wolontariacie lub odwiedzała swojego starszego syna często u niego zostając. Od czasu do czasu brała też ze sobą Chuuye mówiąc, że pójdzie z nim na spacer. I faktycznie tak robiła tylko, że chłopcu nie podobało się to, że jak chciał coś powiedzieć to nie mógł bo jego rodzicielka rozmawiała z kimś przez telefon z swoją siostrą, a jego ciocią. Czasami próbował się wtrącać jednak widząc powagę na twarzy kobiety rezygnował i po prostu szedł cicho koło niej trzymając ją za rękę. Czasami też zabierała go na plac zabaw gdzie bawił się z innymi dziećmi przez co nie odczuwał nieobecności duchem swojej mamy aż tak bardzo.

Potem sytuacja się polepszyła, a jego rodzice na nowo byli razem szczęśliwi. Jak był potem nieco starszy zaczynał powoli rozumieć ich zachowania w tamtych czasach. Do rudowłosej na nowo przyczepił się ojciec Paula, chciał walczyć o prawa do opieki chociaż nie było podstaw do tego by musiał go od niej zabrać. Raz musieli nawet lecieć do Paryża, a on siedział cały czas u babci co zaczynało się robić dla niego coraz bardziej zrozumiałe. Kiedy natomiast skończył czternaście lat wiedział już wszystko i było mu nieco głupio z powodu tego, że nie mógł im pomóc, że nawet nie zdawał sobie zbytnio sprawy z powagi sytuacji. Nikt go jednak nie winił, wszyscy rozumieli to, że był dzieckiem i zasługiwał na całkowicie beztroskie dzieciństwo. Wtedy też jednak jego ojciec zaczął brać więcej zmian w pracy. Nie było dnia, nocy czy nawet kilku godzin żeby nie widziano go poza zakładem lub by nie chodził z nosem w dokumentach. Raz Chuuya chciał podejrzeć czym on tak pilnie się zajmował jednak ten od razu wyczuł jego podstęp i go przegonił, oczywiście nie zrobił mu krzywdy tylko po prostu zbył go swoim zwyczajowym "To są sprawy dorosłych" czego szczerze nienawidził.

Brązowooka zaczęła być coraz bardziej nerwowa z takiego obrotu spraw. Była przyzwyczajona do tego, że jej mąż naprawdę dużo pracował, ale nie aż tyle. Nigdy też nie wracał o takich godzinach gdzie zaczynała się godzina policyjna. Martwiła się o to czy to w niej był problem przez co starała się bardziej w domu. Sprzątała częściej niż była potrzeba, gotowała bardziej czasochłonne dania czy nawet po nocach jak myślała, że nikt nie patrzy szlifowała swoje umiejętności Japońskiego. Nic to jednak nie dawało, sytuacja nie zmieniła się nawet trochę. Chuuya wraz z Paulem wielokrotnie namawiał ją do porozmawiania z mężczyzną. Ta jednak cały czas odmawiała, a jej aparycja i zachowanie mimowolnie przypominało ryżemu coraz bardziej zakochaną nastolatkę w swoim pierwszym prawdziwym związku. Rozumiał jednak, że sprawa była poważniejsza niż to, że ubrała sukienkę, która mu się nie spodobała i zamierzał zrobić wszystko żeby to jakoś załagodzić.

Przekonał starszego od niego żeby poszli porozmawiać również z jego ojcem. Do dziś jak młody Nakahara wspominał tamtą sytuację czuł delikatny dyskomfort. Jednocześnie chciało mu się śmiać na wspomnie tego jak poważnie wyglądał mężczyzna pytając się ich z oburzeniem czy oni mu coś sugerowali. Oni nie, ale jego żona owszem. Raz podczas obiadu zapytała się wprost czy go zdradza na co chyba wszyscy oprócz niej zakrztusili się swoim jeszcze dość ciepłym jedzeniem. Umiał nawet w głowie odtworzyć uczucie dłoni jego starszego brata, który klepał go po po plecach by przypadkiem nie udusił się za pomocą sushi. Kazano im iść do pokoju co też od razu wykonali chociaż zatrzymali się na końcu schodów i nasłuchiwali. Słowa jego rodziców nie były zbytnio wyraźne jednak z czasem stawały się coraz głośniejsze dzięki czemu mógł coraz więcej zrozumieć. W którymś momencie jednak blondyn zaciągnął go do swojego pokoju mówiąc, że zaraz wróci po czym sam zszedł na dół z powrotem do pomieszczenia z którego zostali wygonieni.