ဂျူလိုင်လတတိယအပတ်ထဲရောက်လာသည့်တိုင်
နှစ်ယောက်သားမတွေ့တဲ့နေ့ဆိုတာမရှိသေး။
ကနေဒါရဲ့ အထင်ကရနေရာတွေကို
တစ်ရက်တစ်မျိုးမထပ်အောင်သွားခဲ့သည်။
တောင်တန်းတွေကအစ ရေပြာအိုင်တွေအထိ
လိုက်ပို့ပေးသူဟာလည်း ဟင့်အင်းဆိုတာမရှိခဲ့။
မငြင်းခဲ့ပါဘူး...အနားမှာရှိနေချင်တာမို့လေ။
တောင်တန်းတွေဆီကိုသွားတဲ့နေ့...
"ကျွန်တော်လေ ကနေဒါရဲ့တောင်တန်းတွေကို
သိပ်သဘောကျတာပဲ"
တောင်တန်းတွေကိုငေးကြည့်ရင်း
အညိုရောင်လေးပြောလာသောစကား။
ဟုတ်တယ် အရမ်းလှတာကို။တစ်ချို့တွေက
အပူရှိန်ကြောင့်ရေခဲတွေလုံး၀ရှိမနေတော့ပေမယ့်
တစ်ချို့မှာတော့ ဖြူဖွေးဖွေးနှင်းအစုစုတွေ
ရှိနေတုန်း...တစ်မျိုးစီလှနေတာပေါ့။
/Trout ရေကန်/
"အစ်ကိုသိလား အစ်ကို့မျက်လုံးလေးတွေက
ဒီရေအိုင်လေးလိုပဲ"
ကြည့်လိုက်တာနဲ့စိတ်ကြည်သာဖွယ်ရေအိုင်လေးကိုကင်မရာထဲထည့်ရင်းမှရုတ်တရပ်ပြောလာသူ။
"ဟင် ဘာလို့လဲ..."
"မသိဘူး...ဒါပေမယ့်လေ...
အစ်ကို့မျက်လုံးတွေကို စပြီးကြည့်မိလိုက်ထဲက
ဒီ ရေအိုင်လေးကိုတမ်းတွေးမိတာ...
အဲ့ဒါကြောင့်ဒီနေရာကိုလိုက်ပို့ချင်ခဲ့တာ"
လိုက်ပို့ချင်ခဲ့တာတဲ့...
ကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ခင်မှာပင်
အလိုလျှောက်ပြုံးမိစေတဲ့အသံဩရှရှလေး...
Trout ရေကန်ရဲ့ ဘေးလမ်းတစ်လျှောက်မှာ
မေပယ်ပင်တွေအများကြီးရှိသည်။
အရောင်မပြောင်းသေးတဲ့မေပယ်တွေပေါ့။
"သူတို့ကဘယ်တော့ကြွေမှာလဲ"
မေပယ်တွေကိုကြည့်ရင်းမေးသည်။
"စက်တင်ဘာအကုန်ပိုင်းလောက်ပေါ့...
ဒါမှမဟုတ်လဲ အောက်တိုဘာအစပိုင်းလောက်"
နမည်ကြီးတဲ့နေရာတွေကိုရှာပြီး
လိုက်ပို့ခိုင်းခဲ့တာ ကိုယ်တိုင်ဖြစ်ပေမယ့်
ဒီရေအိုင်တွေဆီကိုတော့ အညိုရောင်လေးသည်
သူ့သဘောနဲ့သူခေါ်လာပေးခဲ့ခြင်းသာ။
