kupa kızı & sinek valesi // kakucho x reader

4

•
•
•

bölüm şarkısı:

~ Lana Del Rey- Dark Paradise

"Ve hatırlamamın bir çaresi yok,

Yüzün adeta bir melodi gibi,

Aklımdan çıkmayacak.

Ruhun peşimi bırakmıyor ve

"Her şey yolunda" diyor.

Ama ben ölmeyi dilerdim.

Ne zaman gözlerimi kapatsam

Adeta karanlık bir cennet gibi.

Kimse seninle kıyaslanamaz.

Korkuyorum, beni diğer tarafta beklemeyeceğinden."

•

•

- Kakucho'nun ağzından-

Yaklaşık yarım saattir siyah arabanın gelmesini beklerken düşünmeye vaktim olmuştu. Ölmeden önce hayatı film şeridi gibi gözlerinin önünden geçen bir kurbandan farksızdım. Tüm hayatımı düşündüm. Hayatımın son yirmi yılını iki kelimeyle özetlesem, boka batmış derdim.

Kan, çığlıklar, kanunlar, uyuşturucu, silah, çeteler.

İğrendiğim her şeyin içinde boğulmuş vaziyetteydim. Daha kötüsü bundan pişman olup olmadığımı bile bilmiyordum.

Hayatımda değer verdiğim iki insan vardı, birisi gitti. Elimde sadece tek dostum, tek ailem olan İzana Kurokawa kaldı. Beni kabul eden tek kişiyi hedeflerine ulaştırmaktan pişman değildim. Elim ne kadar kana bulanırsa bulansın, bu iğrenç işlerin sonunda kralım mutlu olacaksa hepsi buna değerdi.

Öyleyse neden bu canımı acıtıyordu.

Beni bırakan, sözünü tutmayan bir kıza çocuk aklımla verdiğim sözü tutmamak neden kalbimi sıkıştırıyordu? Neden onu içimden atamıyordum, yüzüğü parmağımdan çıkaramıyordum, sözlerini unutamıyordum.

Parmağımdaki yüzük dışında onun varlığını kanıtlayabilecek hiçbir şey yoktu. Bazen delirdiğimi, yalnızlıktan onu hayal ettiğimi düşünürdüm.

Bonten'e girdiğimde bağlantılar edinir edinmez dünyanın her yerinde onu soruşturdum. Sadece adını ve soyadını biliyordum, diğer her şeyi benden gizlemişti, tutunabileceğim tek gerçeklik buydu.

Ama ya bu da yalandı, ya da ismini değiştirmişti. Onu hiçbir yerde bulamayınca umudumu kesmiş, hayatımı kralıma adamıştım.

Bu konuda kararlıydım, boktan çetelerdeki boktan adamları öldürmek benim için bir şey ifade etmiyordu.

Ancak İzana, Kisaki ile ittifak kurduktan sonra işler değişmeye başladı. Şimdi sadece düşmanları değil, önümüze çıkan herkesi yok etmeye çalışıyorlardı.

Masum insanları, kadınları, çocukları, bebekleri...

İyi denecek son adam olmama rağmen buna dayanamıyordum.

Kendi hayatımı böyle hayal etmemiştim.

Çocukluk yıllarıma dair çok şey hatırlamıyorum ama hafızamı zorlandıkça aklıma annemin şefkatli yüzü geliyor.

Beni kucağına yatırır, uzun uzun konuşurken saçlarımı okşardı. Konuşmalarımızda babam gülümseyerek bizi dinler, nadiren eşlik ederdi.

Gelecek hakkında konuşmayı severdik.