We're not made for each other.

Epilouge

"Ikaw nanaman?" Pag kakasabi ng guidance counselor sakin madalas kasi akong napapatawag sa guidance pag hindi dahil sa napaaway ako, nasugod ako. Ewan koba sa school na to mamahalin na nga dami pang mababaho ugali akala koba sa public school lang ganon, tsk.

"Kera, napatawag nanaman ako kelan mo ba balak tumigil sa katarantaduhan mong bata ka? Hindi paba sapat sayo na pinapaaral at pinapakain kita?" Nagulat ako sa pag dating ni mama dahil sumisigaw ang pag bati nya sakin.

"ma hindi naman ako ang nag umpisa ng away nasugod lang ako" pag mamatigas ko sa kanya mas naging seryoso at galit ang muka nya sakin.

"umm pasensya na po sa batang ito maari kona po ba syang iuwi?" Takang taka ako dahil sa tuwing na guguidance naman ako ay hindi nya ako inuuwi.

"ah sige po ma'am pwede napo pirmahan nyo lang po ito" pinirmahan naman ni mama yon at pakaladkad nya akong inuwi.

"Ano ba kera! Kakalipat mo lang ng school!! Kung ano ano ng katarantaduhan ang ginagawa mo! Kahit papano naman magtino ka!" Galit na galit na pag kakasabi nya sakin nag explain naman ako ng side ko pero hindi sya naniwala dahil sa mga dumaan na araw ako talaga ang nag sisimula ng away pero ngayon na puntahan at nasugod lang naman ako.

"Wag kang ganan kera! Pasalamat ka at kinuha pa kita sa bahay ampunan kung hindi baka doon kana nabulok, kaya ayusin mo hindi kapaba kontento sa buhay mo?" Unting unting may na mumuong luha sa aking mga mata sa tuwing sasabihin nyang ampon nya lang ako parang napilitan lang syang kunin ako sa bahay ampunan.

"Ayusin mo ang buhay mo kera, baka ih balik kita sa bahay ampunan kung ganan ka! Go to your room now!" Nabingi ako sa pag kakasigaw nya at dali dali namang umakyat sa kwarto.

Bakit parang kasalanan ko pa na nahihirapan akong mag adjust sa buhay nya napakahirap taliwas sa mundo at buhay nanaranas ko ang buhay ko ngayon malaki ang bahay may mamahaling  damit at bag pero bakit parang hindi nya naman gusto na ampunin ako.

Sabay sa pag iisip ko ang pag tunog ng aking  telepono.

Sabrina Thea Revera sent you a message.

Ate Sab: kera ok ka lang ba? Nalaman ko na napatawag ka nanaman daw.

Si ate sab lang pala, sya ang tunay na anak ni mama kahit na ampon ako ay never kong naramdaman na ampon ako pag kasama ko si ate sab pero ngayon ay nasa ibang bansa sya dahil doon sya nag tapos ng kolehiyo samantalang ako naiwan dito grade 12 palang ako pero kahit ganon baby na baby padin nya ako.

"ah oo ate, pero ate pangako ko sayo hindi ako ang nag simula ng away ngayon nasugod lang ako dahil daw ang sama ng tingin ko pero ganon naman talaga ako tumingin! "

Ate Sab: hahahaha oona kera alam ko naman na nahihirapan ka sa pag aadjust mo dahil sanay ka sa public school pero sana kera try mong wag mag simula ng gulo ha? Alam mong kakampihan kita pero pag nalaman kona ikaw ang nag simula ay nako talaga kera baka bigla akong umuwi.

"sige ako na mag sisimula para umuwi kana! Miss na kita ate:(( "

Ate Sab: nako kera tigil tigilan moko ha! Ayusin mo ang pag aaral mo, matutulog na ako gabi na dito maaga pa ako bukas tandaan mo ang sinabi ko ha!

"ate"

Ate Sab: hmm?

"ingat ka lagi! I miss you. "

Ate sab: oo loveyou!! Bye na pahinga kana.

I know im old enough para ih handle si mama pero bakit hindi ko magawa? Dahil ba nasanay ako kay ate sab na laging nandyan para sakin?