Bazen hikayelerinizi kendiniz yazarsınız
Ben de kendi hikayemi yazmaya kararlıydım
Arabadan öylece ardaya cevap vermeden indim arabadan
Birşeylerle yüzleşeceksem bunu tek başıma yapmaliydim
Arabadan indim ve yürümeye başladım
Bir taksi bulabilmeyi umut ediyodum aslında
Çok kolay oldugu soylenemez malum istenbul ama bir saat içerisinde bir taksi bulabilmiştim
Taksiden inip alışkın oldugum o eve yurumeye basladim
Kapinin onune geldigimde bir hafta once varligini bile unutmus oldugum anahtari cantamdan cikardimArda🩷 kişisinden 4 cevapsız arama
Endişesini anlayabiliyordum ama telefonunu açsam nerde olduğumu soracak yüksek ihtimalle yanıma gelecekti
Bu sefer yalnız olmalıydımAnahtarı deliğe sokup çevirdim ve kapının gıcırtılı açılma sesini dinledim
İçeri ilk adımımı attığımda görmeyi beklediğim şey yerle bir olmuş mobilyalar kırılmış camlar değildi
Evde hala biri ya da birileri vardı
Bu kaosu tek kişinin yarattığına inanması zordu
Gitmek istedim
Kimsenin beni görmemesi gerekiyordu biliyordum
Ama kendi ayaklarımla sona gelmiş oluşumun ihtimali içimi yiyip bitirdi
Üst kata adımlarken kırılma seslerinin yanında derin bi ağlama sesi duydumSon merdiveni de çıktığımda kapısı açık olan tek odanın koridorun sonundaki çocukken kaldığım oda olduğunu fark ettim
Çocukken ne zaman ailemle kavga etsem altay beni buraya getirirdi
Hem abim hem annem babam herşeyimdi o benim
Bense arkasından iş çeviriyordum
İlk önce altayın odasına girmek istedim
Çünkü biliyordum ki ardanın bahsettiği kutu gerçekten varsa kesinlikle burdaydıKapıyı zorladım ama kilitliydi koridor boyunca olan bütün odalar gibi
Ben kapıları zorlarken bi anda hem kırılma hem ağlama sesi durdu
Yüksek bir ses duyulduAltayın düştüğü düşüncesiyle koşarak odaya girdim
Altay dizlerinin üstüne çökmüş öylece kağıda bakıyordu
Elleri gibi kanla kaplanmıştı kağıt
Yanına gitmek istedim ama konuşması beni durdurdu
Altay:neden yaptın
Aden:zorundaydım
Altay:değildin
Aden:sen kendini düşünmüyorsan birinin seni düşünmesi gerekiyordu
Altay:o kişi sen misin aden
Konuşmama izin vermeden yalpalayarak ayağa kalktı
Yardım etmek istedim
Bana iğreniyormuş gibi bakana kadarAltay:farkında değilsin dimi kendi başına iş yapmaya çalışarak hayatımı sürüklediğin boktan yolun farkında bile değilsin
Gülümsedi
Hayatımda gördüğüm en acılı gülüştüAltay:VE SEN ORDA APTAL ARKADAŞLARINLA AJANLIK OYNARKEN BENİM GÜNLERCE UYKULARIMI KAÇIRDIĞININ FARKINDA DEĞİLSİN
Cevap veremedim
Bir süre sadece birbirimize baktıkAden:benim geldiğimi nasıl anladın
Altay:anahtarın yerini senden başka kimse bilmiyor aden
Başımı yere eğdim
Bi anda altayın kanayan ellerine çarptı gözümAden:siktir ellerin çok kötü
Telaşla çekilmesine izin vermeden elini tuttum
Hemen tuvalete koştum ve ilk yardım çantasını alıp altayın yanına geri döndüm
Yatakta oturan altayın önünde düz çöküp ellerini sarmaya başladım
Kafamı kaldırınca altayın sırıttığını fark ettim
Aden:noldu?
Altay:eskiden eldiven elimi yara yaptığında da sen sarardın
Gülümsedim
Uzun zaman sonra ilk defa gerçekten içten gülümsedimAden:pek beceremezdim ama böyle öğrendim ben de
Altay:alışkınsın yaralarımı sarmaya
Ayağa kalktım ve altaya sıkı sıkı sarıldım
Karşılık vermez sanmıştım ama o benden daha sıkı sarıldı
Altay:çok özledim seni ama beni çok korkutuyorsun
Altayı bıraktım tam konuşacakken telefonum çaldı
Arda🩷'Arıyor...
Altay:kim o
Aden:arda arıyor
Duyar duymaz tam anlamıyla yüzünü ekşitti
Gülümseyip alt kata indim
Aden:efendim?
🩸
Arkadaşlar ölmedim sadece konu tıkandı
Suçluyu çıkarıp yenı kurguya geçeceğim son 5-6 bölüm falan
Votelemeyi unutmayın💛💙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Nafile | Arda Güler
FanfictionAltay bayındırın kardeşi abisine yapılan bu vahşete göz yummaz Uyarı:c!nayet k@n gibi öğeler içerir