Nafile | Arda Güler

Sargı

Bazen hikayelerinizi kendiniz yazarsınız
Ben de kendi hikayemi yazmaya kararlıydım
Arabadan öylece ardaya cevap vermeden indim arabadan
Birşeylerle yüzleşeceksem bunu tek başıma yapmaliydim
Arabadan indim ve yürümeye başladım
Bir taksi bulabilmeyi umut ediyodum aslında
Çok kolay oldugu soylenemez malum istenbul ama bir saat içerisinde bir taksi bulabilmiştim
Taksiden inip alışkın oldugum o eve yurumeye basladim
Kapinin onune geldigimde bir hafta once varligini bile unutmus oldugum anahtari cantamdan cikardim

Arda🩷 kişisinden 4 cevapsız arama

Endişesini anlayabiliyordum ama telefonunu açsam nerde olduğumu soracak yüksek ihtimalle yanıma gelecekti
Bu sefer yalnız olmalıydım

Anahtarı deliğe sokup çevirdim ve kapının gıcırtılı açılma sesini dinledim

İçeri ilk adımımı attığımda görmeyi beklediğim şey yerle bir olmuş mobilyalar kırılmış camlar değildi
Evde hala biri ya da birileri vardı
Bu kaosu tek kişinin yarattığına inanması zordu
Gitmek istedim
Kimsenin beni görmemesi gerekiyordu biliyordum
Ama kendi ayaklarımla sona gelmiş oluşumun ihtimali içimi yiyip bitirdi
Üst kata adımlarken kırılma seslerinin yanında derin bi ağlama sesi duydum

Son merdiveni de çıktığımda kapısı açık olan tek odanın koridorun sonundaki çocukken kaldığım oda olduğunu fark ettim

Çocukken ne zaman ailemle kavga etsem altay beni buraya getirirdi

Hem abim hem annem babam herşeyimdi o benim

Bense arkasından iş çeviriyordum

İlk önce altayın odasına girmek istedim
Çünkü biliyordum ki ardanın bahsettiği kutu gerçekten varsa kesinlikle burdaydı

Kapıyı zorladım ama kilitliydi koridor boyunca olan bütün odalar gibi

Ben kapıları zorlarken bi anda hem kırılma hem ağlama sesi durdu
Yüksek bir ses duyuldu

Altayın düştüğü düşüncesiyle koşarak odaya girdim

Altay dizlerinin üstüne çökmüş öylece kağıda bakıyordu

Elleri gibi kanla kaplanmıştı kağıt

Yanına gitmek istedim ama konuşması beni durdurdu

Altay:neden yaptın

Aden:zorundaydım

Altay:değildin

Aden:sen kendini düşünmüyorsan birinin seni düşünmesi gerekiyordu

Altay:o kişi sen misin aden

Konuşmama izin vermeden yalpalayarak ayağa kalktı
Yardım etmek istedim
Bana iğreniyormuş gibi bakana kadar

Altay:farkında değilsin dimi kendi başına iş yapmaya çalışarak hayatımı sürüklediğin boktan yolun farkında bile değilsin

Gülümsedi
Hayatımda gördüğüm en acılı gülüştü

Altay:VE SEN ORDA APTAL ARKADAŞLARINLA AJANLIK OYNARKEN BENİM GÜNLERCE UYKULARIMI KAÇIRDIĞININ FARKINDA DEĞİLSİN

Cevap veremedim
Bir süre sadece birbirimize baktık

Aden:benim geldiğimi nasıl anladın

Altay:anahtarın yerini senden başka kimse bilmiyor aden

Başımı yere eğdim
Bi anda altayın kanayan ellerine çarptı gözüm

Aden:siktir ellerin çok kötü

Telaşla çekilmesine izin vermeden elini tuttum

Hemen tuvalete koştum ve ilk yardım çantasını alıp altayın yanına geri döndüm

Yatakta oturan altayın önünde düz çöküp ellerini sarmaya başladım

Kafamı kaldırınca altayın sırıttığını fark ettim

Aden:noldu?

Altay:eskiden eldiven elimi yara yaptığında da sen sarardın

Gülümsedim
Uzun zaman sonra ilk defa gerçekten içten gülümsedim

Aden:pek beceremezdim ama böyle öğrendim ben de

Altay:alışkınsın yaralarımı sarmaya

Ayağa kalktım ve altaya sıkı sıkı sarıldım

Karşılık vermez sanmıştım ama o benden daha sıkı sarıldı

Altay:çok özledim seni ama beni çok korkutuyorsun

Altayı bıraktım tam konuşacakken telefonum çaldı

Arda🩷'Arıyor...

Altay:kim o

Aden:arda arıyor

Duyar duymaz tam anlamıyla yüzünü ekşitti

Gülümseyip alt kata indim

Aden:efendim?

  🩸

Arkadaşlar ölmedim sadece konu tıkandı
Suçluyu çıkarıp yenı kurguya geçeceğim son 5-6 bölüm falan
Votelemeyi unutmayın💛💙