Ertesi gün okula gittiğimde Emily yüzüme bile bakmadı. Sanırım bana oldukça kızgın. Küstük mü diye sormaya bile dilim yetmedi. Abisi ona evde çok kızmış olması lazım. Off keşke Emily yi kurtarsaydım. Emily en yakın arkadaşına dünkü olayı anlatıyordu sanırım. Çünkü kız ikide bir bana kızgın kızgın bakıp duruyordu. Bir anda Sophia yanıma geldi:
- Selam Michael.
- Selam Sophia.
- Sana bir şey söylemek istiyorum.
- Tamam söyle.
- Ben senden hoşlanıyorum.
Bunu zaten biliyordum.
- Eeeee, Sophia?
- İşte belki bir şansım olur diye söyleyeyim dedim.
- Olmaz, merak etme.
Dedim.
- Off tamam yaa anladim da hiç mi şansım olmaz?
- Olmazz...
- İyi sen bilirsin.
Artık bir karar vermiştim, asla aşık olma. Bir kaç gün sonra Emily nin taşındığını duydum. Eve gider gitmez hemen ağlamaya başladım. Annem Allah tan evde değildi. Çünkü çok fazla hıçkırarak ağlamıştım.
