Τον είδαν να απομακρύνεται τρέχοντας με το σκοτεινό του πρόσωπο γεμάτο δάκρυα. Πρωτού προλάβουν να τον σταματήσουν, είχε εξαφανιστεί στη στροφή, που οδηγούσε στην έξοδο του νοσοκομείου.
Λίγη ώρα πριν είχε σπεύσει εκεί και η Στέλλα. Ήθελε να βοηθήσει και εκείνη όσο μπορούσε, αν μπορούσε. Πολύ αμφέβαλε αν η κατάσταση μεταξύ Μαθιού και Βασιλικής ήταν αναστρέψιμη, εδώ που είχε φτάσει. Ωστόσο πάντα κρατούσε μέσα της μια ασβέστη ελπίδα. Τόση αγάπη ήταν αδιανόητο να πάει χαμένη.
Η Καλλιόπη είχε χυθεί σε μια καρέκλα και προσπαθούσε να συνέλθει. Νωρίτερα η Αργυρώ είχε ζητήσει από μια νοσοκόμα να της πάρει την πίεση και, όπως διαπιστώθηκε, είχε πέσει αρκετά. Της έφεραν ένα χάπι και λίγο νερό, και προσπάθησαν να την πείσουν να το καταπιεί, αλλά εκείνη δεν εννοούσε να το κάνει.
- Δεν γίνεται να την αφήσουμε έτσι. Ο γιατρός είπε ότι δεν πρέπει να πέσει κι άλλο, θα υπάρχει πρόβλημα...
Η Αργυρώ ανησυχούσε. Δεν είχε ιδέα πως να βοηθήσει. Κοίταξε τη Στέλλα, ζητώντας βοήθεια. Εκείνη φαινόταν το ίδιο ανήσυχη.
- Νομίζω ξέρεις ότι αν η κυρά Καλλιόπη βάλει κάτι στο μυαλό της, δεν το βγάζει με τίποτα.
Η απάντηση δεν ανακούφισε την Αργυρώ. Πλησίασε την γυναίκα και έκανε μια ακόμα προσπάθεια.
- Καλλιόπη, σε λίγο ο Αστέρης θα έρθει να σε πάρει με τον Πετρή. Να τον δεις λίγο θα σου κάνει καλό. Όμως, πρέπει να πάρεις το χάπι, ο μικρός σήμερα θα μείνει μαζί σου και καλό είναι να μην συμβεί κάτι, έτσι;
- Για το κοπέλι μου τα πάντα. Με αυτό το μικιο όμως, που δεν θα προλάβει να γνωρίσει τούτο δα τον κόσμο, ίντα θα γένει;
Πήρε το χάπι και το κατέβασε χωρίς άλλη κουβέντα.
Η Στέλλα τις πλησίασε.
- Θα της μιλήσουμε εμείς. Εγώ έχω χάσει ένα παιδί και η Αργυρώ τόσα τράβηξε για το δικό της. Θα κάνουμε μια προσπάθεια να την μεταπεισουμε.
Η Καλλιόπη γέλασε γεμάτη απόγνωση.
- Κιανεις δεν θα καταφέρει πράμα. Η ψυχή μου εκουράστηκε. Πονώ πολύ μέσα μου. Το παιδί τουλάχιστον θα μου δώκει λίγη χαρά. Θα μηνύσω και του άλλου του κοπελιου να έρθει. Δεν θα βασταξω αλλιώς τόση πίκρα.
- Μην του πεις κάτι, Καλλιόπη!
Παρακάλεσε η Αργυρώ.
- Πράμα δεν θα πω. Αντίο.
Όταν η γυναίκα απομακρύνθηκε, η Στέλλα έκανε νόημα στην Αργυρώ. Ήταν η ώρα, να προσπαθήσουν να σώσουν μία ζωή!
- Υπάρχει, πιστεύεις, πιθανότητα ο Μαθιός να την έχει απατήσει;
Η Αργυρώ θεωρούσε αδύνατο αυτό το ενδεχόμενο αλλά δεν ήξερε πια τι να υποθέσει.
Η Στέλλα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
- Η αίσθηση μου είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ πιο σοβαρό από μία απιστία. Δεν έχω ιδέα, όμως, τι.
- Έτσι ξαφνικά; Τι μπορεί να μεσολάβησε;
Η Στέλλα αγνοούσε την απάντηση στις ερωτήσεις της Αργυρώς. Το ένστικτο της όμως της έλεγε ότι ένα ζευγάρι σαν αυτό, δεν οδηγήθηκε στο χωρισμό, για όλους τους κοινούς λόγους που χωρίζουν τα υπόλοιπα ζευγάρια. Κάτι ιδιαίτερο είχε συμβεί εδώ. Η Βασιλική ήταν πράος άνθρωπος, συγχωρητική πάντα με τους ανθρώπους, ειδικά με όσους αγαπούσε. Επομένως η κοινή λογική έλεγε ότι για να μην μπορεί να συγχωρέσει τον άντρα της, και να φτάνει στο σημείο να αποφασίζει να σκοτώσει το αγέννητο παιδί τους, μάλλον κάτι τραγικό είχε μεσολαβήσει. Έσπαγε το κεφάλι της αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι. Από την άλλη ο Μαθιός ήταν ένας άντρας που όσο άγριος φαινόταν, τόσο ευαίσθητος ήταν. Πότε δεν θα έκανε κακό στη γυναίκα που λάτρευε. Μάλιστα θα έκανε τα πάντα για να είναι καλά, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα ήταν μακριά της.
Η Στέλλα είχε θυμώσει με τον εαυτό της. Στις περισσότερες από τις υποθέσεις διαζυγίων που είχε αναλάβει, μπορούσε να αναλύσει και να κατανοήσει το λόγο που το ζευγάρι οδηγήθηκε στο χωρισμό. Σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση η λογική και το μυαλό της αδυνατούσαν να τη βοηθήσουν. Παρόλα αυτά ήταν σίγουρη πως ο λόγος ήταν μπροστά στα μάτια τους, απλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν.
- Θα της μιλήσουμε;
Η φωνή της Αργυρώς την έβγαλε από τις σκέψεις της.
- Ναι φυσικά. Αν και δεν νομίζω ότι θα καταφέρουμε κάτι. Δεν είμαι αισιόδοξη Αργυρώ. Κάτι μέσα μου μου λέει ότι δεν θα έχει καλό τέλος όλο αυτό.
Αναστεναξε. Η Αργυρώ έβαλε το δάχτυλο της στα χείλη της και της έκανε νόημα να σωπάσει.
- Πόσο χειρότερα, άραγε, μπορούν να γίνουν τα πράγματα;
Δεν το γνώριζαν τότε αλλά τα πράγματα θα γινόντουσαν απείρως χειρότερα. Και πολύ σύντομα μάλιστα...
