HayalEv

Bölüm 3

Sınıftan acilen çıkmam lazımdı. Buradan gitmeliydim. Önümdeki sırayı ittim koşarken herkesin sesi boğuklaşıyordu. Titremelerim asla durmazken bir el boğazımı sıkıyordu. Gökyüzüne baktım nefes almak istiyorum. Olmuyor. Etrafım sallanmaya başlarken yere düştüm. Sesim çıkmıyor ama içimde dünyayı inletecek çığlıklar var. Gözlerim açıldığında ayrı kabus kapandığında başka kabus görüyordum. Durması lazım. 

Ahhh o gülüşler susmalı. Lütfen sus. Bitecek hemen söz veriyorum. Son 7 dakika kaldı. Bitecek. Sabr et. Kıpırdama yoksa daha uzun sürecek. Abin gelicek. Bu sefer yetişecek. Nefes alman lazım. Bayılacaksın. Bayılırsam erken biter ama değil mi.

Gözlerim kararırken midem bulanmaya başlamıştı. Önüme gelen bulanık insanları artık seçemiyordum. Kabuslarıma haps olmama son saniyeler kalmıştı.

                                                                             🩺

Abimin bir ameliyata girmesi gerekirken ben hemen kaçmak için odada haraketlendim. Hastanenin tüm kör noktalarını ezberlemiştim. Çıkışa doğru gidiyordum. Kapüşonumu takarak başımı kaldırmadan eve doğru yürümek zorunda kaldım. Umarım bu sefer çok kızmaz. İğne korkumu bilmesine rağmen her hafta bu kavgayı yapmaya devam ediyorduk. Sinir krizlerim için gerekliydi. Ama boş versenize hepsi bir doktor saçması. Kimse benim çocukluğumu değiştiremez. Hiç bir ilaç ve iğne bunu değiştirmeyecek. Ben o pislikleri yaşadım mı yaşadım. Geçmiş ola Lavin o odada öldü uzun zaman önce. Şimdi başka bir ülkede ve abimle olmam fark etmez. Eve vardığımda direk kendi odama doğru gittim. Uyumak en güzel kaçış. Ama benim o lüksüm bile yok. Gerçeklerden kaçıp kısır döngüye girdiğim kabuslarıma sarılıyorum. Duvarımdaki uyku kapanı bir işe yaramıyordu. Ama abim onu bana o kadar tatlı bir heyecanla almıştıki. Onu incitmek istemiyordum. Bu hayatta uzun zaman sonra beni seven tek insandı. Belki 16 yıl geç kalınmış bir sevgiydi. Ama kim bile bilirdiki. Amcamın abimi kurtaracağını ama beni feda ettiğini. Herkes beni o cehenneme mahkum kılmışken şu anda 18 yaşında bir genç kızın 24 yaşında bir abisi vardı. Son 2 yıldır tattığım bu duygu çok karışıktı. Ama her şeye rağmen tek iyikimdi. 

Beni gerçekten tanırsa tiksinir biliyorum. Vücudum ve ruhum o kadar kirli ve günahkar ki.

16 yaşımda buraya geldiğimde 2 hafta onunla konuşamamıştım sonuçta tanımıyordum. Ama ben kabus görmüştüm yine ve bu sefer çığlıklarım boş bir odada yankılanıp bana geri dönmemişti. Abim vardı. Bana sarıldığı ilk gündü. Onun omzunda ağladığım ilk gündü. 2 ay sonra yine bir sinir krizi sonucu hastaneye kaldırılmıştım. Bazen çok şiddetli ola biliyordu. O an hayatımın her evresinde bana huzurun yasaklandığını anladım. Saklayamamıştım onun gözündeki temiz kardeşi koruyamamıştım. Tüm yara izlerimi görmüştü. Mesela sırtımdaki kemer izleri. Ensemdeki sigara izleri. Karnımdaki asla geçmeyen morluk izleri. Alnımda kırılmış bir cam bardağın artıkları ve daha fazlası. Bir yerden sonra vücut yaralara alıştı. Artık bazen vücudum kendini cezalandırıyor.

Belki bir gün mutlu ola bilirim?

Bunu istemek benim kalbime ve ruhuma çok ağır geliyor. Biliyoruzki bunu hak edecek nitelikte insan değilim. Hiç olmazsa benim rahat bir uyku çekme şansım olmasını isterdim. Tamam uyanıkken yaşadığım her şeye alıştım ama kabuslarımda o cehennemin içinde tekrar-tekrar yanmaya alışamadım. Uyku gelmeye başlarken yine onun kollarına gidiyordum. Umarım bu sefer kısa sürer.

                                                                                      🩺

"Duru. Hadi abicim uyan bak seni bekliyoruz." dedi. Elimin tuttuğunu hiss ettiğimde bedenime çökün ağırlığa rağmen irkilmiştim. Gözlerimi açtığımda abim scrubsʼlaydı. Kafasındaki böneyle karşımda duruyordu. Ben ameliyat mı olmuştum. 

Neyse.

Her şey anlam kazanmaya başlamışken yatakta geri çekildim. Bedenime gelen titremeyle kollarımı kendime sardım. Dudaklarımı birbirine bastırıp kafamı salladım. 

Bu olmamalıydı. Dudaklarım aralandı. Attığım çığlık büyük olan herkesin canını yaksın istiyordum. 10 yaşındaki kızın kimse duymasın diye boğuk inleyişleri bıçak olsun saplansın herkese.

Nefesimi saydılar sanki benim

 Bitince ölmek istiyorum.

Anneme baktım camdan ağlayarak beni izliyordu.

Anneme baktım kollarımı bağlayıp dolaba sakladı beni. Dolabın kapısını açık bıraktı öğrenmen lazım dedi. Bana iğrençlikleri öğretmek için. 2 saat sürdü. 

Sokaklara çıkmak istemiyorum 

Kuşlar gibi uçmak lazım özgürüm ben 

Yeryüzüne inmek istemiyorum

Anne beni neden sevmedin..

Babalar hep kötü ama anneler iyi ola biliyormuş anne. Abimin annesi çok iyi.

Benim suçum neydi anne.

Çok mu yaramazdım anne.

Çok mu ağlıyordum.

Bana sürekli sus diyordun anne. 

Babamın sözünden çıkamıyordum anne. Beni çok kötü cezalandırıyordu. 

Özür dilerim anne.