'Ik euhm i-ik' Ik kijk Luke hopeloos aan.
'Heeft Luke iets gedaan?' Vraagt Calum.
'Nee! Hij heeft me juist getroost omd-'
Voor ik de rest kon vertellen was Luke mij al voor.
"Omdat er oude herinneringen bij haar op kwamen en ik kwam haar troosten." Vertelt Luke. Ik kijk hem dankbaar aan.
Hij knipoogt stiekem naar me en ik voel dat ik moet blozen. Beter ziet niemand dat ik een aardbei ben.
'Welk verhaal?' Vraagt Calum geschrokken.
Luke kijkt me aan. Ik kom naar zijn oor toe er fluister: 'Je mag het wel vertellen. Ik ga even een stukje lopen.' En zonder iets tegen de anderen te zeggen loop ik de woonkamer uit naar buiten.
Als ik het grindpad afloop hoor ik wat geritsel uit de struiken komen. Langzaam loop ik er heen en probeer er in gedachten achter te komen wat het is.
Een koala?
Een vogel?
Een eenhoorn?
Fout. Het was een konijntje (WUAHA NIJNTJES COMEBACK)
Het grindpad aflopend komt er kwispelend een hond op me af trippelen. En ik herken (Haar/hem?) Meteen.
'Hey molly' Zeg ik zacht tegen de zwart met witte hond. Wat is hij lief. Ik wou vroeger ook altijd een hond maar dat mocht niet van mijn pleegouders.
Het is nogsteeds erg om te beseffen dat ze me gewoon al die tijd bedrogen hebben maar ik begrijp ze wel. Anders was ik vast gelijk naar Shawn gevlucht en niet meer thuis gekomen.
En natuurlijk mis ik Shawn ook. Ugh. Ik somsword echt een emotioneel wrak.
Inmiddels stromen er al een paar tranen over mijn gezicht heen naar beneden. Ik laat kleine snikken horen.
Hoe zal het met mijn ouders zijn? Missen ze mij überhaupt wel? Hebben ze ooit van mij gehouden?
Uit frustratie begin ik te snikken en aan plukken van mijn haar te trekken.
Als ik denk dat ik klaar ben met een emotioneel moment maak ik een gestalte om naar binnen te gaan en haal Molly van mijn schoot af. Ik klop mijn broek af en loop de veranda op.
Als ik de deur achter me heb dichtgedaan hoor ik stemmen. De stemmen van je jongens.
Zachtjes loop ik naar de deur om te horen waar het over gaat.
"Hij heeft wat gedaan?!" Schreeuwt Calum overduidelijk.
"Ik weet het. Toen ze het vertelde leek het of dat ik haar zag breken. Ze heeft het er echt zwaar mee gehad en het doet mij pijn want ik geef om haar." Zei Luke. Ik begon hevig te blozen ondanks niemand doorhad dat ik het gesprek afluisterde.
"Je geeft om haar? Mate. Als in vrienden of meer?" Vraagt Calum duidelijk een gefrustreerd en boos.
"Alleen vrienden niet meer" zei Luke neutraal.
Bam. Dat deed pijn.
De harde realiteit.
Meende hij dat nou echt?
----------------------------------
Mahw poor Allison
Vote?
Comment?
Follow?
Bye peepz<3
