Barstende hoofdpijn laat me ontwaken uit mijn zwarte wereld. Langzaam open ik mijn ogen, hoor niks en zie een wit plafond. Het zal toch niet weer...
Ik probeer omhoog te komen maar er zitten draden vast en mijn arm zit in het gips. Er komt een vrouw binnen in een witte jas en ze snelt zich naar mij toe.
'U mag niet opstaan mevrouw! U bent nog te zwak' Nu weet ik waar ze het over heeft, een paar seconden later voel ik me duizelig worden en ga weer liggen terwijl ze alles checkt.
Fijn, weer in het ziekenhuis. Wie heeft mij hier gebracht? Ik kijk de redelijk jonge vrouw aan. Ze heeft blond haar opgestoken in een knot.
'Hoe ben ik hier gekomen?' komt er uit mijn mond voordat ik er nog bij na denk.
'Je bent hier gebracht door een jongen, hij was overstuur en we moesten je gelijk helpen. Je ligt hier al een paar uur. We hebben je onderzocht en zagen je littekens en je ondergewicht. Je moet hier blijven tot je bent afgekickt van alles. En ik ben jouw verpleegster'
Ze glimlacht naar me en pakt mijn hand vast. Ik slik nerveus, ze weten alles. Alles.
'Weet u hoe de jongen eruit zag?' Vraag ik aarzelend. 'Nee, mijn collega's hebben hem naar de wachtkamer gebracht en daarna ben ik ingeschakelt. Ik kan vragen aan mijn collega's hoe hij eruit ziet en of ze hem willen halen?' Vraagt ze.
Ik knik en richt me weer op de muur en in mijn eigen wereld.
Een jongen, ken ik een jongen die mij naar het ziekenhuis heeft gebracht. Shawn vast niet. Cameron die was bezig met de andere. Ik heb Luke alleen gelaten in the middle of nowhere. Wie kan het zijn?
De deur gaat open en ik hoor iemand huiveren. Ik doe alsof ik slaap. De deur sluit zich en voetstappen komen dichterbij.
'Ik heb je gemist'
Mijn hart springt zo wat uit mijn lichaam wanneer ik die stem herken.
Die stem. Heeft hij mij geholpen? Ik draai me om om in zijn gezicht te kijken. Hij is niks veranderd. Nog steeds die zelfde glimlach, die zelfde blauwe ogen en die zelfde lippiercing.
'Bedankt' zeg ik zacht terwijl ik hem omhels.
'Voor wat?' Vraagt hij.
'Dat je mij hebt geholpen, bedankt'
Rip mijn voet-gestorven aan een te warme kachel. Okay nu kan je verder lezen.
'Ik kon je daar moeilijk laten liggen babe' Fluisterd hij in mijn oor. De tintelingen razen als een wervelstorm door mij heen en ik kan het niet laten om te glimlachen. Ik laat hem weer los en kijk hem aan.
Ik wrijf over mijn hoofd. 'Luke? Kan je een paracetamol en een glas water voor me pakken?' Vraag ik zacht. 'Alles wat jij wilt princess' grijnst hij en geeft me een kus op mijn voorhoofd voordat hij verdwijnt. Dit is fout. Ik kan het hem niet zo maar kwalijk nemen. Maar aan de andere kant voelt het goed, heel goed.
Luke komt de kamer weer binnen wat me laat ontwaken uit mijn gedachten. 'Weten de andere dat je er bent?' Vraag ik nadat ik de paracetamol heb ingenomen. 'Eh, niet echt, ik heb gezegd dat ik op vakantie was?' Komt er vragend uit. Ik lach en voel gelijk een steek door mijn hoofd. Luke kijkt me bezorgt aan en ik geef hem een geruststellende blik. God wat heb ik dit gemist.
'Vind je het erg als ik ga slapen?' Vraag ik. 'Nee tuurlijk niet. Rust maar uit ik kom morgen wel weer' oh nee. 'Kan je hier blijven?' Vraag ik met kraaloogjes. 'Ofcourse love' antwoord hij. Voordat ik wegdwaal in de duisternis kan ik het niet laten.
'Ik hou van je'
Loverbirds in tha houuuuuseeeeeeee ehehe
Wat vinden jullie van mn witte feed?
ANYWAYS
Had ik ooit vertelt dat ik obsessed ben met Lindsey Stirling?
Ik ga deze zaterdag naar de Efteling, heeft ook weer een jaar geduurt voordat ik daar zin in heb ook al woon ik best dichtbij.
A/N: De updates zullen 1 keer in de 1/2 weken zijn door omstandigheden en de volgende pas in april
Byeahhh
