🦋ဦးကိုမုန္းခ်င္ေပမယ့္•••🦋 [မာဖီးယားရဲ့ဗိသုကာ] (Season - 2)(Complete)

Part - 1

Zaw gyi

🦋ဦးကိုမုန္းခ်င္ေပမယ့္•••🦋

[မာဖီးယားရဲ့ဗိသုကာ]
     (Season - 2)

                    PART - 1
💓🌺💓🌺💓🌺💓🌺💓🌺💓🌺

"ေနာက္တစ္ခါဆြဲအုံးမလား...ဟင္.."
"ကဲဟယ္...ကဲဟယ္..."
"အီး..ဟီးဟီး...ဆြဲမယ္...သားသားႀကိဳက္တယ္..." 
"ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း....အသက္ကဘယ္ေလာက္မွမရွိဘူး..ေခါင္းမာခ်င္တယ္ေပါ့ေလ..."
"ကဲဟယ္..."
"အီး...ဟီး..ဟီး..."
"ဟာ...ေပါက္စ...ေပါက္စ..ကေလးကိုဘာလို့ရိုက္ေနတာလဲ..."
"အဖိုးေလး....အီး...ဟီး..ဟီး.."
စ်ာန္ကေဆး႐ုံကခုမွျပန္လာ႐ုံရွိေသး။
ေပါက္စက....ခါးေလးကို...ႀကိမ္တုတ္ျဖင့္တျဖန္းျဖန္းရိုက္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္ေၾကာင့္...စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရ၏။
ခါးေလးကလည္း...ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုအတင္းဆြဲဖက္ငိုေနေလေတာ့...စ်ာန္ကေပြ႕ခ်ီယူရင္း...
"မငိုပါနဲ႔သားသားရာ...အဖိုးေလးေရာက္လာၿပီပဲ...တိတ္တိတ္..."
တအီအီငိုေနတဲ့သားသားကိုမ်က္ရည္ေတြသုတ္ကာ...ေခ်ာ့ျမဴေနၿပီး...
"အမယ္....ခုမွအားကိုးရွာတယ္ေပါ့ေလ...ရမယ္ထင္ေနတာလား...လာစမ္း.ေခါင္းမာခ်င္ေနတဲ့ကေလး..."
"ေပါက္စ...ေတာ္ေတာ့..."
"မရဘူးဦးစ်ာန္....ဒီကေလးရဲ့ဗီဇကိုေဖ်ာက္ပစ္ရမယ္...မဟုတ္ရင္...ဟိူလူယုတ္မာရဲ့စိတ္ဓာတ္အတိုင္းတစ္ေထရာတည္းလာလိမ့္မယ့္...."
"ေပါက္စ....ဦးစ်ာန္ကိုမေလးမစားလုပ္ေနတာလား...ေပး..လက္ထဲကတုတ္..."
ဆူေငါက္လိုက္ၿပီး...လက္ထဲကတုတ္ကိုဆြဲယူလိုက္ေလမွ...ဘုံလည္းဘာမၽွျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ...ဆိုဖာမွာ...အ႐ုတပ္ႀကိဳျပတ္..ထိုင္က်သြား၏။
တုတ္ကိုေဘးကိုခ်လိုက္ၿပီး...စ်ာန္လည္း..ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ...ခါးေလးကို...ေပၚေပၚမွာထိုင္ေစရင္း...တရွိုက္ရွိုက္ငိုေနသည္ေၾကာင့္...ေခ်ာ့ရေသးသည္။
"ကေလးကဘာလုပ္လို့...ဒီေလာက္ရိုက္ေနရတာလဲ..."
အေမးကိုမေျဖခ်င္သည္ေၾကာင့္..စားပြဲေပၚမွ...စာရြက္နဲ႔ခဲတံေတြကိုအၾကည့္ပို့လိုက္တယ္ဆိုလၽွင္ပဲ...စ်ာန္..စာရြက္ကိုလွမ္းယူၾကည့္လိုက္ေတာ့...ခါးက...၄ႏွစ္အရြယ္ကေလးသာဆိုေပမယ့္...ဆြဲထားသည့္..ေသနတ္ပုံေလးမွာ...ေသသပ္လွပလြန္းေနသည္။စာရြက္ကိုစားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး..
"ေပါက္စ...ဒီပုံေလးဆြဲမိတာနဲ႔...သားသားကိုရိုက္စရာလား..."
"အဲ့ဒီေသနတ္ဆိုတာက...ဟိုလူယုတ္မာနဲ႔ပတ္သတ္ေနတဲ့အရာပဲ...သူႀကိဳက္တဲ့ကစားစရာတစ္ခု...လူ႔အသက္ကို...ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္...ျခင္တစ္ေကာင္ရဲ့အသက္လိုမ်ိဳးသေဘာထားတာ...ဦးစ်ာန္ခံစားရတာမွမဟုတ္တာ...ဒီခံစားခ်က္ို...ဦးစ်ာန္ဘယ္လိုနားလည္မလဲ...အင့္..ဟင့္.."
ေျပာေနရင္းမွ..အသံဟာ..တိမ္ဝင္သြားခဲ့ၿပီး...မ်က္ရည္ေတြက...အလိုအေလ်ာက္က်လာသလို...ရွိုက္ပင့္ရွိုက္လိုက္ေသး၏။
"အင့္...ဟငြ..ဟင့္...အဲ့ဒီလူယုတ္မာေၾကာင့္ဘုံ႔ဘဝကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္သြားရသလို....သားသားလည္း...သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာမ်က္ႏွာငယ္ရတယ္....တီတီလည္းဆုံးရတယ္..."
"ေပါက္စရယ္...အမုန္းတရားေတြက..ေပါက္စရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္စရာအနာဂတ္ေတြကိုေလာင္ၿမိဳက္ေစပါတယ္...ေပါက္စရဲ့အမုန္းတရားေတြကိုေလၽွာ့ခ်လိုက္ပါေတာ့ကြယ္..."
က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို...လက္ျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လိုင္ရင္း...နားက်ည္းမွုမ်ားေနသည့္မ်က္ႏွာတစ္စုံျဖင့္...
"ဘုံ႔...အဲ့ဒီလူယုတ္မာအေပၚထားတဲ့အမုန္းတရားေတြက...ကမၻတည္သ၍...အဆမ်ားစြာပိုမုန္းလာၿပီး...တည္ျမဲေနမွာ...သူ႔ကိုေသေလာက္ေအာင္မုန္းတယ္..."
~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤
"ကၽြန္ေတာ္က်န္းက်န္းမာမာရွိေနပါၿပီ...ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္တင္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္...အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
"
"ရပါတယ္...ကယ္တင္တာကေတာ့...အန္ကယ္တို့ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့
စာနာသနားတက္တဲ့..ရိုင္းပင္းကူညီတတ္တဲ့စိတ္ထားပါ.."
"ကၽြန္ေတာ္...ခုလုံးဝေနေကာင္းသြားၿပီဆိုေတာ့...ေဟာင္ေကာင္ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါ...
ႏွစ္ေတြေတာင္အေတာ္ၾကာသြားၿပီဆိုေတာ့...စိတ္ပူေနၾကေတာ့မွာ.."
"ဟို...ျခား...သိမ့္ကေတာ့မျပန္ေစခ်င္ေသးဘူး.."
"သိမ့္က...ဘာျဖစ္လို့မျပန္ေစခ်င္ရတာလဲ..."
"ျခားကိုစိတ္ပူလို့ပါ....ျခားျပန္သြားရင္..
အႏၲရယ္ေတြကဝိုင္းေနအုံးမွာ...ျခားမွာကဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးဘူးေလ...ဒီမွာပဲေနၿပီး..အေျခအေနေလးေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါအုံး..."
"သိမ့္အႀကံေပးတဲ့အတိုင္းဆိုေတာ့လည္းမွန္ေနတာပဲ...ေက်းဇူး..သိမ့္ေျပာသလိုပဲ..အေျခအေနကိုတိတ္တဆိတ္ေလ့လာရအုံးမယ္...အန္ကယ္နဲ႔သိမ့္တို့ရဲ့ေက်းဇူးကိုကၽြန္ေတာ္မေမ့ပါဘူး...ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာေပါက္ျပန္ဆပ္မွာပါ..."
အဟင္း...ျခားရယ္...ရွင္ေက်းဇူးကိုျပန္ဆပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္...ျမန္မာနိုင္ငံမွာပဲအေျခခ်ၿပီး...သိမ့္ကိုတစ္သက္စာအတြက္ေစာင့္ေလၽွာက္ပါလားကြယ္။
ရွင္ဟာ..သိပ္ကိုေခ်ာေမာျပည့္စုံလြန္းတဲ့ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပဲ...
ရွင့္ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း....သိမ့္ခ်စ္ခဲ့မိတာဆိုတာယုံနိုင္မလားကြယ္...။
~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤
"အခ်ိန္ကလည္းဘာလိုလိုနဲ႔၅ႏွစ္တာေတာင္ရွိၿပီ....ခုခ်ိန္ထိ..က်ဳပ္ကိုဂိုဏ္းခိုပ္အျဖစ္နဲ႔...အၿပီးအပိုင္မေပးေသးဘူးလား...ယာယီအုပ္ခ်ဳပ္လာရတာလဲ၅ႏွစ္ရွိၿပီ...က်ဳပ္ကဘာကိုထပ္ေစာင့္ေနရအုံးမွာလဲ..."
"ေထာက္ကယ္တိုက္....စိတ္ေအးေအးထားပါအုံး...သခင္ေလးWaritiကေသၿပီလားရွင္သလက..."
"ႏွစ္ေတြေတာင္ၾကာေနၿပီ...ေသၿပီဆိုတာကိုလက္မခံနိုင္ၾကဘူးလား..."
"လုံးဝလက္မခံနိုင္ဘူး...ငါ့သားေသၿပီေျပာရေအာင္လည္းမ်က္လုံးနဲ႔တပ္အပ္ျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး...ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ...ေပ်ာက္ေန႐ုံပဲ...ငါ့သားဟာ...ေျမေအာက္အေမွာင္ေလာကတစ္ခုလုံးရဲ့ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ျဖစ္ရမယ္.."
"ဟုတ္ပါတယ္ေထာက္ကယ္တိုက္...
သခင္ေလးWaritiကေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္...ေသပါၿပီဆိုတာကိုမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕..သက္ေသမရွိမခ်င္...လုံးဝအၿပီးအပိုင္လႊဲအပ္လို့မရေသးပါဘူး..."
အားလုံးက...Waritiဘက္ကပဲရပ္တည္ေပးေနၾကေတာ့...တိုက္ယြိဖုန္းေဒါသေတြအလိပ္လိပ္ထြက္ေနေပမယ့္....အမ်ားၾကားမွာမို့....အတက္နိုင္ဆုံးမ်က္ႏွာမပ်က္်စရန္ထိန္းေနရသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤
"ခါး..သား...ဆရာမေျပာတာက...ေဖေဖရယ္....ေမေမရယ္..သားသားရယ္..အတူတူလက္တြဲေနတဲ့ပုံေလ...ခုဟာက..သားပုံမွာက...ေဖေဖမပါဘူး.."
"သားမွာေဖေဖမွမရွိတာ..."
ဆရာမရဲ့အေမးကို...ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုခါးကျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့...ဆရာမက..ခါးကိုစိတ္ဝင္တစားၾကည့္လာ၏။
"သားေဖေဖကဘယ္ေရာက္သြားလို့လဲ.."
ေမးမိလိုက္တဲ့ေမးခြန္းမွာ..သနားၾကင္နာမွု...ေႏြးေထြးမွုအျပည့္ပါေနသည္ဆိုတာကလည္းအေသအခ်ာပင္။
"သားကိုေမေမတစ္ေယာက္တည္းကေမြးတာ....သားမွာေဖေဖမရွိဘူး..."
"ဟင္...မဟုတ္တာ..သားသားကလည္း..
ေမေမတစ္ေယာက္တည္းမွေမြးလို့မရတာ...သားမွာေဖေဖရွိရမယ္ေလ.."
"ေမေမက...သားမွာဘယ္တုန္းကမွေဖေဖမရွိဘူးလို့သင္ထားတယ္..."
သားသားရဲ့ျပန္ေျဖစကားေတြကိုၾကားရေတာ့မွ..သားသားဟာ..broken familyမွေမြးဖြားလာခဲ့သူျဖစ္ရမည္ဟု..မွတ္ခ်က္ခ်မိသြားေလရင္း...သားသားကိုပိုသနားသြားရေလၿပီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤
အလုပ္မွဆင္းသည္ႏွင့္...သကႏွင့္အတူသားသားကိုႀကိဳဖို့ေရာက္လာ၏။
"သားသား..."
"ေမေမ..."
သားလက္ေလးကို...သကႏွင့္အတူ..တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆြဲၿပီး..ျပန္မည္ျပဳရာ...သားသားကေျခးလွမ္းမလွမ္းဘဲရပ္ေနသည္။
"သား..ဘာျဖစ္လို့လဲ.."
"ဘာအလိုမက်လို့လည္း..ခါးေလး..တီတီ့ကိုေျပာပါအုံး..."
"ေမေမ..."
"ေျပာေလသား..."
"သားသားေဖေဖေရာဟင္....သားသားေဖေဖဘယ္မွာလဲ..."
ထိုအေမးကိုၾကားလိုက္တယ္ဆိုလၽွင္ပဲ..ရင္ထဲမွာနင့္ကနဲ...ဆူးတစ္ေခ်ာင္းဆူးဝင္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
တစ္ကယ္ဆိုလၽွင္...သားသားက..ဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳးမေမးခဲ့တာၾကာေလၿပီ..
ခုေတာ့ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ေမးလာသည္မသိ။
မ်က္ႏွာကိုအတည္အတံ့ဆုံးထားလိုက္ၿပီး..
"သားသားမွာေဖေဖမရွိဘူးလို့ေမေမေျပာထားတယ္ေလ...သားသားကိုေမေမကိုယ္တိုင္ေမြးတာ...သားသားမွာေမေမတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္..."
"ဆရာမကေျပာတယ္...ေမေမတစ္ေယာက္တည္းသားသားကိုေမြးမရဘူးတဲ့..."
"သားသား..."
ထိုအသံကေတာ့ၾကင္နာယုယမွုအလ်ဥ္းမမပါဘဲ..ခက္ထန္သြား၏။
သားသားကထပ္ေမးေနအုံးမယ္ဆိုရင္
ဘုံကလက္ပါလာေတာ့မည္ဆိုတာကို..
ေဘးမွရွိေနတဲ့သကကအလိုလိုသိသြားသည္ေၾကာင့္...
"သားသား...သားသားေမေမကိုေမးခြန္းေတြထပ္မေမးေတာ့နဲ႔ေနာ္...သားေနရမၼက္ခါးမွာေမေမဗိသုကာဘုံရွိတယ္...ၿပီးေတာ့
အဖိုးလည္းေခတ္သတ္မင္းစ်ာန္နဲ႔...တီတီမဥၨဴသကလည္းရွိတယ္...အားလုံးကသားသားကိုအရမ္းခ်စ္ၾကတာပဲ...ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့သူေတြရွိေနတဲ့သားသားက...ျပည့္စုံေနၿပီေပါ့..."
သားသားက....ဘာမၽွျပန္မေျဖပဲ...မ်က္ရည္ေတြကမ်က္ဝန္းထဲမွာျပည့္လၽွံတက္လာေလေတာ့....သားသားေဘးကိုထိုင္ခ်ကာ...သားသားကိုဖက္ရင္း..သကပါငိုမိသြားသည္မွာအမွန္။
သားသားဟာ...ဒီလိုသာဆိုရင္...စိတ္ဒဏ္ရာေတြႏွင့္သာ..ႀကီးျပင္းသြားရတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားရေပလိမ့္မည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤