wild in secret, danceracha

0.7 - seni toplamak kaç dakika?

gec gelen bolum icin ozur 😭😭😭😭 ama bugun de bitmeden yetistim (sukur)

keyifli okumalar sizi seviom

.....

önümdeki notlarla bakışıp durmamın üzerinden neredeyse beş saat geçmişken gözlerimden süzülen yaşlar eşliğinde pes etmek, son dakikaya kadar seçtiğim bir yol değildi.

ben hiç çalışmaktan kaçmazdım ve dersler konusunda sıkıntı yaşamazdım.

ama neden, neden bu şimdi olmuyor?

saatlerce bakıp durduğum sayfaları neden kafam almıyor?

neden ağlıyorum mesela? duygularım benden bağımsız bir parçaymışçasına çıkmak istediği sulara yelken açıyor. ruhumu bir avuç suda boğuyor.

kitabın kapağını kapatıp mutfağa atıyorum kendimi ve bir kahve daha yapıyorum. gün içinde yaptığım beşinci kahve. uyutmuyorum da kendimi, tüm ıstırabı gözlerim açık çekiyorum.

ben hwang hyunjin, 23 yıldır hiç tatmadığım bir duygu hali içerisindeyim.

gülemiyorum, sakinleşemiyorum. paniklemiş haldeyim ve midemi yakan o hissi bitiremiyorum. ne korkumu geçirebiliyor ne de onunla savaşabiliyorum.

hayatımda ilk defa yenilgiyi tadıyorum.

ilk defa aşık olduğum biriyle bile yıllardır sevgili kalabilirken ilk defa terk ediliyorum.

23 diğerleri gibi değil. 22'nci yaşın dramasından daha ağır. yaşıtlarım evleniyor, bir zamanlar en yakın arkadaşım olan biri bebeğinin fotoğrafını attı geçenlerde.

23 sert. hayallerimi ellerinde çevirenler var. bense bir istikrar bile tutturabilmiş değilim hala.

sorun etmemiştim bugüne kadar, yolumdaydım sonuçta. ancak o yolda bile yürüyemiyorum artık.

dudaklarımın arasına götürüyorum kupayı. mina'nın bana ettiği ihanet kadar berbat bir tat bırakmıyor damağımda.

hayallerimi çalmıştı. geçmişimi ve geleceğimi.

bedenim yaslandığım yüzeyden kayıp giderken yine bir ağlama isteği doldu içime. dizlerime kafamı gömüp hıçkırıklarımı ve çığlıklarımı bıraktım. sesim boş koridorlarda yankılanıyor tekrar kulak zarlarıma çarpıyordu.

yolun sonunda gibi hissettim. tek bir çıkış yolu bile göremedim o an.

ben hıçkırıklarımla cebelleşirken zil çaldı. kimseyi beklemediğimden ve bir şey sipariş etmediğimden bir an duraksadım.

yakın çevremden herhangi biri olamazdı çünkü herkes finallerimin yaklaştığını biliyordu. böyle anlarda ders çalışmak için evime kimseyi almazdım.

gözyaşlarımı silip ayağa kalktım. kim gelirse gelsin bu halde görünemezdim çünkü ben zayıflıklarını saklayıp güçlüymüş gibi görünenlerdendim.

anahtarı çevirip kapıyı kendime doğru çekmemle bana sırıtarak bakan minho'yu görüp göz devirmem bir olmuştu.

"yine neyini unuttun?"

"bize yemek getirdim." dedi elindeki poşeti sallayarak. elim mideme gitti. iki gündür doğru düzgün bir şey yememiştim. midem bana isyan ediyor garip sesler çıkarıyordu.

poşetten gelen koku başımı döndürmeye başladığında içeri girmesine izin verdim el mahkum. yemek yedikten hemen sonra postalayacaktım onu.

"evin bu kadar dağınık değildi önceden."