Why don't you stay? | hyunin

bu gece ay çok güzel değil mi sevgilim, final bölümü

keyifli okumalar~

Oldukça heyecanlanmıştı yang, saniyeler geçtikçe artıyordu heyecanı.. Sonuçta ailesini ve sevdiği adamı görecekti, normaldi.

Diğer günlerden daha fazla özenerek giyinmiş, saçını yapmıştı. Geriye sadece arabaya bindim gitmesi gerekiyordu.

"Sanırım heyecandan öleceğim wonseok"

"Sakin ol yang!"

"Hiç yardımcı olmuyor böyle, sen nasıl menajersin ya!"

"Özür dilerim bay yang!"

İkisi de kahkalara boğulmuştu, aradan geçen 2 dakika sonra yang saatin geldiğini söyleyerek ciddileşmiş ve son kez kendini düzelterek evden çıkmıştı..

Yolda giderken güzel bulduğu bir çiçek dükkanından güzel bir buket olarak yoluna devam etmişti, Bayan Hwang kadar güzel olmasa bile bu çiçekleri ona verecekti. Sadece bu değildi hediyesi tabii ki. Bay hwang için güzel bir saat, Bayan hwang için güzel bir çanta ve en önemlisi sevdiği adam için tüm kalbi ve anılarını toplamıştı..

~

Eve vardığında, uzunca bir nefes alarak kapıyı çalmış ve bekleyişe geçmişti. Çok beklemeden tekrar ve tekrar çalmaya başlamıştı lakin açan kimse yoktu..

Korkmaya başladığı sırada bir yandan kapıyı çalıyor diğer yandan ise telefonunu çıkararak Hyunjin'i aramıştı..

3 kere tekrar aradıktan sonra telefon açılmıştı.

" Hyunjin, kapıdayım. Neredesiniz?"

"Ah jeongin, ben annesiyim. Kusura bakma çok mu bekledin?"

"Ah, sorun değil. Evde değilsiniz sanırım daha sonra gelirim ben"

"Sana haber vermeyi unuttuk sanırım, özür dilerim oğlum. Biz hastanedeyiz. Hyunjin'im..."

Kadın duraksadığı sırada jeongin endişenmeye başladı..

"Hyunjin'e ne oldu?"

"Hyunjin, ölüyor jeongin.."

Kadının titreyen sesiyle beraber jeongin yıkılmıştı..

"Hangi hastane? Hemen geliyorum!"

"Hayır gerek yok, sen işlerine bak. Olur mu?"

"Hayır, olmaz. Üzgünüm, geliyorum"

(yazardan, gerizekali kadin gelsin iste aaa)

~

Koşarak hastane koridorunun sonunda, danışmaya sevdigi adamın odasını sordu. Cevap aldığı gibi merdivenleri koşarak çıktı, nefes nefese kalması ya da herhangi birinin onu tanıması umrunda değildi şuanda. Tek düşündüğü Hyunjin'di. Tanrı'ya onunla konuşabilmek için yalvarıyordu.. Son kez bile olsa konuşmak istiyordu..

Odanın önüme geldiğinde kocasına sarılarak ağlayan kadını görünce dizlerinin bağı çözülmüştü. Gerçekten gitmiş miydi sevdiği? Gerçekten mi?

Kafasını kaldıran adamla göz göze geldiğinde yavaş yavaş ilerleyebilmiş, ulaşınca ise sarılmıştı. Hayatında kolay kokay ağlamayan Yang jeongin, o an ağlamıştı.. Uzun süre sonra ilk defa gözyaşlarına izim vermişti. Titreyen sesiyle beraber sorduğu soruya olumlu cevap almış ve sevdiği ile bir kez konuşma şansı yakalamıştı.

Sadece uyanmasını bekleyecekti, ne kadar uzun sürerse sürsün umrunda değildi. Sadece bekleyecekti.

"Bay ve Bayan hwang, isterseniz gidin dinlenin biraz. Yorulmuşsunuzdur eminim, ben burdayım bir şey olursa haber vereceğim."