In my mind

Να σας τον συστήσω.

Όσο κ να προσπαθώ να πείσω το μυαλό μου να θυμηθεί...δεν καταφέρνω να ανακαλέσω την πρώτη φορά που τον είδα. Είναι βέβαιο όμως, πως είχαν περάσει πολλά χρόνια. Χρόνια που ήμουν ιδιαίτερα συνηθισμένη στην παρουσία του, ώστε πραγματική σημασία δεν του έδωσα ποτέ. Η οικογένειά μου διακοπές σε ξενοδοχείο της δικής του. Μπάρμπεκιου συγκεντρώσεις...κ εκείνος παρών. Καλωσόρισμα του νονού κ της νονάς... παρών κ εκείνος. Πάρτι γενεθλίων της μικρής που βάπτισα...κ εκείνος παρών. Χριστουγεννιάτικη μάζωξη...παρών κ εκείνος. Νυχτερινή έξοδος των γονιών μου...κ εκείνος παρών.
Όλη μου η ζωή γενικά, διατηρούσε την εικόνα του.
Λίγα λόγια για αυτόν λοιπόν:
Ήταν αδύνατος, γυμνασμένος λόγο δουλειάς και ψηλός. Ένα καλό ύψος αν μου επιτρέπεται η εκτίμηση, περίπου 1.87. Μαλακά, γλυκά, ευγενικά, καλοσυνάτα χαρακτηριστικά. καστανόξανθο χρώμα μαλλιών κ ελαφριές  μπούκλες, σχεδόν πάντα αξύριστο μούσι κ βλέμμα τόσο άκακο, που σχεδόν προκαλούσε. Μεγάλα, μελί μάτια κ τεράστιες καθηλωτικές βλεφαρίδες. Αναμφίβολα, ήταν πανέμορφος. Αλλά με τη μεγαλύτερη ομορφιά, να την του χαρίζει η προσωπικότητα του.
Όλοι θα μπορούσαν με αβίαστα να πουν, πως ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που γνώριζαν. Όχι πως ήταν άγγελος. Απλά είχε αυτή τη μαγική ικανότητα, να αγαπιέται από όλους. Αυτή τη μαγική ικανότητα να τον καλούν όλοι, πάντα και παντού. Να τον επιθυμούν όλοι στην παρέα τους. Να προσφέρει γέλιο κ χαρά με τα αστεία του. Ακόμη κ ο τρόπος που στεκόταν, καθόταν, γελούσε, χόρευε, μεθούσε κ μιλούσε, κατάφερνε να μαγνητίσει κ τον πιο σκληρόκαρδο.
Είχε την πιο αγαθή ψυχή, τα πιο λαμπερά μάτια, τον πιο χαριτωμένο κ πολλές φορές παιδικό χαρακτήρα.
Σχεδόν πάντα, όποτε κ αν τον συναντούσες, θα φορούσε καπέλο. Ανεξαρτήτως εποχής και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Κάποτε ο μπαμπάς μου τον είχε ρωτήσει:
"Εσύ κάνεις κ μπάνιο φορώντας το καπέλο ?"
Κ χαριτολογώντας του είχε απαντήσει:
"Μπάνιο όχι, αλλά πολλές φορές κοιμάμαι με αυτό".
Κ μετά η μαμά ρώτησε τον μπαμπά όταν επιστρέψαμε σπίτι, γελώντας:
"Μπορείς να μου πεις γιατί δε βγάζει το καπέλο ποτέ?"
"Μα γιατί ντρέπεται. Ντρέπεται για τα πάντα. Αν τον προσέξεις θα δεις πως όταν σου μιλάει ή του μιλάς ποτέ του δε σε κοιτάει στα μάτια."
Όλοι μπορούσαν να δουν, πως αυτός ο νεαρός σχεδόν συνέχεια ατημέλητος άντρας, ήταν με το δικό του τρόπο όμορφος.
Φαίνεται όμως, πως (όπως είχε αναφέρει μια φορά κ η μαμά):
"Ακόμη κ αν το ξέρει ότι είναι όμορφος, δε θα το παραδεχόταν ποτέ".

Και αυτός, αγαπητοί μου φίλοι...οριζόταν να γίνει  η μεγαλύτερή μου αγάπη...και το όνομά του?
Λόρη