In my mind

Φιλίπ.

Φόρεσα το πιο ροζ μου φλοράρ φόρεμα, έπιασα τα μακριά μου μαλλιά σε μια ανάλαφρη αλογοουρά, έβαψα τα χείλη κ τις βλεφαρίδες μου, κρέμασα στο λαιμό μου το περιδέραιο που μου είχε χαρίσει ο καλύτερός μου φίλος, κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέφτη και μου ευχήθηκα: "Καλό καλοκαίρι" πριν αναχωρήσω από το σπίτι μου στην Αμερική, με προορισμό την πατρίδα μου.
Ανυπομονούσα τόσο να δω την πεντακάθαρη θάλασσα, να ξεπροβάλλει στον ορίζοντά μου. Να τη μυρίσω, να την αγγίξω, να τη νιώσω. Είχα κ στο Μαϊάμι θάλασσα αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με τις μυστικές παραλίες ενός τόσο όμορφου νησιού όπως η Λίμνος.
Πόσο καλά θυμάμαι, τον Στέφανο να μου ανακατεύει τα μαλλιά, ενώ διάβαζα στην παραλία κ τον Άγγελο να στριφογυρίζει τα μάτια του σαν να λέει "Πάλι τα ίδια". Τον ξάδερφό μου Ραφαήλ να μου φωνάζει ενώ κολυμπούσα, μπροστά σε μία γεμάτη από κόσμο παραλία, πως επιτέλους μου βρήκε το ιδανικότερο χρώμα σε μαγιό για εμένα.
Όλα αυτά που είχαν λείψει πάρα πολύ.
Τώρα ο Ραφαήλ σπούδαζε φωτογραφία στη Νέα Υόρκη.
Ο Στέφανος πυροσβεστική στην Κρήτη.
Και ο Άγγελος Χημεία στην Αθήνα.
Παρά το γεγονός ότι επικοινωνούσαμε τακτικά με τους δύο φίλους μου και με τον ξάδερφό μου σχεδόν συνέχεια....δεν ήταν το ίδιο.
Η απόσταση φθείρει τις ανθρώπινες σχέσεις κ πολλές φορές νιώθεις πως όσο ο άνθρωπος μένει μακριά σου, τόση προσπάθεια θα χρειαστεί να κάνεις μετά για να τον γνωρίσεις απ' την αρχή.
Είναι όντως έτσι τα πράγματα?
Διάφορες παρόμοιες σκέψεις έκανα, όσο το πλοίο πλησίαζε στο λιμάνι της Λίμνου...
Έφτασα στην άκρη του σκάφους κ κοίταξα το νησί, που έμοιαζε να έρχεται κατά πάνω μου.
Πήρα μια βαθιά ανάσα.
"Πόσο μου έχεις λείψει" αναστέναξα.
"Κ εσύ από τη Λίμνο?"
Άκουσα μια βαθιά, ελαφρώς γαλλική προφορά πίσω μου. Γύρισα απότομα καθώς ήμουν βέβαιη πως δεν ήξερα κανέναν πάνω στο πλοίο.
"Ναι, κ εγώ από τη Λίμνο", είπα διστακτικά.
Σε πολύ κοντινή απόσταση, στεκόταν ένας άνδρας πολύ ψηλός, με σκούρα μαύρα μαλλιά και αμυγδαλωτά καφετί μάτια. Το πηγούνι του, είχε ξυριστεί πρόσφατα, ίσως την προηγούμενη μέρα, ο ιδρώτας κ η ζέστη είχαν κάνει μερικές από τις μαύρες μπούκλες του να κολλήσουν στο πλάι. Και η ιδιαίτερη προφορά του, τον έκανε να μοιάζει τόσο με πρίγκιπα βγαλμένο από ρομαντική ταινία.
Το δέρμα του ήταν αρκετά  ηλιοκαμμένο, κάτι που μου έδωσε να καταλάβω πως σχετιζόταν με κάποιο τρόπο με τη θάλασσα...αυτό το μαύρισμα "των δούλων" που έλεγε η "αρχέγονη" γιαγιά μου κ συνεχώς τη μάλωνα.
"Είμαι ο Φιλίπ", μου απηύθυνε το λόγο ξανά κ μου έτεινε το χέρι του.
Φορούσε ένα ταπεινό βραχιόλι από σπάγκο και γαλάζιες κλωστές, ενώ ένας μικρός σταυρός χάντρα κρεμόταν από το πλάι του. Ήταν ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω σε λινό ύφασμα, που έκανε στον άνεμο πιο εύκολο το ρόλο του. Να κάνει δηλαδή τα πάντα να κυματίζουν.
"Είναι της αδερφής μου".
"Εε?" Με ξύπνησε από τις σκέψεις μου.
"Το βραχιόλι...είναι της αδερφής μου. Πίσω στη Γαλλία δε μπορεί να με βλέπει συχνά κ μου το έφτιαξε για να την έχω πάντα μαζί μου", εξήγησε κ ένα ίχνος μελαγχολίας κυρίευσε την εκπληκτική φωνή του.
"Είναι...είναι πολύ ωραίο. Από τη Γαλλία λοιπόν...το υπέθεσα από την προφορά σου", του χαμογέλασα.
"Φυσικά. Γνήσιος, αγενής Γάλλος, που αρνείται οποιαδήποτε άλλη κουλτούρα εκτός από τη δική του, φοράει μπερέ και λατρεύει τα κρουασάν", είπε σοβαρός.
Χαχάνισα κ έκανε το ίδιο.
"Το όνομά σου δεν άκουσα ακόμη", επιχείρησε να μάθει ξανά.
"Να με συγχωρείς ξεχάστηκα...Βικτώρια." σφίξαμε επιτέλους τα χέρια.
"Βικτώρια..."επανέλαβε το όνομα μου με πολύ σέξυ γαλλικό τρόπο που έκανε τα μάτια μου να γουρλωσουν για μερικά δευτερόλεπτα "μου αρέσει...".
"Αν θέλεις κ Βίκυ" προσπάθησα να τον διευκολύνω.
"Βίκυ σε φωνάζουν οι φίλοι σου ?"με ρώτησε με μια περίεργη αυστηρότητα.
"Οι περισσότεροι". απάντησα με τον ίδιο τόνο.
"Θα μείνω στο Βικτώρια. Δε θέλω να είμαι φίλος σου" μου είπε κ μου έκλεισε το μάτι.
Χαμογέλασα κ κοίταξα προς το νησί.
Είχαμε σχεδόν αράξει στο λιμάνι.