In my mind

Άρης

Εγώ κ ο Φιλίπ, μόλις είχαμε κατέβει από το πλοίο, και μείναμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στην αποβάθρα, με τα πράγματά μας να βαραίνουν τα χέρια μας.
"Λοιπόν?"ρώτησε.
"Λοιπόν?"ρώτησα.
"Θα ήθελα πάρα πολύ να σε ξανά συναντήσω Βικτώρια".
"Θα το ήθελα κ εγώ"κάπως επιφυλακτικά αποκρίθηκα.
"Αύριο? Στο Μεγάλο Βράχο?"με ρώτησε κ το ξαφνιασμά μου ήταν σχεδόν τρομακτικό.
Έκπληκτη τον ρώτησα.
"Πως ξέρεις εσύ για τον Μεγάλο Βράχο?Είναι κάτι δικό μου κ των παιδικών φίλων μου...".
"Έχω τους τρόπους μου...θα σε δω εκεί, αύριο νωρίς το απόγευμα ".
Και χωρίς να περιμένει απάντηση εξαφανίστηκε.
"Γοητευτικότατος αλλά μυστήριος..."σκέφτηκα.
Σήκωσα τους σάκους μου κ έσυρα τη βαλίτσα μου προς το κοντινό πάρκο από όπου είχαμε συμφωνήσει με τον μπαμπά να έρθει.
Κάτι που συνέβη λίγα μόλις λεπτά αργότερα.
...
Στο σπίτι χαιρέτησα τη μητέρα μου, η οποία με υποδέχτηκε με δάκρυα χαράς ακριβώς όπως ο πατέρας μου προηγουμένως, όταν ξεπρόβαλε πίσω από μερικά δέντρα με το μικρό, κόκκινο αυτοκίνητο.
"Φυσικά δε θα μπορούσα να σε αφήσω χωρίς μια μικρή συγκέντρωση για καλωσόρισμα, γλυκιά μου " δεν άργησε να φωνάξει με ενθουσιασμό η μαμά.
Αυτό που φοβόμουν...
"Μαμά, αφού το ξέρεις ότι με διάφορα σαν κ αυτό εγώ δεν τα πηγαίνω κ πολύ καλά...Ο Ραφαήλ και τα αγόρια λείπουν κ δε θα είναι εδώ απ' όσο ξέρω μέχρι τον επόμενο μήνα...οπότε στην ουσία κανένας από αυτούς που θα ήθελα πολύ να δω, δε βρίσκονται στο νησί".
"Ο μπαμπάς επέμενε αγάπη μου...αφού τον ξέρεις. Με το παραμικρό γεγονός καλεί τη μισή πόλη στο σπίτι μας..."απολογήθηκε.
"Κ για μια στιγμή νόμιζα πως η συγκέντρωση θα γινόταν για εμένα". Γέλασα δυνατά κ η μάνα με μιμήθηκε, βγάζοντας την ποδιά της κ κάθησε στον μεγάλο καναπέ του σαλονιού.
"Ξέρεις ότι κ οι φίλοι μας θέλουν πολύ να σε δουν", είπε αυτή τη φορά πιο σοβαρά η μαμά.
"Χμμ", είπα με δυσπιστία. "Τέλος πάντων...θα μείνω για λίγο γιατί έχω κανονίσει κάτι άλλο...".
"Πότε πρόλαβες κ συ βρε κοπέλα μου...".
Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο κ πήγε προς τον κήπο.
...
Το σπίτι μας ήταν μεγάλο, είχε δύο ορόφους, μεγάλο κήπο και μία αρκετά μεγάλη πισίνα λόγω του ότι ο μπαμπάς, ήταν μηχανικός αεροσκαφών και η μαμά, ήταν μία από τις πιο γνωστές σεφ ελληνικής κουζίνας. Παρόλα αυτά, ούτε εγώ ούτε τα αδέρφια μου είχαμε ακολουθήσει παρόμοιες καριέρες...ο Γιώργος ήταν ιατρός στο Λονδίνο (ηλικίας 29) κ η Ματίνα (ηλικίας 26) εργαζόταν ως σχεδιάστρια μόδας για τη θεία μας κ τον οίκο μόδας της που παρήγαγε γούνινα ενδύματα στο Μιλάνο.
Ανεβαίνοντας στον επάνω όροφο, όπου βρισκόταν όλα τα υπνοδωμάτια, βρέθηκα μπροστά σε εκείνο της Ματίνας, την οποία είχα να δω περίπου ένα χρόνο, σε αντίθεση με τον Γιώργο που έκανε συχνά επαγγελματικά ταξίδια στην Αμερική.
"Μου λείπεις Μάτι...", Μονολόγησα ανοίγοντας την πόρτα ελαφρά και χαζεύοντας τις αφίσες με τα μεγαλύτερα μοντέλα και διάφορα σχέδιά της καρφιτσωμένα στους τοίχους.
Κατευθύνθηκα προς το δικό μου δωμάτιο. Ήταν εντελώς άδειο, καθώς δε μου άρεσε ποτέ να αφήνω πράγματα πίσω μου. Βάλθηκα λοιπόν να τακτοποιώ όλα όσα έφερα μαζί μου, ώστε να αποκτήσει λίγη ζωή ο ξένος χώρος.
Όταν έφτασε το απόγευμα, φόρεσα ένα χαριτωμένο, αέρινο σετ