In my mind

"Αυτή είναι?"

Ήμουν τυχερή που ήταν μέρα κ το φως που βρισκόταν ακριβώς πάνω από την πόρτα για τον κήπο, δεν βρισκόταν από πάνω μου, ειδάλλως τα βλέμματα όλων θα είχαν πιάσει το δικό μου να παραμένει αφοσιωμένο στον Λόρη.
Φυσικά σε αυτό βοηθούσαν και τα 30-40 άτομα που τριγυρνούσαν στο σπίτι μου.
Για άλλη μία φορά δεν κουνήθηκα. Σκέφτηκα πως έπρεπε να τρέξω μέσα κ να μη βγω μέχρι να σιγουρευτώ πως εξαφανίστηκαν όλοι.
Έτσι ήταν ο Λόρη...τον θυμάμαι από τότε που θυμάμαι κ τον εαυτό μου. Πάντα τον έβλεπα κάπως...αλλιώς. Τον παρομοίαζα με πρίγκιπα όσο ήμουν μικρή, με δαίμονα όταν έφτασα στην εφηβεία και τώρα δεν ξέρω ποιο από τα δύο να διαλέξω. Έτρεφα μια στοργή για εκείνον, ανεξήγητη. Κ κάθε φορά που τον έβλεπα έτρεμα στην παρουσία του. Κ ας μη μου είχε μιλήσει ποτέ...ίσως ένα δύο χαιρετισμούς όταν τους πετύχαινα μαζί με τον μπαμπά. Αυτό μόνο. Αλλά τώρα ήμουν μεγάλη. Βρισκόταν στο δικό μου χώρο. Στο δικό μου "πάρτι". Ήξερε γιατί ήρθε. Υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι καλέστηκε γιατί εγώ επέστρεψα. Πως θα με δει τώρα ? Γιατί τώρα δεν είμαι κοριτσάκι αν κ μερικές φορές φέρομαι όπως ένα τέτοιο. Θα ήθελα πολύ να με συμπαθήσει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Ξαφνικά με κυρίευσε ένας μικρός πανικός. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν έτοιμη να αντικρίσω από κοντά τον άνθρωπο που σκεφτόμουν ασταμάτητα από τη μέρα που έφυγα για σπουδές. Έτρεξα μέσα στο σπίτι στην προσπάθειά μου να ξεφύγω, αλλά έπεσα καταλάθος πάνω σε ένα σκληρό στέρνο.
"Βικτώρια?"
Σήκωσα το κεφάλι μου και βρέθηκα να κοιτάζω ένα από τα πιο καθηλωτικά χαμόγελα που είχα δει...
"Φιλίπ?" δήλωσα σοκαρισμένη"Τι κάνεις εδώ?".
"Ήρθα με τον φίλο μου τον Άρη είμασταν φίλοι από μικροί κ ένα διάστημα μαζί στην Αθήνα...είπε πως θα καθόμασταν λίγο κ πως ήθελε να μου γνωρίσει μια καταπληκτική κοπέλα. Με ξέρεις δε λέω όχι σε γνωριμίες με καταπληκτικές κοπέλες" μου έκλεισε το μάτι."εσύ τι κάνεις εδώ?".
"Ναι όσο για αυτό...στο σπίτι μου βρίσκεσαι "του χαμογέλασα κ έδειχνε να εκπλήσσεται.
"Σοβαρολογείς?", Ρώτησε στα γαλλικά.
"Για δε ποιος ήρθε νωρίτερα από ότι τον περίμενα...και για δες ποια πρόλαβε να γνωρίσει. Φιλίπ, αυτή είναι η κοπέλα που σου έλεγα".
"Γνωριζόμαστε ". Είπαμε με μια φωνή ξ του εξηγήσαμε τη συνάντηση στο πλοίο.
"Αυτό θα πει σύμπτωση ε?" Ο Άρης έξυσε το κεφάλι του.
"Κ λίγα λες. Δε γνωρίζεις κάθε μέρα πανέμορφες γλυκές κοπέλες..."είπε ο Φιλίπ κ εγώ του έδωσα ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο.
Με κοίταξε περίεργα.
"Ααα έτσι είναι αυτή, όταν ενθουσιάζεται φιλάει κόσμο", άκουσα τη μάνα μου να λέει από πιο πίσω.
Ο Άρης την σύστησε στον Φιλίπ κ εκείνος έκανε μια ελαφριά υπόκλιση πριν της φιλήσει το χέρι.
"Χμμμ, τζέντλεμαν"του είπε και τράβηξε το χέρι της.
"Άρη μου, θα σε χρειαστώ λίγο στην κουζίνα αν δε σε πειράζει...".
Ο Άρης την ακολούθησε.
Ο Φιλίπ πήρε ένα μικρό ποτήρι με αλκοόλ από ένα τραπέζι δίπλα μας κ μου έδωσε κ εμένα.
"Δεν πίνω".
"Καλύτερα..."τον άκουσα να λέει.
"Εεε?"
Έσκυψε στο αυτί μου.
"Θέλω να είσαι νηφάλια όταν σε πάω βόλτα στο Μεγάλο Βράχο". Άφησε ένα μικρό άγγιγμα στο αυτί μου που με έκανε να ανατριχιάσω κ απομακρύνθηκε.
"Κ για πες μου...πως προκύπτει η σύνδεση με τη Γαλλία ?" Προσπάθησα να αλλάξω θέμα.
"Η μητέρα μου ήταν από τη Λίμνο και ο πατέρας μου ήταν Γάλλος...γνωρίστηκαν τυχαία όταν εκείνος έκανε διακοπές εδώ".
Έδωσε έμφαση στο "ήταν" αλλά δε θέλησα να τον φέρω εκείνη τη στιγμή σε δύσκολη θέση.
Συζητήσαμε λίγο ακόμη για άσχετα θέματα.
Όπως φάνηκε αργότερα ο πατέρας μου ήξερε ήδη τον Φιλίπ, καθώς ήταν κοντινός φίλος του Άρη.
Πλησιάζοντας μας λοιπόν...
"Κόρη μου... έρχεσαι ένα λεπτό να σου γνωρίσω κάποιον ? Γεια σου Φιλίπ".
"Χαίρεται".
"Αν δε σε πειράζει..." Του είπα.
"Κανένα πρόβλημα mon amour". Μου χαμογέλασε.
Ακολούθησα τον μπαμπά.
"Ήταν αγενές αυτό μπαμπά...αλήθεια χρειαζόταν τώρα να με πάρεις από τον Φιλίπ? Δε φαίνεται να ξέρει κ πολλούς εδώ γύρω..."άρχισα να μονολογώ αλλά οι λέξεις κόπηκαν μαχαίρι όταν βρέθηκα μπροστά σε μία γνώριμη πίσω όψη.
"Λόρη?"είπε ο μπαμπάς.
Εγώ μούδιασα για λίγο.
Ο Λόρη στράφηκε προς το μέρος μας.
Εκείνη την ώρα μιλούσε με έναν άλλο φίλο τους, τον Σίμωνα τον οποίο ήξερα αρκετά από το παρελθόν.
Είχε ένα χαμόγελο που μάλλον προκλήθηκε από ένα αστείο του Σίμωνα, κ όταν ο Λόρη γύρισε προς εμάς δεν είχε απασχοληθεί να το αποβάλει.
Με κοίταξε στα μάτια.
Τον κοίταξα κ εγώ.
Γύρισε όλο του το κορμί προς εμάς, χωρίς το χαμόγελο να σβήσει.
"Αυτή είναι η μικρή Βίκυ ?".
Ρώτησε τον μπαμπά χωρίς να πάρει δευτερόλεπτο τα μάτια του από εμένα.