Pembe Düşler hikayesi

3.bölüm annem ve babam bulunacak.

Fatma'nın konuşmasından sonra hemen polise gittik.Robot resim çizdiler.Annem çok güzelmiş diye içimden geçirdim.''Çocuklar, aynı anneniz gibi çok güzelsiniz.'' Açelya ve ben gülümsedik,sonra araya polis girdi ''Size bir iki soru soracağım." "Evet,buyurun?" "En son annenizi ve babanızı ne zaman gördünüz?" ''17 yıl önce,yani 3 yaşında." "Peki neden kayıplar?" "Eski bir trende yolculuk yaparken tren yolunu şaşmış ve diğer trene çarpmış,yan dönmüş tren.'' dedi Fatma abla. Ama gözyaşı döke döke... O an çok üzüldük.Polis sormaya devam etti bütün sorularını cevapladık ama o anları yaşar gibi cevapladık.Bir de onlar ölse bile bir mezarı bile olmamalarına üzülüyorduk, bazen Keşke o trende bende olsaydım diye içimden geçiriyorum.O gün çok yorucu ve hüzünlüydü.Polisler ipucu dahi bulunca bizi arayacaktılar. Uyumaya çalışmıştım ama uyuyamıyordum.Uykum gelmiyor düşüncelerim bitmiyordu.Bir an keşke onların bir tanede olsa sadece bir fotoğrafları olsun istedim.O sırada yanıma açelya geldi.''Yanında kalabilir miyim?'' dedi.''Olur,zaten uyuyamıyordum.'' O gece beraber uyuduk,kardeşimi bulmuştum.Annemi ve babamı da bulacaktım...

Sabah olmuştu,telefon sesi duyduk.Açelya ve ben koşarak telefona koştuk polis aramıştı.İstanbul'da olduğunu öğrendik bu çok güzeldi,çünkü yaşıyorlardı ve bizde İstanbul'daydık.Polisler aramalara başlamıştı yakında öğrenecektik ayrıca polisler bize 'İnternet sayfalarına da bakın.' demişti.Baktık ama bulamadık.Ama mutluyduk o sırada annemin dediği şey aklıma geldi... ''Beni kaybettiğini hissedersen kolyeni kır,içinde nerede olduğum yazıyor.Ben hep orada olacağım.

Güneş ve Açelya

Merhaba kızlarım.Ben bu yolculuktan korktuğum için bunu yazdım.Eğer

trene bir şey olursa ve biz yaşıyorsak,Her zaman İstanbul'un ilk ev aldığımız yerde olacağım.Eğer ilk evimizi hatırlamıyorsan mutlu sokak 75 numarada olacağız.Sizi çok seviyorum.Kolyeyi kırdığında tekrar aynı hale gelmesi için kolyeyi yapboz şeklinde yaptık.Kolyenin her bir parçasını iç içe geçirmelisin.

Notu okuduktan sonra hemen Fatma ablaya haber verdim.Annemin dediği yere geldik.Orada annemi ve babamı gördüm.Koşarak sarıldık o kadar çok ama çok ağlamıştık ki mutluluktan. ''Bizi bulacağınızdan emindim.Ne kadarda büyümüşsünüz.Açelya aynı küçüklüğün gibisin yine hep süslüsün. Güneş,sen de çok sadesin her zaman ki gibi sizi ne kadar da özlemişim.'' Babam konuştu;

''Anneniz bulurlar bizi dedi ama inanamamıştım.Çok mutluyum çocuklar hani küçüklüğünüzde demiştik ya hayallerimizi gerçekleştireceğiz diye.Sizce zamanımı?'' ''Bence de ilk Paris'e gidelim sonra bir sürü gold köpek alalım çikolata şelalesi.'' ''Hayır, ben bunlardan bahsetmiyorum.Bizim bir köşkümüz vardı.oraya gideceğiz ve yepyeni bir yer oluşturacağız.