Pembe Düşler hikayesi

2.Bölüm SEN VE BEN KARDEŞİZ

Mağazadan çıktıktan sonra eve gidiyorduk.O sırada ona kardeşimi anlatacaktım."Açelya biliyor musun benim bir kardeşim vardı." "Aa! benim de, kaç yaşında?" "Aynı yaştaydık." "Evet benim de kardeşim öyleydi." "Senin kardeşin nerede şuan?" "Bilmiyorum annem ve babamı da hatırlamıyorum ama çok üzülüyorum en çokta hatırlamama kızıyorum" "Benim kardeşim küçükken ölmüş annem ve babamda bakıcımız vardı.O bana hep ailemi anlatır.Hatta ne dedi biliyor musun? Yaşasaydı eğer gördüğüm gibi tanırım.Her zaman onları görmek istemişimdir." ''Aslında bizim ne kadar çok ortak yanımız varmış" "Evet " "Keşke bu başka bir ortak yön olsaydı." Güneş benim onlardan kalan tek hatıram kolyem" "Nee benimde kolyeni göster bana." "Nasıl anlamadım." "Kolyeni göster" ''Ama biz kardeşiz açelya,biz kardeşiz!" "Ama nasıl olur bu" "Hatırladığım kadarıyla aynı kolyeyi takıyorduk ve bunlardan başka aynı olan hiçbir kolye yokmuş." ''inanmıyorum canım kardeşim" "Eğer sen ve ben yaşıyorsak onlarda yaşıyor.ama nerede bunu çözeceğiz ve anne ,babamızı bulucağız.'' Çok ama çok mutluyum.O gün gerçekten de çok güzeldi.Uzun zamandır görmediğim kardeşimi bulmuştum ve aileme kavuşacaktım.İlk başta yağmurda kalan bir kızı evime aldım ve kardeşim olduğunu öğrendim şundan emindim ki ailemi de bulacaktım.BU YÜZDEN ÇOK MUTLUYDUM.

Annem ve babamı bulmak için elimizden hiçbir şey gelmiyordu."Güneş aklıma bir fikir geldi." "Fikrin nedir?" "Bakıcım Fatma'yı eve çağıralım.'' ''Evde olamaz çünkü tatilde ben senin evinde kaldığım için o da nerede bilmiyorum.'' ''Tamam sen ara o zaman.''

-Alo?

-Alo,Açelya sen misin?

-Evet,benim. Hani benim gittiğim bir mağaza vardı ya oradan aşağı dümdüz git,orada 64 numaralı bir ev var.İşte o eve acilen gel konuşmamız lazım.

-Tamam,Açelya geliyorum...

-Sağ ol Fatma abla.

''Şimdi gelir Fatma abla.'' "Tamam da ne konuşacaksın?" "Tabii ki de annemi ve babamı eğer yüzünü hatırlıyorsa polislere robot resim çizdirme imkanımız olur " "Ama yüzlerini nereden hatırlasın? " "Hatırlar,hatırlar merak etme. "

Zil çalar;

-Kim o?

-Fatma ben.

-Hoş geldin Fatma abla.

-Hoş bulduk.Önemli bir şey varmış.

-Evet,bak seni kiminle tanıştıracağım.Güneş;kardeşim.

-Güneş! Güneş kızım seni ne kadar da özlemişim,nerelerdeydin?

''Ben de seni çok özledim Fatma abla ben neden kimseyi hatırlamıyordum?

''Kızım sen küçüklüğünden beri çok unutkandın. Büyüyünce de hepsini unutuşsun. Ben sen 3 yaşındayken işe başlamıştım.O zamanlar bana çok zor alıştınız.Sonra hep beraber olduk anneniz ve babanız bir de Güneş yolculuğa çıktı.Çok eski bir trendi ben onlara demiştim gitmeyin diye ama mecburen iş için gittiler. Beni dinlemediler.Orada bir kaza oldu tren yolunu şaşmış diğer tarafa geçmiş kaza olmuş kimseden haber alınamamıştı.yaşayanların olduğu biliniyordu.Söylenene göre 3 yaşında bir kız trende moladayken dışarı çıkmış ben senin olduğundan emindim doğruymuş.İşte her şey böyleydi.