daemson

silah ve 27 kişili gece

Seokjin'den~

Salonda oturmuş sohbet ediyorduk, şuan 7kişi salonda orkestra gibi taenin ısrarlarına karşı num num yapıyorduk, hepimizi tehdit etti bizde mecbur 7 kişi salak gibi hep bir ağızdan num num yapıyoruz. Num num ne demek diye sormayın ağzınızı şapırdatmak ile aynı şey. Tae daha özgün olarak num num adını verdi. Şuan neden 7 kişisiniz diye sormayın , aslında yora ile 8 kişiyiz ama salonda namjoon yok. Birkaç saat önce hiçbirimize haber vermeden evden çıkmış. Bikaç saat önce aradığımızda içmeye gittiğini söyledi. Tae ne kadar konum istese bile,yanlız olmak istediğini söyleyip kapattı. Yaklaşık 1 saat taenin tüm barları gezme planını iptal etmeye çalıştık. Tae ise intikam için bize şuan num num yaptırıyor...

Yaklaşık 1 saat sonra~

Namjoonun gitmesinin üzerinden yaklaşık 4saat geçti ve yaklaşık 2 saatir telefonu kapalı. Her ne kadar taeyi en onaylamayan ben olsam bile dayanamamış taenin num num seansından sonra tüm barları gezmiştim. Yinede hiçbirinde namjoonu bulamadım. Şuan ise kaldırım kenarında çökmüş elimde telefonumla,telefonu kapalı olsa bile yaklaşık 100.aramamı yapmaya başaldım. Telefonu hala kapalı...

Yaklaşık 1saatir bomboş sokaklarda geziyorum yaklaşık 40dk önce jimin aradı ve nerde olduğumu sordu ona biraz hava almak için dışarıda olduğumu , namjoon eve gelirse beni hemen aramasını istedim...

Ama herhangi bir arama almadım. Sokakta belki bulurum ümidiyle boş boş geziyordum. Bunu neden yaptığımı sorgulamayın. Çünkü bende bilmiyorum. Diğer üyeler yanlız kalsın isterken, ben kalkıp sarhoş gibi sokaklarda onu arıyordum.

Bencillik miydi bu? O yanlız kalmak isterken benim onu deli gibi görmek istemem bencillik miydi? İyide ben onu uzaktanda görsem yeter. Konuşmam ki iyi olduğunu bilsem kendini tek başına gibi hissetsin diye ağzımı dahi açmam. İyi olduğunu bilsem yeterdi bana.

Koşuşturma sesleri...
Bağırma sesleri...
Tonlarca ayak sesi...
Bir kargaşada olabilecek her türden ses.

Tabi ben düşüncelerime daldım ya hemen bela yakama yapışsın. Bi saniye... BAĞIRMA VE YARDIM SESLERİ GELİYOR

Sakin olmaya çalış belkide yanlış anlaşılmadır ha soğuk kanlı davranmalıyım.

Davranamadım...

Çok yakından gelen ve beynimi uyuşturacak seviyedeki kurşun sesiyle tüm iyi düşüncelerim yok oldu. Ama beni asıl şok edecek şeyi görünce orda uyanmak ve bunları unutmak istedim.

Namjoon birkaç metre ötemden hızla geçmişti koşuyordu yorgundu, bayılacak gibiydi. Hemen arkasından sayamayacağım bir ekip elinde silahla koşuyordu. O sırada ilk defa bir olay için kalbimin endişeden kafesinden fırlayacağını düşündüm.

Ona birşey olma düşüncesi, ona bişey olma ihtimali, ona bişey olma korkusu.

Hayatımda elbette sinirlendim, endişelendim, korktum, kötü ihtimaller verdim. Ama şuan yaşadığım duygular, önceden bu duyguları hiç yaşamadığımı düşündürdü. Önceden kendime zarar geldiğinde bile bu kadar korkmadım, göğüs kafesim kalbimi sıkıştırdı, kalbimi yerinden sökmek istedi. Nefes alamadım. Korku,bütün bedenimi salgın bir hastalık gibi ele geçirmeye başladı. Başka biri olsa polisi arar bi köşede önce kendimi düşünürdüm.