The Wound You Open|Taekook √

[2]

İyi okumalar🌙

Min Yoongi

Heyecandan konuşmayı bile unutmuştum. Doktor bana hâlâ gülümseyerek bakıyordu,zar zor gülümsemeyi başardım.

"Evet benim."

"Hoşgeldiniz Bay Min,lütfen oturun."

Masasının önünde ki iki koltuğun birine doğru ilerledim. Garip bir şekilde;bulunduğumuz odanın huzur verici bir görüntüsü vardı.

"Ben Park Jimin. Sizinle bu yolda birlikte yürüyeceğiz.Tanıştığıma memnun oldum."

Tekrar o mükemmel gülümsemesini gördüm. Belki de bu gülüşün de ardında bazı acılar gizliydi?

Memnun olduğumu belli edercesine gülümsedim.

Doktorun önünde bir defter gördüm. Bu daha da gerilmeme sebep olurken,ellerim titremeye başlamıştı bile.

Doktor ellerime baktı. Yüzünde ki iç rahatlatan gülümsemesi hâlâ duruyordu.

"Bay Min, burada konuştuklarımız sadece ikimize özel kalacak."
"Ben sizi dinleyeceğim ve sizi rahatlatmaya çalışacağım. Sizi asla yargılamayacağım,unutmayın her sorunun kişiye özel bi' büyüklüğü vardır."

Doktorun sözleri biraz da olsun içimi rahatlatmıştı. Kabul edercesine başımı salladım.

"Öncelikle bana kendinizi tanıtabilir mısınız?"

"Ben Min Yoongi,25 yaşındayım."

Başka da bir şey söyleyemedim. Heyecandan gözlerim bile titriyordu.

"Kendiniz hakkında söylemek istediğiniz başka bir şey var mı?"

"Yok."

"Tamam,siz bilirsiniz."

Gözlerime baktı. Anlatmamı istiyordu,bunu anlaması zor değildi.

"Sorunlarınız geçmişinizle ilgili mi?"

Başımı aşağı yukarı salladım.

"Bana geçmiş hayatınızla ilgili olan,sizi üzen anıları anlatmakla başlayabilirsiniz. Seçim sizin her ne anlatırsanız anlatın ben dinleyeceğim ve birlikte çözüm bulacağız."

Bunu zaten tahmin etmiştim. O iğrenç anıları nasıl anlatacağamı bilmiyordum.

"Ben.."

"Yapamayacağım."

Bakışlarımı utançla yere indirdim. Ben,ben napacağımı bilmiyordum.

"Bay Min,siz hazır olana kadar burada bekleyebiliriz. Lütfen rahat olun. Burada konuşulanlar,burada kalacak."

Derin bir nefes alarak kendime biraz zaman tanıdım. Buraya Jungkook için gelmiştim. Onun isteği için bunu yapmalıydım. Hem bu iğrenç şeyleri anlatmaktan,hemde burada atak geçirmekten korkuyordum. Fakat yine de yapmalıydım. Bir kez olsun korkmamalıydım.

"Ailem beni 7 yaşımda terketti. Beni amcama bıraktılar. Onlar hakkında hiç bir şey bilmiyorum,amcam bana hiçbir şey söylemedi."

Hâlâ çok gergin olsam da bunları söyleyebilmek bile beni rahatlatmıştı.
Doktor,anlatmaya başladığım için rahatlamış gözüküyordu.