Her zaman güne mutlu olarak uyanırım. Bu beni iyi hissettiriyo. Yatağımdan alarmın sesiyle kalktım. Çok uykum vardı ama bugün okulun ilk günüydü ve ben ilk günden geç kalmak istemiyordum. Hızla banyoya gidip sıcak bi duş alıp kendime gelmiştim. Belime kadar olan saçlarımı kurutup kırık fön çektim. Üzerime ise düz sarı bi tişört altınada mavimsi ve lacivertimsi bi renkte pantalon giydim. Eyeliner ve rimelle tamamlanmıştım. Annemin
"Kızım Ece hadi kahvaltıya gel."
diye seslenmesiyle hemen aşağıya indim.
Annemi ve babamı öpüp Sevgin teyzeye bakıp
"Ellerine sağlık yine döktürmüşsün valla Sevgin teyze."
diye seslendim.
"Afiyet olsun canım."
demişti. Hızla yemeğimi yiyip anneme hadi söylesene bakışımı atmıştım. Annem anlamış olacak ki babama dönüp
"Hasan bugün arabayı Ece alıcak."
dedi. Babam da
"Yeliz biliyosun holdingin işleri çok yoğun. Ece bügünlük senin arabanı alsın ben seni ise bırakırım."
dedi. Annem bu işten memnun kalmamış bi şekilde
"Tamam ama Ece'ye de bi araba gerekiyo artık. O yetişkin biri."
dedi. Hay ağzını öpeyim anneeeem demek istesem de içimde sakladım sevincimi.
Kapı çalınca Sıla ' nın geldiğini anlamıştım. Sıla benim en yakınımdı. Annemle babamda çok seviyo onu. Hızla kapıya doğru koşarken halıya takılıp yüz üstü yere çakılmıştım. Herkes bana kahkahalarla gülerken ben onlara en ölümcül bakışlarımı yolluyodum. Ayağa kalkıp kapıyı açtım. Çok özlemiştim kelebeğimi. Bana dönüp
"Zeytiiin."
die çığlık attı. Bende ona dönüp
"Limoooon."
diye bağırdım. Birbirimize bunları deme nedenimiz ben esmer biriydim ondan bana bunu zeytin diyodu. O da sarışın olduğu için bende ona limon diyodum. Koşup Sıla ' nın üstüne atladım. O kadar sıkı sarılmıştık ki bi ara kemiklerimin çatırdama sesini duyduğuma yemin edebilirdim. Sıla ' nın üstünden kalkinca o da derin bir nefes almıştı. Sıla evdekilere günaydın derken bende arabanın anahtarını arıyordum. Odama çıkıp çantami alıp bi hışımla aşağı inmiştim. Bu kadar hızlı olabildiğim için kendi kendimi tebrik etmiştim.
Annemi ve babamı öpüp Sıla ' yi da alıp arabaya dogru kosmustum. Hızla arabayı sürüp okula gelmiştik. Arabayı otoparka park edip okula doğru yürümüştük. Okulumuz özel okul olduğu için her türlü imkan sağlanıyordu. Gezer Koleji.. Ömer'imin babasının okuluydu. Ömer benim en yakınımdı. Sıla ' nın da öyleydi. Geçen sene onu kan kanseri yüzünden kaybetmiştik. Ah ömer. Çok özlüyoruz seni. Hızlı adımlarla sınıfa dogru ilerlerken aniden durmamın sebebi bacaklarıma giren nefes kesici bi ağrıydı. Basım dönmeye başlamıştı. Gözlerim benden isteksiz şekilde kapanmıştı ve bende kendimi soğuk zemine bırakmıştım.
---------
Gözlerimi ne kadar açmak için kendimi zorlasamda göz kapaklarım buna izin vermiyordu. Tanıdık olan kokudan hastanede olduğumu anlamıştım.
Sıla ' dan
Ece ' nin bayilmasiyla hemen Yeliz teyzeyi aramıştım. İkinci calista açmıştı. Durumu anlatıp hastaneye geçtiğimizi söyledim. Yeliz teyze de hemen geleceğini söylemişti. Hızla arabaya binip Ece ' yi arka koltuğa yatırıp arabayi hastaneye doğru sürmüştüm. Doktorlar Ece ' yi alıp bi odaya soktular. Kapının önünde dizlerimi kendime çekip yere cömelmiştim ve ağlıyordum.. O benim canım kanımdı. Ona bişey olursa.. Olmamaliydi. Yeliz teyzenin hastaneye girmesiyle beraber ona doğru koşup sıkıca sarılmıştım. Ağladığımı anlamış olacak ki
"Korkma Sılacım. Sadece bayildi."
demişti. Doktorun Ece ' nın odasından çıkmasıyla beraber ona doğru kosmustuk.
"Ece Sönmez ' in yakınları siz misiniz?"
"Evet doktor bey bi sorun mu var? Ben annesiyim."
"Bunu nasıl söyleyebilirim bilmiyorum ama kızınız kan kanseri."
demişti.
O son cümle beynimde yankilanıyordu. Nasıl yaa ? Nasıl kan kanseri olabiliyordu. Olamazdı. Gözyaşlarım benden isteksiz şekilde akarken bunu Ece ' ye nasıl söyleyeceğimizi düşünüyordum.
Yeliz ' den
Kızım.. Minik kelebeğim kan kanseriydi. Nasıl dayanabilecekti o buna. Nasıl baş edebilecekti küçücük bedeninde. Doktorun
"Tekrardan geçmiş olsun."
deme sesiyle kendime gelmiştim. Korkuyordum.. Kızıma bişey olur diye korkuyordum.
Ece ' den
Saatlerdir bu odadaydim ve bu iş canımı sıkmıştı. Tam ayaklanicaktim ki doktor odaya girmişti. Hemşireyle bişeyler konuşuyorlardi. Onlara dönüp
"Annemi ve Sıla ' yı görebilir miyim?"
diye sormama doktor
"Tabi"
diye karşılık verdi. Hızla odadan cikmislardi ve odaya annemle sıla girmişti. Aglamislardi. Neden abartmislardi ki? Sadece bi bayılma. Gerçi bende kendimi çok yorgun hissediyordum. Annem yanıma gelip
"Kızım iyi misin?"
diye sordu fısıltıyla.
"İyiyim annem."
diye karşılık verdim. Sıla ayak ucuma oturmuştu ve sessizce ağlıyordu. Anneme dönüp
"Neden ağladınız anne alt tarafı bayıldım."
dedim. Annem
"Kızım sana gerçekleri konusucam. Sakın kendine zarar verme. Ben,sıla ve baban her zaman yanındayız."
demesiyle babam içeri girmişti. O da ağlıyordu.. Bilmediğim şeyler vardı ve korkuyordum. Anneme dönüp
"Tamam."
dedim güçsüz çıkan sesimle. Annem
"Kızım bayılma sebebin."
dedi ve derin bi nefes aldı. Konuşmaya devam etti.
"Kan kanserisin.."
