Ece'den
İnanamıyordum. Şu yaşımda kan kanseri olmuştum. Benim, benim hayallerim vardı. Ben bu yaşta... Hayır bu olamazdı. Sıla'ya baktım. Hala ağlıyordu. Canı çok yakmış olmalıydı. O benim canımdı. Ona ne zaman bir şey olsa benimde canım yanardı. İşte aynısı olmuştu. Bende dayanamayıp gözümde biriken bi o kadar masum gözyaşlarımı saldım yanaklarımdan aşağı. Ordan Sıla geldi ve "Ağlama Ece. Düzelicek bak gör. Her zaman yanındayım bitanem, her zaman seninleyim." diyerek yanağıma yumuşacık dudaklarıyla bir öpücük kondurdu. İşte bu herşeye değerdi. Geldi, gözyaşlarımı sildi. O sırada doktorlar girdi içeri. Anneme, babama ve Sıla'ya beni yalnız bırakmak zorunda olduklarından bahsetti. Korkmaya başlamıştım. Ne olurdu yanımda olsalardı? Annemler yavaş yavaş çıktılar odadan. Doktorlar ise beni bir alete bağlamaya çalışıyorlardı.
Sıla'dan
Ömrüm, can kaynağım, mutluluk sebebim, Ece'm. Kan kanseri şimdi. Kim bilir hangi hayallerinden vazgeçti. Kim bilir ne kadar üzüldü, ağladı ve kim bilir şuan ne kadar acı çekiyo. Ah be kelebeğim. Daha bu yaşında bir makineye bağlı kalıcak. Canım benim. Yeliz Teyze bana gideceğini söylemesinin ardından koca hastanede tek bir başıma kaldığımı farkettim ve birden aklıma Ömer geldi. Nasılda canımızdı. O da kan kanserinden ölmüştü. Yoksa Ece... Hayır, Ece ölemezdi! Buna izin veremezdim. Karşıdaki tekli koltuğun boşalmasıyla yarım saatten beri ayakta olduğumu farkettim. Kimseler gelmeden oturdum oraya ve hayallere daldım.
