Korku Hikayelerim

İlk Hikaye - Şarkı

İlk bahardı... Ailemin kolileri taşımasına yardım ediyordum. Yeni evimiz oldukça hoşuma gitti. Çok büyük sayılmazdı fakat göze hoş geliyordu. Bu sokaktaki evlerden bir çoğu böyleydi zaten. Üstelik burda benimle yaşıt yada benle arasından bir iki yaş fark olan çok çocuk vardı. Bu benim için iyiydi çünkü eski oturduğumuz yerde çok yalnızdım. Aslında ailemin taşınmak için burayı seçmesinin sebeplerinden biride benim yeni bir çevrem olmasıydı. Eskisiyle bazı sorunlar yaşamıştım. Ayrıca bu sokak hakkında batıl bir inanca göre burası herşeyi beceriksizce eline yüzüne bulaştıran insanların yeni bir başlangıç yapmak için geldiğinde onlara mutlaka kucak açan bir yerdi. Çevreme baktığımda da bunu görebiliyordum. Sadece birkaç komşumu tanımam yeterli oldu. Karşı evde oturan adam yıllar önce hapisten çıkmış ve yeni bir yaşantı için buraya gelmişti. Sağ yanımızdaki evde oturan bayan ise gençken bütün arkadaşlarını kaybetmiş fakat sonra buraya gelip oldukça geniş çevre edinmiş biriydi. Açıkçası bunun sadece batıl inanç olduğunu düşünüyorum fakat bu sokakla ilgili farklı birşey daha var. Her gece tam saat 02.55 te sokağın başından bir adamın alçak sesle söylediği ve güç anlaşılan bir şarkı duyuluyordu. Şarkının sözlerini asla anlamadım ve sanırım her akşam değişiyordu fakat tınısı ve melodisi hep aynıydı. Söylediğim gibi sokağın başından başlar ve sonuna kadarda giderdi. Yaklaşık 1-2 dakika alır ve sonrasında ses artık duyulmaz hale gelirdi. Bu şarkıyı kimin söylediğini bilmiyorum. İstersem bakabilirim fakat bunu yapmıyorum çünkü buda batıl inancın bir parçası. Söylenene göre bu sesin sahibini gören kişi burda yeni bir başlangıç yapma şansını kaybeder ve hatta dahada ötesi bir daha ait olduğu bir yer bulamaz. Sonsuza kadar yalnız yaşar. Bakmayı birkaç sefer düşündüm fakat ailem yasaklamıştı. Yinede her gece sesini dinliyordum ve anlamaya çalışıyordum. Bir süre sonra ona bakmak hakkındaki isteğim de gitti. Çünkü o gece bakmak için bir şansım vardı ama... Yapamadım. Bunu yaparsam kötü birşeyler olacağını hissettim. Ellerim panjuru aralamak için onunla temas ettiği anda tüylerim diken diken oldu. Cesaret edemedim. Hislerim beni çoğunlukla yanıltmazdı ve zaten bunu bildiğim için yapamamıştım.

Aradan bir sene geçti. Burda birsürü yeni arkadaş edindim. Ben ve arkadaşlar... Kulağa garip geliyordu fakat buna kısa sürede alıştım. Bir gün en iyi arkadaşım beni onlarda bir gece kalmaya davet etti. Kabul ettim. Onunla o güne sıradan bir şekilde devam ettik ve akşam olunca onların evine gittik. İki tarafın ailesinin de fikrimizden haberi vardı ve kabul etmişlerdi. Akşam yemeği yedik ve uyku saati geldi. Onunla aynı oda da uyuyorduk. Uykuya dalmıştım taki o beni uyandırana kadar. Beni sertçe sarsıp uyandırmıştı. Tam ona sebebini sorucaktımki sebebini hemen anladım. Şarkı...

"Hey...  Sesin sahibini öğrenmeye nedersin ?"

"Hayır. Bu sokaktaki herkes sırf onu görmemek için bütün perdeleri kapatıyorsa bir sebebi vardır. Hem... Kötü hissediyorum."

"Bu sadece batıl inanç oğlum"

"E bu adam ne o zaman ?"

"İnancı yaşatmaya çalışan eğlence arayışındaki biri işte"

"Yinede istemiyorum."

"... Tamam. Ben bakıcam."

"Nasıl ? Panjurların kilidi va-..."

Panjurların anahtarını çekmecsinden çıkardı. Onu gizlice ailesinden almış olmalıydı. Anahtarı deliğine oturttu ve çevirdi. Panjurlar ardına kadar açılmıştı. Hemen kafamı yastığımın altına gömdüm. Görmek istemiyordum. Şarkı durdu. . .

Kafamı arkadaşıma çevirdim ve yüzüne baktım. Oldukça korkmuş görünüyordu. Söylediğine göre adama bakarken adamın ona sırtı dönüktü fakat yinede o adamı gördüğü anda adam yürümeyi bırakmış ve şarkıyı durdurmuştu. Biraz bekledikten sonrada yürümeye devam etmiş fakat şarkı söylememişti. Onu bir evin penceresinden yansımasını görmüş olabileceğini söyleyip sakinleştirmeye çalıştım. Belkide bir arabanın aynasından. Bu düşünce onu memnun etti. Panjurları kapadı ve ardından ikimizde uykuya daldık. Ertesi gün ailesi ona anahtarları aldığı için oldukça kızmıştı fakat bir şey daha farkettim. Ailesi korkmuş görünüyordu. Açıkça ne yaptığımızı anladıklarında donup kaldılar. Ürkmüşlerdi... Gergin görünüyorlardı.

Ben o gün eve gittim ve günlük yaşantıma devam ettim. Ben eve geldikten birkaç saat sonra aynı arkadaşım beni aradı. Telefonu açtım. Ağlıyordu ! Ona ne olduğunu sordum. Bana bütün arkadaşlarının onunla konuşmayı kestiğini ve geriye birtek benim kaldığımı söyledi. Daha kötüsüde vardı. Artık o adamın söylediği şarkıları gündüzleride duyuyordu. Etrafa bakıyordu fakat kimse şarkı söylemiyordu. Şarkı kafasında çalıyordu. Tekrar ve tekrar. Ona kafasında kurduğunu söyledim. Arkadaşlarımızın bir çoğu ortaktı. Hepsini aradım ve benim evimin bahçesine davet ettim. Ağlayan en iyi arkadaşımıda çağırmıştım. Aralarını yapıcak ve neler olduğunu öğrenicektim. Akşam oldu. Herkes yavaşça gelmeye başlamıştı. Gelenlerle konuşuyorduk fakat bana arlarının bozuk olmadığını hatta eskisine göre iyi bile olduğunu söylüyorlardı. Benden saklıyorlar diye düşündüm fakat bahçeye giren en iyi arkadaşımla birlikte oldukça afallamıştım. O çok mutluydu ve yüzünde güller açıyordu. Onu bıraktığını söylediği arkadaşlarıyla samimi bir şekilde tokalaşıyor ve sarılıyordu. Neler olduğunu anlayamıyordum. Telefondayken ağlıyordu ! Dahası herkeste kavga etmediklerini söylüyordu. Birden bire telefonum tekrar çaldı. Arayan şuanda karşımda oturmuş bana sırıtarak bakan en iyi arkadaşımdı. Daha da afallamıştım. Telefonu açıcaktım fakat açmaya korkuyordum. Sonunda derin bir nefes aldım ve kalabalıktan çıkıp telefonu açtım. Bu oydu ve eskisinden çok daha kötü ağlıyordu ! Partiye geldiğini ve bomboş bir masada saatlerce beklediğini fakat kimsenin gelmediğini söylüyordu. Nefes alıp verişlerim hızlandı. Çok korkmuştum ! Nediceğimi bilemedim. O ağlamaya devam ediyordu. Panik oldum ve daha fazla dayanamayıp telefonu onun yüzüne kapattım. Evin arkasında tek başıma derin derin nefes alıyordum. Arkamı döndüm. Bu en iyi arkadaşımdı. Tıpkı geldiği anki gibi çok mutluydu... Bana kimle konuştuğumu sordu. İlk başta cevap vermekten tereddüt ettim fakat sonrasında söyle dedim:

"Hiçkimseyle. Yanlış aramışlar. Diğerlerinin yanına geçelim mi ?"

Kolumu onun omzuna attım ve bende onun gibi gülümsemeye başladım. O günden sonra o numara beni birdaha aramadı. Birkaç gece sonra ise şarkıdan bir cümleyi anlamayı sonunda başardım...

"Keşke sadece sen ve ben olsak bu dünyada..."

Arkadaşım... Hepsi o adama baktığı için oldu... O gitti bunu biliyorum. Onu dün bahçemde gördüm fakat onun aslında o olmadığını biliyorum. Korkuyorum fakat sanırım yapılacak en mantıklı şey benimde tıpkı diğerleri gibi hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi davranmam. Ona bakmamış olabilirim fakat çok şey öğrendim. Bunları bilmiyor olmam gerekiyordu. O adam neyin nesi bilmiyorum ama tek bir dileğim var.  Benden uzak durması... Şuanda onu duyuyorum. Sesi evin içinden geliyor...

(Merhaba sevgili okurlar. Bu benim ilk hikayemdi. Umarım sizde bu tür olayların içinizde uyandırdığı o heyecan ve bilinmezliği uyandırabilmişimdir. Birdahaki bölümde görüşürüz.)