თუ ვამბობ რომ, ამდენ ვოუთზე დავდებ და ზუსტად მაგდენია ან ერთით მეტი,თავს რომ მესხმით იქნებ არ მცალია,ცუდად ვარ ან ფიზიკურად ვერ ვახერხებ დადებას😀.
ამდენ აბზაცს ვწერ და მაშ, არ არის რაიმე, რომ ერთი კომენტარი მაინც გააკეთოთ. გარდა იმისა რომ მალე დავდო.
მოტივაცია საერთოდ მეკარგება და ძალაუნებურად დაწერაც გადამინდება ხოლმე.
ასე ძალიან უგულოდ ვწერ.
დიდი თავია.
***
–კარგია რომ მალევე მოხვედი-თქვა ალფამ და პაკს მოეხვია.
–მომენატრე-დაამატა კიმმა და ჩაიცინა.
–ვონუ,ჯონგუკს რამეს დაუშავებ?-ხმის კანკალით იკითხა ჯიმინმა.
–მოკეტე! მაგ ნაბიჭვარს ნუ მიხსენებ.-დაიყვირა ვონუმ,რის გამოც ომეგა შეხტა.
–მოდი,მოწესრიგდი და ისიამოვნე ცხოვრებით.-გაიღიმა ალფამ და ომეგა ოთახში შეიყვანა.–დიდი სიამოვნებით გაწამებდი,მოგკლავდი! მაგრამ ჩემი შვილი მეცოდება. რამე რომ დაემართოს არ გაცოცხლებ და შემდეგ არც მე ვიცოცხლებ. ამიტომ გაგიფრთხილდები. ილოცე, რომ დაიბადება უკვე დავიწყებული მქონდეს რაც გააკეთე.-ჩაისისინა ალფამ და ომეგა ოთახში ჩაკეტა.
ვონუმ ჯერ კიდევ იცის რომ ჯიმინი ორსულადაა.
ომეგა,ცოტახნით თავს ასე გადაირჩენს,ალფას რისხვისგან.
ლოგინზე მოწყვეტით დაეცა.
თავისი საყვარელი ფორმა მიიღო და ჩაფიქრდა იმაზე,რაც გააკეთა.
ნეტავ ახლა, ჯონგუკი როგორაა?
ტირის? ნერვიულობს? საკუთარ თავს ადანაშაულებს?
მას არ სურდა რომ ყველაფერი ასე შემობრუნებულიყო.
არ ჯობდა რომ ჯონგუკი გაერია მის საქმეში.
ორივეს სიცოცხლე სასწორზე დადო.
გარდა ამისა,ბავშვიც დაკარგა.
***
მეორე დღეს,დილაადრიან ხმამაღალი კაკუნი ატყდა კარზე.
ომეგა სწრაფად წამოდგა.
ვონუს კარი გაუღია.
ოთახიდან გამოვიდა და ალფას,რომელიც თვალებს იფშვნეტდა,შეშინებული სახით შეხედა.
YOU ARE READING
my sunshine (დროებით შეჩერებულია.)
Açãoმაშინ მე რომ აგერჩიე,იქნებ ახლა ყველაფერი უკეთესად ყოფილიყო..
