Her insanın şapkasını önüne alıp da hayatını sorguladığı bir zaman vardır bence... mesela ben yaz geceleri müzik dinlerken uzakta gözüme çarpan ışıklara dalarken yaşadıklarım bir anda kafamda yankılanıyor .Bazen bir ceza, bazen bir ders, bazen göğsümü kabartan gururum,bazense yutkunamadığım gerçeğim...
Şimdi mevsim yaz evimin çatısında uzaklardaki ışıklara bakarken çeşitli ,karmaşık, kayıp ,eksik ,manasız düşüncelerle yazıyorum. Sadece gözlerim doluyor sanki. Oysa ne çok şey yaşamışım yaşamışız diyorum bazen insanlar yaşadıklarını anlatınca ben ne yaşamışım ki diğe düşünüyorum istemsizce. Ama fark ettim ki her insanın acısı ağırmış şu dünyadan omzumuzda acılarla arkamızda göz yaşı bırakıyormuşuz. Öylece gidiyormuşuz sessizce gözyaşlarımızı da kefenimize koyup her şeyi bırakıp usulca gidiyormuşuz ...
Kalp ister akıl uygularmış akıl uyarır kalp duymazmış kalp ağlar akıl avutur akıl yorulur kalp uslanmazmış,
