hayatım boyunca yalnızdım. yalnız olmak ve yalnız hissetmek farklıdır ama ben ikisini de yaşadım. hiçbir zaman arkadaşım olmadı. benim annem ben doğarken öldü ve babamla başbaşa yaşamaya başladım. ilkokuldan beri dışlanırdım. bir süreden sonra alıştım ve ben arkadaşımın olmasını istemedim. yalnız olmak beni ben yapan şeydi. lisedeyken çok ağır zorbalıklara uğradım ama üniversite böyle değildi. kimse bana köt davranmazdı çünkü aslında ben görünmezdi. hep yalnızdım ve insanlara buna alışmış ve yargılamayı bırakmıştı.
yine bir gün okula giderken bir telefon aldım. bu babamın doktoruydu.
"merhaba doktor park bir problem mi var?"
" bence hemen buraya gelmek isteyebilirsiniz bay kim. babanız..."
son zamanlarda içimde kötü bir his vardı. yemin ederim hissetmiştim. babam... inanamıyorum bana söz vermişti. ne olursa olsun beni destekleyip yanımda olacağına söz vermişti. aslında babam benim öz babam değildi. annem bana hamile kalmadan önce babamla sevgililerdi. annem bir gün tecavüze uğradı ve bana hamile kaldı. babam anneme söz vermişti ne olursa olsun beni büyüteceğine ve gözü gibi bakacağına ama şimdi babam da yoktu. ben babamsız nasıl yapacaktım.
düşüncelerime son verip hemen hastaneye gitmek için yola koyuldum. koşarken birine çarptım. biraz klasik gelecek ama çocuğun elindeki kitaplar düştü. çocuğa baktığımda ise hayatımda görüğüm en yakışıklı çocuktu. tavşan dişleri, masum yüzü, kocaman ve parıldayarak bakan gözleri, uzun dalgalı saçları. benim aksime mükemmeldi. ben ise darmadağın olmuş ve daha yeni ağlamış ve ağlamaya devam eden bir zavallıydım.
"ö-özür dilerim. isteyerek yapmadım. sadece koşmam gerekiyordu ve ve..."
aman tanrım şuan sırası mıydı? hıçkırarak ağlamaya başlamıştım.
"sakin ol önemli değil. önce sakinleş bunları ben hallederim. gerçekten önemli değil."
hayatımda ilk defa biri benimle bu kadar uzun konuşmuş ve kibar davranmıştı. kendime geldiğimde hemen koşmaya devam ettim. hastaneye gittiğimde babamın bir toplantı sırasında kalp krizi geçirdiğini ve hastaneye zamanında yetişemediğini öğrendim. şimdi ne yapmam gerekiyordu bilmiyordum. bu hayatta tek saahip olduğum kişi babamdı ve onu da kaybetmiştim. nasıl yas tutulacağını bile bilmezdim ben. yas tutmazdım sadece hayatıma devam ederdim. benim hayatım böyle geçmişti.
bir ay sonra tekrar okula gitmeye başlamıştım. babam varlıklıydı ve malikanede yaşıyordum ama tek başıma sadece ben ve hizmetçiler...
okul zor geçmişti dersleri anlamakta çok zorlanmıştım ama derdimi anlatabileceğim ya da notları isteyebileceğim kimsem yoktu. okuldan sonra arabamla eve dönerken 6 kişilik bir arkadaş grubu gördüm. çok eğleniyor görünüyorlardı. şoföre arabayı durdurmasını söyledim ve onları izlemeye başladım. mutlu oldukları gözlerinden belliydi. birbirleri ile öyle anlaşıyorlardı ki görenler hepsinin kardeş olduğunu söyleyebilirdi. birbirleri için öylelerdi zaten. bir süre sonra yola devam etmeye karar verdim. o sırada bir yıldız kaydı. tek bir dileğim vardı. onlar gibi olmak. acaba dileğim gerçekleşecek mi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
i wish
Fanfictiontaehyung arkadaşı olmayan ve zor zamanlardan geçen bir üniversite öğrencisiydi. bir gün 6 kişinin olduğu bir arkadaş grubu gördü. onlar gibi olmayı diledi ama dileği farklı bir şekilde gerçekleşti. onlar gibi değil onlarla oldu. 7 tane arkadaşın aşk...
