Ποιήματα

Γαλήνη

Κράτα γερά τα σκοινιά .
Μην ξεφύγει η καρδιά σου από τα δεσμά που την έκλεισες .
Μην πάρει τον έλεγχο από το μυαλό σου και σπάσει πάλι .
Μα είναι είδη σπασμένη .
Διαλυμένη και προδωμενη .
Κλεισμένη μέσα σε πελάγη άγνωστα και λυσμονημένα από ανθρώπους.
Ήλιος δεν υπάρχει .
Το σκοτάδι ακολουθεί κατά πόδας .
Σε κοιτά στα μάτια αλλά ούτε αυτό δεν σε βλέπει .
Σε κοιτάνε και όμως δεν σε βλέπουνε .
Σου μιλούν και όμως δεν θέλουν να σε ακούσουν .
Οι λέξεις σου θα βγουν εχμηρές και φοβούνται μην τους κόψουν .
Πέφτεις στα βαθιά .
Κολυμπάς με τους καρχαρίες .
Τα χέρια σου έχουν γεμίσει πληγές .
Το στήθος σου ανεβοκατεβαίνει έντονα .
Τα μάτια σου καίνε .
Η όψη σου δεν λάμπει πλέον .
Παρακαλάς να σταματήσει .
Μα δεν το κάνει .
Και τότε περνεις ο ίδιος τα σκοινιά της ζωής σου και τα κόβεις .
Και επιτέλους σταματάς να πονάς.
Δεν νιώθεις τίποτα πλέον .
Επιτέλους γαλήνη.
Και όμως συνεχίζεις να μην μπορείς να είσαι χαρούμενος .
Απλά παβεις να νιώθεις .
Δεν θα σωθείς έτσι .
Απλά θα κόψεις την κλωστή που σε δένει με τον κόσμο και θα χαθείς  στο σύμπαν .
Γαλήνη  .
Και όμως τώρα νιώθεις πιο χαμένος . Ήρεμα χαμένος όμως .
Γαλήνη  .
Ο πόνος σου μεταφέρεται σε άλλους .
Όμως για μια φορά δεν σε νοιάζει .
Αλλά συνεχίζεις να πονάς .
Άρα άξιζε ;
Για λίγη γαλήνη ;
Για ένα εφήμερο φως ;