Ποιήματα

Ψέμα αληθινό

Μου μίλαγες για δυλινά.
Για αστέρια , αγάπη και χαρά .
Μου μίλαγες ψιθυριστά με λόγια αλλιώτικα απ'τα γνωστά .
Και εγώ σε πίστεψα .
Με άφησα να σε ερωτευτώ .
Μέσα στα ψέματα σου να χαθώ .
Να μεθύσω με το όνομα σου .
Να προσπαθήσω να αγγίξω την καρδιά σου .
Και έλεγα πως με αγαπάς .
Πίστευα πως ένιωθες κάτι για να με κοιτάς .
Πόσο ανόητη μπορεί να ένιωσα σε μια στιγμή .
Για εσένα υπήρχε πάντα αυτή .
Εγώ ήμουν απλώς μια ιστορία .
Γραμμένη από μελάνι που ξεφτιζει .
Σε χαρτί απλό. 
Δεν ήμουν από πορφυρό υλικό .
Σε ατσάλι δυνατό .
Ούτε ήμουν χαραυγή .
Ούτε η αγάπη σου η μοναδική .
Αν μια μέρα με δεις και με χαιρετήσεις για εσένα θα είναι όλα παλιά .
Σχεδόν ξεχασμένα από το φύσημα του νοτιά .
Μα για εμένα είναι ζωή .
Ήλιος , φεγγάρι και μια συννεφιασμένη Κυριακή.
Για εμένα είσαι αυτός που στα μάτια σου εμπρός θα γίνόμουν και φωτιά για να κρατά την ζεστασιά .
Θα γίνόμουν ουρανός για να κοιτάς και να χαμογελάς .
Κι όμως δεν ήμουνα εκείνη .
Δεν ήμουν γεννημένη από χρυσάφι .
Ούτε γλυκιά σαν ζάχαρη .
Ούτε είχα να πω λόγια τρυφερά .
Μα σου πρόσφερα στα μάτια σου μπροστά την ψυχή μου .
Διαλυμένη και μισή μα ήταν ότι πιο αληθινό , ότι πιο αυθεντικό είχα να σου δώσω .
Μα μάλλον δεν ήταν αρκετό .