Mert yatağında uzanmış okulun ilk gününü düşünüyordu. Daha doğrusu dershanenin ilk günü gördüğü kızı düşünmekteydi. Ellerini başının altına koymuş tavanla bakışıyordu resmen. "N'apcaz bu YKS'yi ya, of!" dedi bir anda doğrularak. Derin bir nefes aldı ve bugün babasının aldığı test kitaplarına bakıyordu. Aklına bugün gördüğü kız geldi. Biraz duraksadı. Biraz garip miydi o kız? Eylül ayıydı havalar sıcaktı ve o boğazlı kazak, uzun bir etek uzun kollu bir ceket eldivenler ve bir şapka takmıştı. Üstelik dışarıya çıktığında da siyah bir şemsiye açıyordu.
Ayağa kalktı ve masasına oturdu. Çalışma masasının üzerindeki test kitaplarına boş boş baktı ve "Of!" dedi kızarak. "Azra." diye seslendi içeriye. "Azra!" Bu kez sesi yüksek çıkmıştı. "Ne var?!" diye içeriden ses geldi. "Gel buraya!" Azra bir kaç saniye içinde kapıda belirdi. "Ne var Mert?" dedi. "Gelsene biraz." dedi Azra.
Geldi ve Mert'in yatağına oturdu.
"Ne var yine n'oldu?"
"Aman be! Kırk yılın başı senden bir şey isteyeceğiz güya."
"N'oldu?"
"Hani şu şey varya..."
"Ney?"
Azra Mert'in yüzüne bakıyordu.
Anlamıştı.
"Oha! Öküz!" dedi yakataki yastığı ona fırlatarak. "Ne var be? N'olmuş?" dedi Mert.
"Ya o kız bi' kere!.."
Dedi ve durdu Azra.
"Bi' kere ne?"
"Ya o kız bizim gibi değil. Biz serbest insanlarız, özgürüz, istediğimizi yaparız, istediğimizi giyeriz, çok şükür iyi gelirli paramızda var ama o kız biraz farklı..."
"Nesi farklı?"
"Farklı işte."
"Anlat."
"Anlatmam."
"Azra!"
"Bana bak Mert! O kızın numarasını sana vereceğim, git kendin konuş!"
Mert gülümsedi.
"Güzel kardeşim benim!" dedi ve Azra'nın suratını tuttuğu gibi dudakları Azra'nın yanaklarını buldu.
"İyi tamam, cıvıtma." dedi Azra ondan kurtularak. "Heh, ver artık kızın numarasını." dedi Mert coşarak.
"Coşma, coşma!"
"İyi hadi ver artık ya."
Azra o kızın numarasını Mert'e verdi. "Elini ayağını öpeyim Azra!" dedi Mert. "İyi hadi tamam, git." dedi Azra. Azra odayı terketti ve Mert numaraya bakmaya başladı. "Ne yapsam?" dedi kendi kendine. Cesaretini topladı ve numarayı aradı.
"Alo?" dedi telefondaki ses. Bu onun sesi miydi? Çok zarifti! Çok tatlıydı!
"A-alo?"
"Kimsiniz?"
"Kim miyim?"
"Dalga mı geçiyorsunuz?"
Sesi öfkelenmişti.
"Kapatıyorum ben ve merak etmeyin numaranız az sonra polise verilecek."
"Dur dur. Tamam. Endişelenme. Benim Mert."
"Mert mi? O da kim?"
"Ya dershanedeki çocuk işte. Hatırlamadın mı?"
Kız biraz duraksadı.
"Ah, evet...O çocuk. Hatırladım. Ne oldu?"
"N'oldu?"
"Ben sana soruyorum."
"E, şey bir şey olmadı."
"Neden gecenin bu saati arıyorsun beni o zaman?!"
Sesi yeniden öfkelenmişti.
"E...Neden bu kadar sinirlisin?"
Mert kızı çıldırtacaktı.
"Dalga mı geçiyorsun benimle?!"
"Aman be bağırma."
"Bağırmıyorum!"
Bağırıyordu.
"Şey, şey için aramıştım..."
"Ne için?"
"Hocanın söylediği test kitaplarını ben bulamadım da."
Bulmuştu.
"Eee?"
"Sende var mı diye soracaktım."
"Var."
"Ah, süper! O zaman, şey onları ben pek çözemedim kafam basmadı bana yardım eder misin?"
"Hani almamıştın?"
"Almadım demedim bulamadım dedim."
"İkiside aynı sonuca varıyor."
"Ben aradım bulamadım, alamadım. Babam aradı, buldu, aldı."
Mert bu kızı ciddi anlamda çıldırtacaktı.
Kız derin bir nefes aldı.
"Kelime oyunlarıma doyamadın sanırım, kapatamıyorsun."
Mert pis pis gülüyordu.
"Yo, yüzüne kapatacakken söze girdin. Yarın nerede buluşuyoruz?"
"Buluşuyor muyuz?!"
Mert yerinden sıçradı.
"Annem hep eğitim için her şey yapılır demişti. O yüzden."
"Hele bi' buluşalım! Annenin ellerini öpmeye geleceğim!"
Kız boğazını temizledi.
"Yarın dershanenin 10 kilometre ötesindeki kafede buluşalım."
"Tamam tamam."
"Numaramı kimden aldın?"
"Numaranı Azra'dan aldım."
"Anladım, saat 15.00'da orada ol."
Telefonu kapatmıştı.
"Oldu bu iş oldu!" dedi Mert sevinçle. Odadan sevinçle çıktı ve aşağıya indi. "Anne! Kalkın kız istemete gidiyo'z!" dedi gülerek. "Ukala!" Azra'nın sesi duyulmuştu. Bu cümlesi gecenin diğer kalanında ailesiyle birlikte eğlenme sebebi olacaktı...
