Zij Die Mij Ziet

ζ - verspreid de gratie in je ogen

Na die donkere dag, volgde een donkere maand. Ze kon zien hoezeer Tyra probeerde zichzelf sterk te houden. Maar haar schouders waren ineengedoken, haar hoofd naar de grond gebogen. Het contrast met de eens zo zelfzekere Tyra kon niet duidelijker zijn. Er was geen manier om haar voor te bereiden op wat komen zou.

'Tijd voor nog een dagje in de brandende zon,' lachte haar vrouw.

Medusa keek niet op van haar schets. Dikke penseelstreken bekleedden het doek. Haar hand trilde te hard om nog fijne tekeningen te maken. Dit werd een portret van Tyra. Ze kon niet wachten tot de verf gedroogd was, zodat Tyra het kon voelen.

'Heb je nog iets voor me?'

Medusa drukte haar een paar losse papieren in de hand. 'De vaas is nog niet beschilderd, maar hier is alvast een kopie van mijn nieuwe gedichten.' Ze glimlachte speels, de guitigheid sijpelde door in haar stem. 'Ik zal ze vanavond voorlezen.'

Haar vrouw stak de papieren in haar heuptas. Op de marktplaats verhandelede ze voornamelijk specerijen en buitenlandse kunst. Medusa was vereerd dat ze ook haar kunst verkocht.

'Perfect,' ook Tyra had een ondeugende glimlach op haar lippen, 'mijn klanten smullen van de liefdesgedichten van Psappho.' Dat laatste zei ze spottend.

Heel af en toe schreef ze nog gedichten over de dood en verraad, maar nu was haar grootste inspiratiebron Tyra's liefde. Wanneer was ze zo melig geworden?

Medusa lachte. 'Ik had toch nood aan een artiestennaam. Of denk je dat gedichten door de liefelijke Medusa goed zouden verkopen?'

'Ze moesten eens weten.' Tyra drukte een kus op haar kruin.

En daar was dat gevoel weer. Een vlaag van genegenheid, gevold door radeloosheid. Elke keer dat ze zich bewust besefte hoezeer ze van Tyra hield, werd ze herinnerd aan hoeveel ze te verliezen had. Hun tijd raakte stilaan op, Medusa besloot er eindelijk een opmerking over te maken.

'Je weet dat ik nog altijd evenveel van je zal houden, wat er ook gebeurt. Je zal altijd mijn vrouw blijven.'

'Dat weet ik.' Ze nam een stapje achteruit, klaar om de conversatie zo snel mogelijk af te sluiten. 'Begin al maar te leren hoe je een baard scheert.' Dat was een vaardigheid die Tyra nooit had beheerst, verschillende littekens getuigden daarvan.

Medusa grimaste. Ze wilde niet denken Poseidons dreigementen. En toch spookte de andere mogelijkheid, dat ze weldra afscheid zou moeten nemen van Tyra, door haar hoofd. Al werd die nooit besproken. Ze had geprobeerd, maar de woorden wilden niet over haar lippen komen. Wat als hij je leven neemt? Dan zou ik niet op deze wereld willen blijven, maar de vloek laat me geen andere keuze. Of althans, daar was ze niet zo zeker meer van.

'En als de mensen op de markt je oncomfortabel maken, of je uitschelden, zal ik ze wel eens onder handen nemen.' De slangen sisten om kracht bij haar woorden te zetten.

'Ik apprecieer het aanbod, maar dat is echt niet nodig.' Tyra draaide haar mes in haar hand rond. 'Ik kan ze zelf wel aan. Daarbij, ze denken nog steeds dat ik een tweelingzus heb, die voor mij inspringt.' Tyra draaide zich om. 'Ze zal even snel weer verdwijnen als ze kwam.'

De slangen hielden niet op met sissen, zoals zo vaak de laatste tijd. 'Spijtig, want deze dames kunnen het niet lang meer trekken.' Haar hand streek over de slangen, trachtend de wanhoop uit haar stem te bannen.

'We vinden wel een oplossing.' Tyra draaide zich naar haar toe met waterige ogen. Ze gaf haar nog een laatste kus op haar kruin, zoals altijd.

Medusa staarde haar langer na dan normaal. Ze nam alles van de vrouw in haar op, net als de eerste keer dat ze haar gezien had. Haar haar had enkele grijze strepen, maar haar tred was nog steeds even standvastig. En toen was ze weg, begeleid door een kwispelende Phaon.

We vinden wel een oplossing. Ze wisten beiden dat dat een leugen was.

Medusa richtte zich terug op het schilderij, maar haar gedachten werden te luid. Ze liet het penseel uit haar trillende hand vallen.

Wat ze Tyra niet had verteld, was dat de slangen zich 's nachts rond Medusa's nek draaiden. Zachtjes, haast liefelijk. Daarna dreigend. Hongerig.

Ze wist dat dit ooit moest gebeuren. Haar tijd was gekomen, ze had al veel langer gekregen dan menselijk was.

Terwijl ze zich naar de binnenplaats begaf, voelde ze geen angst meer. Ze herkende het ellendige gevoel dat de slangen uitstraalden. Zij was eens ook zo wanhopig geweest om te sterven. Wel ze zouden krijgen wat ze wilden.

Als ze dan toch zo nodig een nieuwe prooi nodig hadden, kon het maar beter voor ieders beter belang zijn. Zo zou ze niemand meer pijn kunnen doen.

Buiten Tyra. Haar vrouw zou het begrijpen, dat moest gewoon. Ze kon niet de reden zijn dat er haar iets overkwam. Ze zou Poseidon niet de voldoening geven om hen beiden te zien ondergaan. Ze moest dit doen.

Medusa haalde diep adem voor ze naar beneden keek.

Voor het eerst in een lange tijd lichtten haar ogen groen op, gezamenlijk met die van de slangen.

Haar handen verhardden eerst, dan haar armen.

Beduusd bekeek Medusa zichzelf. Haar fijne gezicht, haar gouden slangen. Tyra had haar zo vaak gezegd dat ze geen monster was, dat ze het mooiste in haar leven was.

Voor het eerst geloofde ze dat. Medusa glimlachte terwijl haar huid plaats maakte voor steen.

Ze had zich altijd afgevraagd of de standbeelden haar konden horen. Wel, ze was blij dat ze hen gezelschap had gehouden.

Tyra was vroeger thuisgekomen dan normaal, haar naam roepend. Ze wist echter al wat ze zou aantreffen, haar verbintenis met Poseidon was namelijk al verbroken. Haar missie was geslaagd, al was zij niet degene geweest die Medusa had vermoord, ze had geen schuld meer aan Poseidon. Of hij had Hera nooit kunnen overtuigen.

De dagen erna had Tyra haar gezelschap gehouden. Ze had geweend, alsof het leven uit haar werd gezogen. Ze had het standbeeld versierd met bloemen. Zoals zij ooit ook had gedaan.

Medusa luisterde elke dag naar de verhalen die Tyra met zich meebracht. Tot de dag dat Tyra niet meer kwam. Dan wist Medusa dat het tijd was om zich bij haar vrouw te voegen. Ze deed haar ogen dicht en kon voor de eerste keer in een eeuwigheid dromen.