ʚ So What? P.Gavi ɞ

0.1

Selam bu benim ilk kitabım umarım çook çook beğenirsiniz, bence uzatmaya gerek yok. Başlayalım.
                                 ˙✧˖°🤤⋆｡˚꩜
——————————————————————————
Birazcık gezintiye çıkmıştım çünkü çok bunalmıştım ve Gavi'yi görmüştüm
"Heyy!Gavii!"
Demiştim ona el sallayarak ama Gavi yine modunda değildi.
"Ne var yine Amália?"
Cevap veremedim çünkü bu kırıcıydı açıkçası biri bana bunu dedi diye ağlayacak biri değilim ama Gavi bana hep böyle davrandığından ve sokağın ortasında beni terslediğinden açıkçası gözlerim dolmuştu tabii o bunun farkında değildi.
Gözlerim dolu bir şekilde eve varmış ve eve girip kapıyı kapattığım an ağlamaya başlamıştım. Bana böyle davranması normal miydi? Sorun bende miydi? Ona bir şey mi yapmıştım? Neden böyle
olduğumuzu bilmiyordum ama toparlanmaya karar verdim ve ayağa kalktım sonrasında da ona kurabiye yapmaya karar verdim. Yaptığım kurabiyeleri ona götürecektim ve beni muhtemelen içeri davet edecekti sonunda da onunla konuşabilecektim.
——————————————————————————
Ailem Amerika'ya taşındığından beri yani 1 yıldır tek başıma yaşıyordum ailem asla yalnız bir şekilde Barcelona'da yaşamama izin vermezdi. Ama Pablo vardı bu yüzden izin vermişti. Fakat ailem gittiğinden beri Pablo bana hep agresif davranıyordu. Bazende kırıcı. Ailem ve Pablo'nun ailesi ile yazlıktan tanışıyordu iyi bir yazlık arkadaşıydı her ne kadar abimle daha çok oynayıp beni dışlasalarda abim demişken ona sinir olsamda onu özlemiştim. Vee kurabiyeler oldu Pablo bunlara asla hayır diyemeyecek. Pablo yan evlerde oturuyordu yani onunla sık karşılaşmamızın sebebi bu. Pablo'nun evinin kapısına gelmiştim. Zili çaldım ve bir kaç saniye sonra kapıyı açtı ve aynen şunu söyledi.
"Amália ne işin var burda ve elindekiler de ne?"
Ah! Sanki hayatında hiç kapısında bitmemişim gibi davranıyor.
"Sana kurabiye yaptım onları getirdim."
"Peki ama ben kurabiye sevemem."
Ne? Onu bildim bileli kurabiyelere bayılır.
"Sevmez misin? Bayılıyordun aslında kurabiyeye."
"Ah! Evet ama vücudumu korumalıyım yani sağol ama ben yemeyeceğim için almama gerek yok."
"Peki o zaman içeri geçebilir miyim?Konuşmalıyız."
"Aslında olmaz çünkü Pedri'yi bekliyorum."
"Pedri beni tanıyor pek sorun edeceğini sanmıyorum."
"Olmaz dedim ya anlayamıyor musun?"
"Oh! Peki."
Arkamdan adım sesleri geliyordu arkamı döndüğüm an Pedri'ye karşılaşmam bir oldu. Bahane üretiyor zannediyordum ama gerçekmiş. Pedri konuşmaya başladı;
"Hey! Nasılsın Amália?"
"Ah! Sağol iyiyim sen."
"İyiyim bende de neden Pablo'yla kapıda dikilerek konuşuyorsunuz?"
"Aslında gidiyordu o."
Dedi Pablo pekala gerçekten istenmiyordum ve gözlerim dolmuştu hayır ağlayamazdım.
"O! Evet gidiyordum"
Dedim dayan kızım!
"Görüşürüz."
Dedi Pedri bende aynı şekilde.
——————————————————————————
Evet hüsranla eve dönmüştüm. Sanırım biraz daha dayanamayacağım. Ağlıyordum ve bu bugün Pablo yüzünden 2. ağlayışımdı, çok yanlızdım Pablo dışında kimse yoktu zaten şimdi Pablo'yu da kaybediyormuşum gibi hissediyorum yada çoktan kaybettim ne yaptığımın farkında bile olmadan.
Ama sana karşı hislerim varken bana böyle davranamazsın çok çok neyse...
——————————————————————————
Bugünlük yeter bence umarım ilk bölümü beğenmişsinizdir görüşmek üzeree
                             ‧₊˚🖇️✩ ₊˚🎧⊹♡