အပိုင်း(၆)
ပီတာနဲ့ကောင်လေး ခရီထွက်လာတာ မနက်ခင်းမိုးမလင်းခင်ကတည်းကပဲမို့ မြင်းရောလူရောပင်ပန်းနေပြီ။ ဘလ်ဒီဟေးဆိုတာ တော်တော်လေးဝေးတဲ့နေရာမှာမို့ မိုးမလင်းခင်ကတည်းက ထွက်လာခဲ့ရတာ။ မနေ့ညက အိပ်ခန်းထဲမှာဖြစ်သွားတဲ့အကြောင်းအရာပြီးတဲ့နောက်မှာ ပီတာနဲ့ လူးကပ်စ် ပိုမိုရင်းနှီးလာပြီ။ မကြာခင်အမဲလိုက်ရာသီကုန်ဆုံးတော့မှာမို့ ဘလက်ဒီဟေးလ်ကို လူသွားလူလာခွင့်မပြုတော့တာမို့ ရဲမှူးက လူးကပ်စ်ကို နေ့ချင်းအရောက်သွားဖို့ ပီတာ့အားကူညီစေသည်။ ဘာပဲပြောပြော ပီတာကိုယ်တိုင်လည်း ဒီအလှလေးကို တစ်ယောက်ထဲလွှတ်လိုက်ဖို့ မတုံးအ။ အနည်းဆုံးတော့ သူအဝစားချင်သည်လေ။
အင့် ကိုကြီး ရောက်သေးဘူးလားဟင်
မြင်းတစ်စီးစီလာပေမယ့် မြို့သားဖြစ်သူကောင်လေးက မြင်းမစီးတတ်တာကြောင့် ပီတာ့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်မြင်းပေါ်မှာပဲ လိုက်လာခဲ့သည်။ ရင်ခွင်ထဲကနေ လူးလွန့်နိုးလာတဲ့ကောင်လေးကို ပီတာ ပါးတစ်ချက်နမ်းရှိုက်လိုက်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
နောက် သုံးနာရီလောက်ဆို ရောက်ပါပြီကလေးရဲ့ ပင်ပန်းနေပြီလား
လူးစ်က ကိုကြီးရင်ခွင်ထဲမှာနေတာပဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဒါပေမယ့် ကိုကြီးရော အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်
ကျောပေးထိုင်နေတဲ့ နောက်ကလူကြီးကို လူးကပ်စ်အစွမ်းကုန် စနောက်ချင်နေတာမို့ ပေါင်ကြားကို မျက်စပစ်ပြရင်း မေးလိုက်သည်။ တကယ်တော့ လူးစ်မြူဆွယ်နေတာဆိုလည်းမှန်တယ်။ အဟင့်ဒီလောက်တောင့်တဲ့ဖြောင့်တဲ့ဘော်ဒီကြီးနဲ့ ကပ်နေရတာ လူက အတော်လေးယားနေပြီလေ။ ပီတာလည်း မြင်းဇက်ကြိုးကိုသပ်လိုက်ကာ ကျောပေးထိုင်နေတဲ့ကောင်လေးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် မြင်းပေါ်ကနေပဲ ဆွဲလှည့်ကာ ရင်ခွင်ထဲသိမ်းကျုံးဖက်လိုက်သည်။
ဒီဖင်လေးက နူးညံ့နေတာပဲ ကိုယ့်မှာမနည်းထိန်းထားရတယ်
ပီတာ လူးကပ်စ်ရဲ့ ဖင်နှစ်မွှာက်ို အားရပါးရညှစ်လိုက်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ မျက်ဝန်းလဲ့လဲ့လေးတွေဖြင့် မော့ကြည့်လာပုံက မလုပ်လိုက်ရဘဲ အရည်ထွက်ချင်စရာအတိ။
