დილას საავადმყოფოში გავიღვიძე, იქით-აქეთ მიმოვიხედე და ყველა ერთდროულად დავინახე როგორ მედგნენ თავზე და ჩემი გულისთვის ლოცულობდნენ.
მარტო მინჰოს ვერ მოვკარი თვალი და გამიკვირდა. თვალები უფრო კარგად გავახილე და წამოვჯექი.
ყველა ძალიან გახარებლი იყო ცოცხალი,რომ მნახეს მაგრამ მე მხოლოდ მინჰოზე და ბავშვზე ვდარდობდი.
-ბავშვი!...ბავშვი როგორ არის? სად არის?! *ყვირილი დავიწყე*
-დაწყნარდი ბოგუმ ბავშვიც და შენც კარგად ხართ ახლა არაფერია სანერვიულო *დედაჩემი მთელი ძალით ჩამეხუტა და ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა*
ჩემს წივილზე პალატაში ლინო შემოვარდა და ცოცხალი,რომ დამინახა ყველა გვერდით გაწია კოცნა დამიწო და ჩახუტება
-პატარავ როგორ ხარ? შენზე ძალინ ვინერვიულე! *ჩახუტებას ვერ წყვეტდა*
-კარგად ვარ მინჰო კარგად და ბავშვიც კარგადაა მაგრამ ის,რომ ციხიდან გაიქცა? *თვალები გამიწყლიანდა*
-დაიჭერენ შორს ვერსად ვერ წავა ის ხომ ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლეა!
-იმედი მაქვს *მეც მთელი ძალით გადავეხვიე*
უეცრად პოლიცია შემოვიდა ვიღაც ქალთან და კაცთან ერთად და ჩემი საწოლის მარცხნივ დადგნენ.
-ქალბატონო ბოგუმ ესენი ილსანის მშობლბი არიან მე კი პოლიციის ოფიცერი იანგ ჯეჯუ *პლიციელმა გასწორებული ხელი საფეთქელთან მიიტანა და წელში გაიმართა*
პოლიციელის სიტყვის დასრულების თანავე ილსანის დედა მომაფრინდა
როგორი მათხოვარი შვილიც ყავთ ისეთვიე მაძუნგალა მშობლები ჰყოლია.
-ახლა იცი,რომ ჩემი შვილი ციხეში ჩასვევ შენს გამო და მერე გაიქცა,მთელი ქვეყანა ეძებს და ვერსად ვპოულობთ...შვილი დავკარგე შენი იაფ ფასიანი სულის გამო! *ქალი ბოლო ხმაზე წიოდა და თითებს მიქნევდა სახესთან*
