Աղջիկները արդեն կորցրել են օրերի հաշվարկը....մի վայրում, որտեղ միշտ մութ է ու անգամ ժամացույց չկա, չես կարող գուշակել, թե ժամը քանի՞սն է կամ էլ ե՞րբ օրը փոխվեց։ Բողոքի ակցիաներ, ինքնակամ սովամահ լինելու փորձ, հանգիստ քննարկումներ, անգամ աղիողորմ խնդրանքներ... նրանք փորձել էին բոլոր տարբերակները, բայց Քրիսը ամեն անգամ ժպտում էր, ծիծաղում, առհամարում և երբեմն էլ հարվածում կամ ուժ գործադրում ( բարդ դեպքերում միայն, ոչ միշտ)։
Երկու օր անց նկուղում հայտնվելուց հետո, Լիզան որոշեց հրաժարվել սնունդից հիմարի պես մտածելով, որ դա խղճի խայթ կառաջացնի, ի վերջո նրա պատճառով էին երկուսն էլ այստեղ գտնվում, բայց այդ փորձին ի պատասխան Քրիստինան միայն առաջին օրը ծիծաղեց, իսկ հետո տեսնելով վստահ աչքերի կայծը որոշեց կաթիլային սնուցման անցնել, իհարկե փառք տալով, որ երկուսն էլ կապված էին ու դիմադրել չէին կարող։ Կիռան սիրում էր գոռալը, սիրում էր անիծելը, վիրավորելը, հայհոյելը, նա սիրում էր բարձր տոնը առհասարակ, բայց այստեղ անցկացրած օրերից հետո վստահ է, որ այլևս գոռալ չի ցանկանում։ Նա մտածում էր, որ միակ ելքը դա կարող է լինել, որ կարող է գոնե հարևաններին անհանգստացնել աղմուկով, բայց Քրիսը նախապես մտածելով այդ ուղղությամբ ձայնամեկուսիչ սենյակ էր ստեղծել, որը հիմա լուսավորվում էր երբեմն մանուշակագույն երանգի լամպով, իսկ "քնելու ժամին" Քրիսը ուղղակի անջատում էր այն' աղջիկներին թողնելով լիարժեք մթության մեջ։
Նրանց փնտրում էին, նրանց փնտրում են և Քրիսը հույս ունի, որ դեռ երկար կփնտրեն, համենայն դեպս նա ամեն ինչ արել է դրա համար։ Աղջիկների "անհետացման" երկրորդ օրը հենց ինքը գնաց դիմում գրելու ոստիկանությունում, քանի որ երկուսի ծնողներն էլ կամ պատերի տակ հարբեցողությամբ էին զբաղված, կամ ընդհանրապես թքած ունեին սեփական երեխաների կյանքի վրա, թեկուզ մուրացկանի կողմից մորթված լինեն Աստված իրենց հետ, կարևորը թաղման գումարը նրանցից չուզեն։
Այս ամենը Քրիսի գործը բավական հեշտացնում էր, ի վերջո ոստիկանությունը անգամ լուրջ չէր վերաբերում փնտրելու գործին, ամեն օր էլ մարդիկ են անհետանում, նրանք հաստատ առաջինն ու վերջինը չեն, իսկ եթե՞ որոշել են միասին փախչել, չէ որ ոչ տրադիցիոնալ զույգ լինելու մասին լուրերը բավական արագ են տարածվում, ահա և գործը փակ է, հաստատ փախչելու պլան են ունեցել։
Հայտարարությունները, որոնք տպվել էին սուղ քանակով շուտով ծածկվեցին ինչ-որ մեկի անհետացած շնիկների մասին հայտարարությամբ և քաղաքը գնալով մոռացավ նման մարդկանց գոյության մասին։
***
Լիզան պառկած էր մահճակալին դատարկ հայացքով նայելով պատին։ Արդեն մեկ տարի էր անցել նրանց այստեղ գոյություն պաշտպանելու փորձերից, իսկ հիմա նա չափից դուրս հոգնած էր, որպեսզի գոնե գլուխը ուժեղ հարվածի պատին ու աղոթի, որպեսզի ուղեղի ցնցումը մահացու ելք ունենա։ Կիռան նստած էր նրա մահճակալի կողքին' հատակի վրա, և նայում էր առջևում գոյություն չունեցող ինչ-որ կետի, որը նրան հիպնոսի էր ենթարկում արդեն մի քանի ժամ։ Այստեղ զբաղմունք գտնել հնարավոր չէր, քանի որ Քրիսը վերջին վեճից հետո վերցրել էր բոլոր գրքերը և անգամ խաղաքարտերը, որոնք ամենահոգնած պահերին գոնե նետել էր հնարավոր, ասելով, որ դա լավ առիթ կլինի, որպեսզի մտածեն իրենց պահվածքի մասին։ Եթե առաջ Քրիսը նման էր սեքսուալ մանյակի, ով նրանցից միայն ինտիմ կապ էր պահանջում, ապա հիմա նրանք երբեմն զրուցում էին, երբեմն վիճում, անգամ ճաշելու ժամին էր Քրիսը իջնում նրանց մոտ ասելով, որ մենակությունը կիսելու և նրանց միգուցե թունավորելու մտադրություն ունի։
Լիզան դեմ չէր... երկրորդ մտադրությանը, նա անգամ չափից դուրս կողմ էր, երբ ինտիմ կապից առաջ Քրիսին խնդրեց ավելի մեծ քանակով "հաճույք" ներարկել նրան, որից հետո սպիտակ փրփուրը սկսեց հոսել նրա բերանից'փակելով շնչուղիները, իսկ մարմինը սկսեց թփրտալ, ասես հոսանքահարվում էր։ Կիռան այդ պահին վախեցավ, ինքն էլ չգիտեր սակայն թե ինչից, միգուցե Լիզային կորցնելու մտքից, կամ էլ մտքից, որ շուտով նա և Քրիսն են մենակ մնալու ու երկուսի բախտը կընկնի միայն իր վզին, և հենց այդ հիմար վախն էլ նրան ստիպեց փրկել Լիզային, ինչի պատճառով վերջինս մինչև օրս էլ առիթը բաց չէր թողնում անիծելու համար։
Կիռան ինքն էլ իրեն անիծում էր, անիծում էր և այն օրերը, երբ Քրիսը որոշում էր էքսպերիմենտներ անել, նոր սեքսուալ ֆետիշներ բացահայտել, կամ էլ ուղղակի նրանց հոգու հետ խաղալ։ Եվ եթե մոմերի և վիբրատորների օգտագործման հետ երկուսն էլ հաշտվել էին, ապա խոհանոցային պարագաներից մինչև սնունդի մեջ օգտագործվող մթերքների տեսականու հետ հաշտվել չէին ցանկանում։
Լիզան վստահ էր, որ սա առաջին տարին չի լինելու այս ոճով նրանց կյանքում ու այդ վստահությունը հերթական անգամ ներսում կոտրում էր մի բան, որը թվում էր թե վաղուց պիտի կոտրված լինի, բայց ամեն անգամ նա տառապում էր նորովի աչքերը ավելի լայն բացելով անհասկանալի ու ցավոտ դարձած հուսալքության առաջ, որը պատել էր ոչ միայն նրան,այլ նաև Կիռային ։
Երկուսն էլ լռում էին ժամերով, լռում էին այնքան, մինչև լռությունը կսկսի նրանց հետ խոսել, իսկ հետո սկսում էին խոսել այնքան, մինչև անգամ պատերն էին պատասխանում նրանց։ Կիռան երբեմն կատակներ էր անում, Լիզան երբեմն ծիծաղում էր վերհիշելով կորցրած տարիները ու պատկերացնելով գոյություն չունեցող կորած ապագան, որը կարող էին միասին անցկացնել եթե միայն.... արդեն անգամ կարևոր էլ չի պատճառը, Լիզան ու Կիռան սիրում էին միմյանց ու սիրում են մինչև հիմա, երևի հենց այդ սերն էր ստիպում պահել նրանց առողջ գիտակցությունը, որը ամեն անգամ խելագարվում էր Քրիսի առաջ անկարող լինելուց։
Կիռան երազում էր նրան սպանելու մասին, բայց այդ քածը ամեն ինչ մանրամասն մտածել ու ծրագրել էր, շղթաներով գամելով այնպես, որ նրան հասնել չստացվի։
Պատերը ամբողջությամբ նկարազարդված էին մանկական յուղամատիտով, որը օրերից մի օր բերել էր Քրիսը որպես զբաղմունք, իսկ աղջիկները նյարդային համակարգը քանդելուց ու վերանորոգելուց հետո մեկ է իրենց ձեռքն առան մատիտները դրանցով երբեմն մտածված պատկերներ նկարելով, իսկ երբեմն էլ ուղղակի ներկելով որոշ հատվածներ։
***
-Ավելի խորը՜,- Քրիսը նստած էր մահճակալին ձեռքի մեջ բռնելով էլեկտրաշոկը, որով ցանկացած պահի կարող էր էլեկտրահարել նրանցից մեկնումեկին, եթե որոշեն փախչել, չնայած նա նախապես բանալիները վերևում էր թողնում, որպեսզի անգամ սպանելուց հետո նրանք երկուսով փդեն այստեղ և աղջիկները գիտեն այդ մասին, դրա համար դեռ ոչինչ չեն ձեռնարկում,- լեզուդ կարծես թե խորքից է կտրել պետք, մոռացե՞լ ես այն ամենը, ինչը սովորեցրել եմ վերջին երկու տարվա ընթացքում ,-Քրիսը ձեռքով խրվեց Կիռայի մազերի մեջ դրանք խորքից հետ քաշելով, ինչի պատճառով Կիռան հետ տարեց գլուխը ներքևից վերև նայելով Քրիսին։
Լիզան պառկած էր սենյակի մյուս անկյունում, արդեն վաղուց ուժասպառ եղած և կեխտոտված, քանի որ այսօր Քրիսը մեղրի "փորձարկում" էր նախապատրաստել նրա համար։
Քրիսը նյարդայնացած նորից միացրեց ոտքերը միասին, իսկ հետո ընդհանրապես վեր կացավ քաշելով հագուստը։
-Բանի պետք չես անգամ, միգուցե քեզ սպանե՞մ,-Մի վարկյանում նրա դեմքը նյարդայնացած ու անգույնից վերածվեց եռանդուն ու ոգևորվածի,- Լիզան քեզանից ավելի շատ է չարչարվում, կարծում եմ քո կարիքը անգամ չի էլ լինի։
***
Սենյակը ծանրացել էր արյան դառը և երկաթե հոտից, Քրիսը իրոք փորձեց սպանել Կիռային, բայց մի դանակի հարվածից հետո կարծես փոշմանեց և հիմա թողել էր, որպեսզի Կիռան հանգստանա մահճակալի վրա կուլ տալով արցունքները։ Ազատությունը այնքան մոտ էր, բայց ինչպես միշտ վերջին պահին ամեն ինչ փչացրեց այդ հիմար, զզվելի.... արդեն կարևոր էլ չի, թե ով....
Լիզան մեղմ շոյում էր քրտինքից միմյանց կպած մազերը, որոնք կորցրել էին իրենց երանգը այս պատերի ներսում, և երբեմն էլ համբուրում էր նրա ճակատը մտածելով, որ հոգեպես օգնելու համար անում էր մաքսիմումը։ Կիռան շնորհակալ էր, իրոք....
-Միգուցե սպանենք նրան...,- խախտեց լռությունը Լիզան,- գիտեմ, որ այդ դեպքում մենք էլ կմեռնենք, բայց արդյոք դա ավելի լավ չի, քան սա,- Նա նայեց Կիռայի աչքերի մեջ, որոնք վառվում էին ջերմությունից, իսկ Կիռան տեսնում էր իր գլխավերևում հրեշտակի, որը տեսողական խաբկանք էր մանուշակագույն լույսի պատճառով,- այո, հենց այդպես էլ կանենք....
Հ.գ. բաց և "արագ" վերջաբան եմ արել,քանի որ հասկացա, որ Յուրին իմ ժանրը չի(դժվար թե ապագայում էլի այդ ժանրում ինձ փորձեմ) և երկրորդ կորցրել էի նախնական մոտիվացիան ինչ-որ բան այդ աշխատանքի մեջ ավելացնելու համար🥲🤌🏻
ВЫ ЧИТАЕТЕ
WANTED -Живой или мертвой
FanfictionՌեյթինգ-NC-17 Շիփ-ԼիԿրիս,Լիրա Ժանրեր-առևանգում,բռնություն,ազատության սահմանափակում,էռոտիկա,սե*սուալ բնույթի կտտանքներ,հետապնդումներ,դետեկտիվ,սարսափ,հոգեկան խանգարումներ Սցենար Լիզան և Կիռան արդեն մեկ տարի է միասին են ապրում,ամեն ինչ ավելին քան ուրախ...
