Het lot van het serpent

Hoofdstuk 10

Mijn lichtblauwe, glinsterende rokken dansen als wolken rond mijn voeten terwijl ik over de gangen schrijd. Ik open elke deur, werp iedere ruimte blikken toe. Elke keer weer bonst mijn hart in mijn keel, zenuwachtig dat ik de vertrekken van de prins in stap.

Op de begane grond vind ik eindelijk waar ik naar opzoek ben: de bibliotheek.

Het woestijnvolk is erg minimalistisch; we hebben door al het werk in de zandmijnen geen tijd om stil te staan bij de prachten van de wereld, geen geld om te besteden aan mooie kleding en overbodige spullen. Door onze mentale instelling ben ik tot nu toe niet erg onder de indruk geweest van goud, zijden stoffen en grote maaltijden. Dit is de eerste keer dat ik écht onder de indruk ben.

De bibliotheek is een zaak die haast het zo groot is als de balzaal, opgevuld met kasten die tot het plafond reiken. Ladders en wenteltrappen bieden toegang tot de bovenste planken, tot smalle balkonnetjes die langs de planken gehanteerd zijn. In het midden van de ruimte is een enorme boom geplant. De stam heeft een doorsnede van haast drie meter en zijn takken strelen het glazen plafond.

Ik knipper verwoed tegen het felle zonlicht dat naar binnen stroomt. Dit is de eerste ruimte die niet verduisterd wordt. Sterker nog, gordijnen zijn hier niet eens te bekennen! Rondom de stam van de boom zijn vier bureaus geplaatst, ieder voorzien van een brandende kaars, een potje met inkt en een schrijfveer. Het is een uitgerold stuk perkament die het bureau voor mij onderscheid van de rest. Ik strijk met mijn vingers over het gehavende papier en bekijk wat erop staat: het is een plattegrond van de bibliotheek. In krullige, sierlijke letters is op de schematische indeling van de bibliotheek toegevoegd welk genre zich op de planken bevindt. Mijn vinger glijdt van recepten naar dieren, naar planten en gevechtstechnieken, houdt halt bij het woord wat ik zoek. Geschiedenis. Volgens de plattegrond moeten de geschiedenisboeken zich op de tweede verdieping bevinden. Ik beklim een wenteltrap en loop over de smalle balkonnetjes. Ondertussen pluk ik een aantal boeken van de planken die me interessant lijken.

'Valerio!' Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op bij het zien van de jonge stalknecht. Hij staat op het balkon boven mij. Vlug bestijg ik de tweede verdieping en loop naar hem toe. Met zijn ene hand houdt hij zich stellig vast aan de spijlen van de ladder, de andere hand beweegt een stoffer over de kaften en de planken.

'Soms wenste ik dat ik beter was in vechten,' was zijn verklaring terwijl hij de ladder afklimt. 'Dan werd ik niet opgescheept met dit soort klusjes.'

Ik schenk hem een medelevende blik toe en laat mijn hand over de prachtige, glanzende kaften glijden.

'Heel eerlijk, Valerio, ik zou het niet zo erg vinden om een volledige dag hier te besteden. Ik heb nog nooit zo'n prachtige bibliotheek gezien,' zucht ik ademloos. 'Wat een contrast, deze ruimte. Vergeleken met de duistere hallen en kille kamers in de rest van kasteel Ivor Thorn.' De regen roffelt ritmisch tegen het glazen dak.

Valerio knikt instemmend. 'Het is inderdaad prachtig. Dit is overigens nog maar één van de drie bibliotheken die we hebben. Wel de meest indrukwekkende hoor,' voegt hij er snel aan toe. 'Maar in dit kasteel is genoeg leesvoer voor een heel leven te vinden. Dat terzijde.' Zijn blik glijdt naar de stapel boeken die ik vasthoudt. 'Ten eerste: lukt dat met je hand?'

Hij duidt op mijn wond. Ik knik. 'Jawel. Het geneest snel. Daarnaast ben ik geen aansteller.' Toch leg ik de boeken even aan mijn voeten.

'Weet ik.' Valerio's stem is haast een fluistering. 'Ten tweede: wat zoek je? Kan ik je ergens mee helpen?'

Schouderschokkend draai ik me om naar de planken voor me. De geschiedenisafdeling zou hier ergens moeten zijn. Mijn ogen dwalen naar een aantal planken die leeggehaald zijn. 'Was je daar aan het schoonmaken?'

'Nee, dat... Uhm. Daar horen de geschiedenisboeken met betrekking tot de koninklijke familie te staan.'

'En die staan daar nu niet meer, omdat...?'

'De prins die uit de bibliotheek geëlimineerd heeft.'

De achteloze toon van Valerio irriteert me. 'Hoe bedoel je "geëlimineerd"? Verwoest? Of verplaatst?'

'Waarom wil je dat weten?'

Ik doorgrond zijn blik. Die is haast achterdochtig te noemen, bang. 'Ik wil graag meer leren over de geschiedenis van kasteel Ivor Thorn en zijn bewoners.' Over de vloek.

Valerio schudt zijn hoofd. 'Dat zal niet gaan, juffrouw.' Hij beklimt de ladder en gaat verder met het afstoffen van de leren kaften. 'De prins heeft ze opgeborgen.'

'In zijn vertrekken?'

Valerio's hand blijft in de lucht stilvallen. Langzaam werpt hij mij een blik over zijn schouder toe. 'Nee. Niet in zijn vertrekken.'

'Waar dan?'

'Dat doet er niet toe.'

'Voor mij wel!' Ik zet geërgerd mijn handen in mijn zij.

'Nee. Dat doet het niet, Elody.' Valerio slaat een diepe zucht. 'Prins Ashton wil niet dat je rondneust.'

'Waar zijn de vertrekken van de prins?'

Valerio's wenkbrauwen vliegen omhoog. 'Dat heeft er niks mee te maken! En dat gaat jou ook niets aan!'

'Ik wil de prins persoonlijk vragen waar hij zijn geschiedenis verstopt heeft.'

'Dat zou je niet... Dat durf je niet!' fluistert Valerio verontwaardigd. Hij springt van de ladder af en gaat voor me staan. Hij is ruim een kop groter en kijkt onderzoekend op me neer.

'Valerio, alsjeblieft,' smeek ik hem. 'Ik probeer dit een plekje te geven. Ik probeer het te begrijpen.'

Hij zegt niks en draait in de plaats daarvan zijn rug naar me toe.

'Prima!' snuif ik. 'Ik vind zijn vertrekken toch wel. Dit kasteel is misschien groot, maar ik heb nog 24 dagen te gaan. Tijd zat, dus!'

Ik pak mijn boeken op en storm in een geraas van wervende rokken de werveltrappen af. Ik wil de bibliotheek uitlopen, als ik in mijn blikveld een uitstekend boek spot. Ik gris het mee en verlaat dan de bibliotheek.

De boeken leg ik op mijn kamer. Ik ben nu vastberaden: de geschiedenisboeken móeten in de vertrekken van de prins te vinden zijn. Allereerst deed Elijah omslachtig toen ik over de kamers van prins Ashton begon, daarna Emmae en nu Valerio... Er is daar iets mee aan de hand.