Okyanus Yüzeyi // Armin x Reader

Bölüm 10

Medya çok alakasız biliyorum ama... Birisi bana gelip kadı Xiao gördükten sonra nasıl lez olunmayacağını öğretsin ksvlslvlslvlslvldfldlf

Neyse... Hodri meydan bölüme geçelim artııkk~

●°°°°°°°°°°°°°°°°°°°♡°°°°°°°°°°°°°°°°°°°●

Bir anne, bir baba ve bir kız...

Kız yatakta oturuyor, sanki göz teması kurmak istemiyor gibi uzaklara bakıyor. Anne ise hıçkırıyor, Baba da duygusallığını dizginlemeye çalışıyor...

"Eee kim başlıyor" dedi kızın babası ortamı yumuşatmak için. Ama (S/A) hiçte ortamı yumuşatmaya niyetli değil gibiydi. Armin ne derse desin, annesi ve babasına karşı yıllardır hissettiği nefreti söndürebilecek nasıl bir bahane sunacaklarını merak ediyordu. Ama etmiyordu da... Ne deselerde değişmeyecekti duyguları. Biyolojik ailesi olan bu iki insan yıllar önce onu o adaya attıkları anda ölmüşlerdi ve geçen haftalarda da ailesi olarak gördüğü insanlar yine hiçliğe karışmışlardı. Tek sığınağı olan insanlar Armin, Eren, Mikasa, Sasha ve Connie'ydi. Diğerlerine bile güvenemiyordu...

"B*ku yiyen başlayabilir bence" dedi soğukça doğrulurken. Normalde hissis ve duygusuz bakan gözleri bu sefer nefretle bakıyordu. Yelena ve Zeke'e bile bakmadığı bir nefretle...

Babası bunu farkettiği için sertçe yutkundu ve boğazını temizlemek adına iki defa öksürdü. Annesi tamamen yıkılmış gibiydi. Ama (S/A) umursamıyordu bile. Ne beklemişlerdi ki? Kucaklarına atlayıp "Annecim, babacım! Benden nefret etmiyormuşsunuz, çok sevindim" demesini mi?

"(S/A)... biliyorum bize zerre güvenin yok..."

"Hemde hiç yok!" diye çemkirdi kız babasının sözünü bölerek, "Sadece altı yaşındaki öz kızınızın gözü önünde dedesini öldürdükten sonra onu da ölümün ortasına atmanızın nasıl bir bahanesi olabileceni merak ettiğim için dinliyorum!"

Derin bir nefes aldı babası. Adam lafa nasılbaşlayacağını tartıyor gibiydi. Ama şöyle bir gerçek vardı ki, ne dese kızı inanmayacaktı. Yaşadıkları...

Unutulamayacak şeylerdi... Affedilemeyecek şeylerdi...

"Sen bir alfasın değil mi (S/A)?" dedi bir anda. Kızı tek kaşını kaldırırken konuşmasına devam etti, "Bir sur bekçisiydim ben... Alfalığın ne demek olduğunu peşinizdeki ahmak polislerden çok daha iyi biliyorum."

"Aman ne başarı(!) Demek sadece on yaşımdayken neden elimde bir silahla ilk cesedimin önünde neden durduğumu biliyorsun! Tebrikler!"

Adam gözlerini kaçırdı. Gerçekten uzun yıllar boyunca bir çok insana, küçüğüne de büyüğüne de, yapılan bir çok işkenceye sessiz kalmıştı. Kendisi ve karısı sürüyle insanı canavar olmakla suçlayarak kafalarından acımadan vurmuş, onları o aptal adaya hapsetmişlerdi. Hiç bir zaman durup düşünmemişlerdi.

Neden canavardı o insanlar?... Neden onlar o hayatı yaşamak zorundalardı?..

Ama o gün, karısı bir anda çığlığı bastığında düşünmek zorunda kalmışlardı... Küçük (S/A) banyodayken, annesi onun sırtında belirivermiş olan kırmızı çizgiyi farkettiğinde...

Korkmaması için kızlarına söylememişlerdi yıllar boyunca. Onu insanlardan saklamışlardı. Hatta onunla beraber sur bekçisi olmalarına rağmen başka bir çok insanı da...

Ama yakalanmıştı (S/A)'ları... Ne kadar uğraşsalarda, bir anda kendilerini Zeke'nin ofisindeki siyah koltuklarda bulmuşlardı. Buz kesmiş gözleri, onlara sorgulayıcı bakışlar atarken bulmuşlardı...