Sonun Başlangıçı

BÖLÜM 3: Hastane

AYZER 

Gözlerimi açmaya çalışıyordum ama açamıyordum, kafamda keskin bir acı vardı. En son hatırladığım korna sesi, sırtımdaki acı ve yere düşüşüm.

Yavaşça gözlerimi açmaya başladım. Gözlerimi açtığımda bir odadaydım. Odada düzenli olarak 'bip' sesi yankılanıyordu.

Duyduğum sesle hemen gözlerimi kapattım.

"Hayır beyefendi hayati tehlikesi yok"

"Bakın eğer varsa sizi-"

"Beyefendi anlıyorum sevgiliniz için bu kadar endişelenmenizi. Fakat tekrar tekrar söylüyorum ki hayati tehlikesi yok kendisine gelir bu gün."

Birden kahkaha atmaya baslamıştı bu Erim denen varlık delimiydi gülüncek ne vardı yani alt tarafı bizi sevgili sandı. Birden gözlerimi açtım ve yatakta doğruldum onunla aynı anda.

"S-siz az önce sevgiliniz mi? dediniz"dedik ve birbirimize baktık ve doktora döndük.

"E-evet " dedi adam garipser gibi.

Erim  bir an ciddileşip. "Biz kardeşiz sevgili değiliz ve bilip bilmeden insanlara yakıştırılma yapılmasını sevmem şimdi çık KARDEŞİMLE konuşcam. " dedi ve kapıyı gösterdi,konuşurken kardeşim kelimesini bastırmıştı ve ciddi konuşurken fazasıyla ürkütücüydü.

Ondan korkup yatağa sindim ve yorganı çeneme kadar çektim, gözlerimi kapattım. Gözlerimi kapattığım için onu göremiyodum ama adım seslerini duyuyordum ve yavaş adımlarla yattığım yatağa doğru yaklaştı.

Şaşırmıştım birden bu kadar sert çıkışması ve beni gerçekten kardeşi gibi görmesi... Garipti hayır yetimhaneden yeni çıkmıştım ve çıkar çıkmaz beni bulmuş olamazdı,acaba onun kardesıne mı benzıyorum dıye dusunurken.

"Hadi ama çok fazla uyumadın mı? Hem uyanıksın hadi kalk artık" sabırsızca söylenen onun sesini duydum daha sonra kıpırdanmaya başladım gözlerimi araladığımda her taraf bulanıktı tekrar gözlerımı kapattım ve ellerimi kaldırıp gözlerimi ovaladım.

Tekrar gözlerimi açtığımda yüzü yüzüme çok yakın duran onu gördüm hadi ama bu ne şimdi niye dibimdendi.

Birden "Gerçekten uyandın dimi bak bakiyim bana bu kaç? "

Diyerek iki yaptığı elini gösterdi "İki" dedim fısıltıyla onunla uğraşmak istemiyordum boğazım acıyordu hem susamıştım.

Kenarda duran koltuğa oturdu ve dirseklerini dizlerine dayayıp konusmaya başladı "Bir an hiç uyanmıyacaksın sandım o an o kadar korktum ki anlatamam daha yeni bulmuşken kaybetmek ve sana hiç bir şeyi anlatamamışken... Ah düşünmek bile istemiyorum" dedi.

Dediklerini cevapsız bırakarak "Su" diye mırıldandım. Ben bile kendi sesimi duymazken o birden ayağa fırladı ve köşedeki masanın üstündeki sürahiden bardağa su doldurup verdi. Elimi kaldırdım ama elim geri düşünce "Kendini yorma ben içiririm" dedi ve beni biraz doğrulttuktan sonra suyu içirmeye başladı. İçtikten sonra "Teşekkürler" diye fısıldadım.

Arkamdaki yastığı sırt tarafıma koydu ve sırtımı oraya yasladı sonra koltuğa geçip oturdu o sırada etrafımı incelemeye başladım o anda "Hastanedeyiz" dedi ona döndüğümde.

"Durumum neymiş yürüyebilecek miyim" dedim. Bir anda kaşları çatıldı korkmuş muydum belki biraz, arkama yaslandım ve o tam konuşacağı sırada derin bir nefes alıp konuşmaya başladım.

"Hani böyle filimlerde olur ya. Kız der ki 'yürüyebilecek miyim' sonra karşısında ki başka tarafa bakar bişey diyemez en sonunda da kız yatalak olur yürüyemez falan işte" dedim.