დაღამდა. ბადრაგებს ბოლოჯერ უნდა შეემოწმებინათ ყველა ოთახი. ამ დროისთვის ნიკოლი და მარლენი უკვე თავიანთ ოთახში იყვნენ.
- რა წკრიალის ხმაა?- გაიკვირვა მარლენმა, როცა მთელს ფსიქიატრიულში გავრცელებულმა სირენის ხმამ მათ ოთახამდეც მოაღწია.
- ეს გამაფრთხილებელი სირენაა. თუ ამ ხმას გაიგებ ოთახში უნდა დარჩე და არ გახვიდე, რადგან ბადრაგები ამოწმებენ თითოეულ ოთახს და პაციენტს. - უპასუხა ნიკოლიმ.
- აქამდე მალე მოვლნენ?- სექსუალური ხმით ჰკითხა მარლენმა გოგოს და მის საწოლზე აბობღდა კნუტივით.
- ეს რა ხმა იყო?- გაკვირვებული ხმით შეეკითხა ნიკოლი და ქერათმიანს მიაშტერდა.
- აქამდე მალე მოვლნენ?- ისევ ისეთივე ხმით გაუმეორა შეკითხვა მარლენმა ნიკოლის და მის წინ ოთხზე დადგა.
- მოგეწონა და გათამამდი? - ცალყბად ჩაიღიმა ნიკოლიმ.
- რატომ არ მპასუხობ შეკითხვაზე?- ლეკვის თვალებით შეხედა ქერამ და მასთან უფრო ახლოს მიხოხდა. ხელები მისი წელის გვერდებზე დააწყო და მუხლებზე დააჯდა.
- მალე შემოვლნენ.- თვალი აარიდა ნიკოლიმ და გვერდზე გაიხედა, კარისკენ.
- გაბრაზებული ხარ რამეზე?- ჩაეკითხა მარლენი. პასუხი ვერ მიიღო გოგოსგან. უცებ მის მუხლებზე მოძრაობა დაიწყო, თან ჩურჩულით კვნესოდა.
- შე პატარა ძუკნავ!- ჩუმად გადაიხარხარა ნიკოლიმ.
ოდნავ მუხლები წამოწია და ზემოთ-ქვემოთ მოძრაობა დაიწყო, რათა მარლენისთვის უფრო ესიამოვნებინა. უცებ ბადრაგების ლაპარაკის ხმა მათ კართან ახლოს გაიგეს და ორივე გაჩერდა. ერთმანეთს მოცილდნენ, მარლენი თავის საწოლზე დაბრუნდა. არ შემცდარან, მართლა ახლოს ყოფილან ბადრაგები. ერთ წუთში კარები გაიღო და ოთახში ერთ-ერთი ბადრაგი, დანიელი შემოვიდა. ჯერ მარლენს გადახედა და შემდეგ ნიკოლის-დარდიანად.
