Ster

1⭐️

Daar zit ik dan. Te luisteren naar mijn oma. Ze verteld iets over mijn vader. We zitten nu bij de begrafenis van mijn vader. De bankzitters zijn ook gekomen. Ze kunnen zich weer niet stil houden. Althans, Matthy, Koen en Milo kunnen dat niet. Raoul en Robbie doen hun best om ze stil te houden.

Mijn moeder gaf me al een aantal blikken. Als blikken konden doden was dit de begrafenis voor mij en me vader. Straks ben ik aan de beurt met mijn speech. Ik heb er een voorbereid en ik was er dagen mee bezig.

Het is mijn schuld dat hij daar ligt. Ik had naar hem moeten luisteren. Maar mijn eigenwijze kop deed dat niet. En daarom zijn we hier nu.
Dan is het eindelijk mijn tijd om mijn speech te doen. Ik loop met mijn blaadje naar het plateau. Ik leg mijn blaadje neer en slik een keer.

"Lieve papa,
Je wilt niet weten hoe veel spijt ik heb. Ik zou mezelf nooit van de gedachten af kunnen halen dat ik de reden ben voor dit ongeluk. Het had niet mogen gebeuren. Hoe vaak ik dit zal zeggen en hoe vaak er mensen naar me toe komen die zeggen dat het niet mijn fout was zal ik niet gaan geloven. Ik weet het. Het was mijn fout. Ik had naar je moeten luisteren.

Een ritje maken in de auto samen is wat we sowieso 4 keer per week deden. Het was ons speciale dingetje. Ik kan nu niet eens meer een auto in gaan zonder er aan te denken. Lieve pap, je was het beste wat me overkomen is.

'Sterre, je zult voor altijd mijn mooiste ster blijven.' Is wat je altijd tegen mij zei. Maar nu pap, nu zijn de rollen omgekeerd. Nu zal jij voor altijd mijn mooiste ster zijn. Het doet me zo veel pijn om dit te zeggen. Je mocht nog niet gaan. Het was je tijd nog niet. Het spijt me pap.

Maak een mooi lichtje aan de hemel vannacht wil je?

Liefs, jouw mooiste Ster."

Zeg ik.

Ik heb gehuild bij het schrijven en voorlezen van dit. Ook kijk ik een beetje de zaal rond en zie ik dat bijna iedereen een traan weg veegt. Zo ook de bankzitters.

Na een tijdje is het tijd om de kist te verlagen in de grond. We staan allemaal bij zijn graf. Oma en opa van pap zijn kant staan voor aan. Daarnaast staat mam, met daarnaast ik. En naast mij staan Robbie, Matthy, Milo, Koen en Raoul. Mijn tantes en ooms zijn er niet want die had ik niet. Mijn vader was enigs kind.

Soms vind ik het jammer dat ik geen nichtje of neefje heb. Maar dan daarna denk ik ook dat het wel goed zo is. Mijn hoofd begint weer pijn te doen. Robbie merkt het en slaat een arm om me heen terwijl hij zich dicht tegen me aan drukt.

Robbie is de enige single bankzitter. Hij is ook mijn beste vriend. Samen maken we soms filmpjes op YouTube. Maar beide doen we het heel vaak alleen want we hebben onze eigen kanalen. Ik vind het grappig hoe Robbie minder abonnees heeft dan ik ook al maken we bijna dezelfde content. Beide zijn we Brabants en reageren we op lang leve de liefde en shit maar ik maak ook soms andere content.

Robbie en ik zijn bijna even lang. Hij is net ietsjes langer. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en kijk toe hoe mijn vader de grond in word gezakt. Mijn moeder die naast me staat waarbij de tranen over haar gezicht stromen. Mijn tranen borrelen ook weer op. En weer hoofdpijn erbij.

Die hoofdpijn wil ik zo snel mogelijk vanaf zijn. Ik kan ook niet mijn haren wassen door de hechtingen in mijn hoofd. Mijn haren zien er uit als het haar van een zwerver.

Nadat mijn vader de grond in is gelegd word het prut er over heen gegooid. Ik kan dit niet aan zien en dit zeg ik ook tegen Robbie en mijn moeder. We gaan terug naar de kerk. De bankzitters en ik bedoel ik dan. Mijn moeder blijft nog even bij mijn vader.

Mijn vader heeft het leven op een verkeerde manier gelaten. Eerst ruzie met mijn moeder en daarna door mijn eigenwijze kop.

We lopen de kerk binnen en gaan op het achterste bankje zitten. Robbie aan mijn ene kant, Matthy aan de andere kant. En de rest op het bankje voor ons. Ze zitten omgedraaid zodat ze ons kunnen zien.

"Je deed een mooie speech Ster." Zegt Robbie. Robbie noemt mij altijd Ster. "Je deed het echt heel goed Sterre." Zegt Matthy. Ik glimlach dankbaar naar ze. Ik leg mijn hoofd op Robbie's schouder.

"Sterre weet je nog dat we door een straatje van Eindhoven liepen en we waren te gefocust op alles om ons heen en niet waar we liepen waardoor we beide op onze plaat gingen?" Vraagt Robbie. Ik herinner het me nog als de dag van gister. Ik moet er ook om lachen. "Ja tuurlijk dat kan ik nooit vergeten." Zeg ik lachend.