Ster

2⭐️⭐️

-flashback-

"Ga maar rechtdoor." Zegt mijn vader.
"Maar de route beschrijving zegt rechts af?"
"Ja maar recht door is sneller."
"Maar hij gaat ons gewoon laten omdraaien."
"Vertrouw mij nou. Ga recht door."
In een milliseconden maak ik de beslissing dat ik rechts af ga. Ik keek niet goed.
"Kut." Zeg ik zodra ik een auto met veel snelheid op ons af zie rijden. Ik trap hard op de rem. Ik knijp mijn ogen dicht en al snel voel ik dat de auto ons heeft geraakt. Ik open uit schrik me ogen en zie een grote cement wagen ook aankomen rijden.
"Pap duik!" Roep ik zodra ik zie dat de cement wagen mijn vaders kan van de auto zal raken.
Maar het is al te laat. Ik kijk hoe de cement wagen tegen mijn auto op beukt en mijn vader hard raakt.
De auto maakt een salto en een halve salto in de lucht en beland op zijn linker kant. Ik voel me hoofd knallen tijdens de salto tegen het raam en voor ik het weet zie ik nog allemaal glas scherven rond schieten. Het doet zo veel pijn dat ik geen eens de pijn meer voel.
De auto ligt op zijn linkerzijde en ik hang half uit het raam voor zo ver dat kan. Mijn hoofd rust op de grond.
Ik kan me ogen niet openen en het voelt alsof ik buiten bewustzijn ben terwijl ik dat niet ben. Ik kan alleen mijn ogen niet echt openen. "Pap?" Komt er schor uit me mond. Ik krijg geen reactie.
Het lukt me om mijn ogen te openen en te kijken naar mijn vader. Hij hangt hulpeloos half tegen me aan en half in de gordel. Ik voel hem op mijn heup liggen met zijn hoofd. Ik kan niet zien of hij nog ademt. "Pap sorry." Is het enige wat ik uit kan brengen. Wetend dat ik waarschijnlijk toch geen reactie zal krijgen.
Nu hang ik hier. Half ondersteboven. Hulpeloos. Wachtend op de hulpdiensten.
Ik hoor ze in de verte al aan komen. Het gebeurd allemaal zo snel maar zo langzaam.
Opeens voel ik dat mijn oog open word gehouden en er word een lichtje in geschenen.
"Mevrouw probeer bij ons te blijven." Zegt een vrouwelijke stem. "We gaan u hier uit proberen te krijgen." "Het komt goed." "Hou nog even vast." "We gaan u hier uit halen." "Kunt u mij vertellen wat er is gebeurd?" Ik probeer te praten maar het lukt niet. Alles word zwart.

~~~

Het volgende wat ik weet is dat ik wakker word in het ziekenhuis. Mijn moeder die op de stoel naast me ligt te slapen. "Mam." Zeg ik en ze schrikt direct op. "Lieverd. Daar ben je eindelijk." Zegt ze met tranen in haar ogen. "Mam waar is pap?" "Lieverd..." "Ik wil nu pap zien." "Je vader heeft het niet overleefd."
"W-wat?" Zeg ik. "Nee dat kan niet. Pap leeft nog." Zeg ik vastberaden maar met tranen in mijn ogen. Mijn moeder aait mijn hoofd zachtjes. "Lieverd, je vader is op een betere plek nu."
"Het is allemaal mijn fout. Ik had moeten luisteren naar hem." "Nee lieverd zo mag je niet denken." Zegt mijn moeder.