Time flies so fast, ika nga nila which is true.
Expect the unexpected, sabi din nila.
Pero shempre ilang araw lang ang nakalipas and here am I sa park talking to this guy again.
"You're good guy naman. I just hate you kasi nanliligaw ka sakin pero may iba pala. You know I was traumatized because of my ex and takot na takot akong magcommit pero dahil sayo, sinubukan ko pero sa huli, niloko mo ako. I know that you're just courting me that time but when you are going to court a girl, you must be loyal and faithful to her.", mahabang sabi ko sa kanya kaya napayuko naman siya.
"I'm sorry. I'm sorry for being a jerk. She's my ex and I saw her again after a year and I realize that I still love her. Call me jerk but I took the chance that night to talk to her and ask that maybe we can get back together. I'm sorry Jayd."
"Naiintindihan ko Vishnu at nagpapasalamat din ako dahil sa ginawa mo.", sabi ko dahilan para mapatingin siya sa akin.
"What do you mean?", nagtatakang tanong niya.
"We are both stucked in our past. At nagpapasalamat ako dahil sa ginawa mo na realize ko na hindi pa rin pala ako handa dahil hindi pa rin ako nakalaya muka sa nakaraan.", sabi ko at naalala na naman ang ex ko.
"But still Im sorry for doing that. I wish we can still be friends.", aniya kaya naman nginitian ko siya.
"Of course! You can be my kuya since I have no brother.", sabi ko at ngumuso remembering that I have no brother that can protect me just like how brothers protect their sister in stories.
"Sure. Now, I should take you home since its getting late.", aniya at inalalayan akong tumayo. Binigay na rin niya sakin yung jacket niya.
"I know you should wear clothes that you want but please avoid wearing crop tops all the time.", aniya kaya napanguso ako.
"Nakasanayan.", sabi ko nalang.
"I know. Pero hindi lahat may respeto kaya magjacket ka din minsan lalo na kapag crop top yung suot mo."
"Siguro kailangan mo ng maraming hoodie hehe.", asar ko dito na tinawanan naman niya.
Another morning, a fvcking morning.
"Pvtanginaaa!!", sigaw ko sabay tapon ng phone ko sa dingding at hinayaan ang sariling umiyak.
"B-bakit hanggang ngayon ang s-sakit parin! B-bakit nandito p-pa rin yung s-sakit!"
Hinayaan ko na kang ang sarili kong umiyak at itapon yung ibang mga gamit ko. Sa loob ng dalawang taong wala na kami, ganito na lang palagi ako. Gigising na umiiyak at magtutuloy-tuloy na ganito. Hindi ko alam pero ganito pala ang pag-ibig.
Masyadong masakit, mapaglaro. Dalawang taon na akong nagdudusa pero yung isa, parang wala lang sa kanya. Ang unfair ng mundo. Kung sana lang alam kong ganito ang mangyayari, sana ibinuhos ko na lang ang pagmamahal ko sa sarili ko.
Mahigit isang oras akong umiyak dahil hindi ko kayang pigilan ang sarili ko. Kaya naman alam kong late na ako pero bahala na. Naligo na ako at nagshorts at ginamit ang hoodie ni Lee, nalabhan ko naman na pero hindi ko isasauli.
"Here.", napa-angat ang tingin ko sa nagsalita at nakita ko siya, yung classmate ko!
Napatingin ako sa inaabot niyang shades kaya nahihiya ko itong tinanggap at ginamit. "Thank you.", sabi ko dito at nag-iwas tingin, nakakahiyang sa ganitong sitwasyon ang una naming pagkikita.
"You want coffee?", tanong niya kaya tumango na lang ako. Nandito kasi ako ngayon sa Tagpuan store? I dont know, Im not sure. Basta nakita ko lang ang nakasulat sa labas na Tagpuan. Isa itong grocery pero may rooftop dito which is parang cafe pero hindi tulad ng iba na mga mamahalin ang sineserve, meron ding mga milktea, etc.
"Thank you ulit.", sabi ko ng ilapag niya ang kape namin sa table at naupo sa harapan ko.
"I'm Rhyzen Kai by the way, you can call me Rhy.", aniya at ngumiti kaya lumabas ang dimple niya. Sh!t, my weakness!
"Can I have your dimple na lang?", tanong ko, binalewala ang pagpapakilala niya.
"What? Hahah.", aniya at natawa pa kaya muling lumabas ang dimple niya.
"Akin lang yan huh? Wag mo ibibigay sa iba.", sabi ko dito na lalong ikinatawa niya.
"You know what, you're cute.", aniya kaya napa-ubo ako.
"Tae mo!", sabi ko kaya muli itong tumawa dahilan para mapangiti ako.
"Meron ka rin naman.", aniya.
"Ayoko nito, hindi masyadong malalim."
"Buti nga meron."
"Basta akin yang dimple mo ah?"
"Sayong-sayo na.", aniya at ngumisi. Psh. Pogii! Sana ikaw din akin na. Charot.
"Ano name mo sa fb?", biglaang tanong niya.
"Yung name ko din."
"Xairynne Jayd Kixhane?"
"Wow tanda mo pa?", gulat kong tanong dito.
"Oo naman, accept mo'ko ah."
"Sira phone ko.", sabi ko at nagkibit-balikat.
"Ba't?"
"Tinapon ko sa dingding.", sabi ko at mapaklang tumawa.
"Tanga ka.", aniya kaya sinamaan ko ng tingin.
Nag-usap kami dun, sobrang gaan ng pakiramdam ko. Sana hindi na matapos ang araw na ito pero okay na rin dahil natapos ang araw ko na may ngiti sa aking mga labi.
"Grabe kang babae ka, asan magulang mo isusumbong kita!", bungad ni Lee sa akin kinaumagahan ng pumasok ako.
"Miss mo lang ako.", asar ko dito pere nginiwian lang ako pero inakay naman niya ako palapit sa upuan ng kaibigan namin.
"Umiyak ka?", natigilan ako sa sabay-sabay na tanong nila.
"Luhh? Ba't naman?", kunwaring tanong ko sa kanila.
"Asuss, may problema ka?", tanong ni Kaizer at sinuklay ang buhok ko dahil hindi naman ako nagsusuklay. Wala e trip ko lang.
"Problema ko wala akong jowa.", biro ko kaya inirapam nila akong lahat.
Kinulit nila ako pero hindi ako nagsabi, wala naman talaga akong problema. Kaya ending, nagklase kami hehe. Pinagalitan pa nga ako dahil absent daw ako ng absent kaya ang sabi ko nagkasakit ako. Totoo naman, sakit sa puso hehe.
Thank you Kejsh!
