Hey, Stephen

Chapter 3:

Alana's POV

I knew there is something wrong with Stephen. Hindi naman siya sisigaw ng ganon na halos marinig ko kahit nasa loob siya ng kotse niya. I wanted to know what's going on with him.

"Uh, hello? Earth to Alana?" Sabi ng best friend kong si Raven.

"H-huh?"

"Kanina ka pa nakatulala at ang lalim ng iniisip mo. Ano nasa isip mo?" Tanong ni Raven sakin.

"N-nothing." Sabi ko sa kanya.

"Best friend mo ako, Alana. I know when something is bothering you." Sabi niya sa nag aalalang tono.

I take a deep breath bago ako nag salita.

"I heard Stephen kasi earlier na sumisigaw siya ng malakas sa loob ng kotse niya kaya nilapitan ko siya." Explain ko kay Raven.

"Narinig mo yun? Ang lakas naman ng pang dinig mo." Namamangha niyang sabi sakin.

"No, sobrang lakas talaga nung sigaw niya and it's bothering me." Sabi ko sa kanya.

"Narinig mo ba kung ano sinasabi niya?"

"He's screaming 'Please, stop! I don't want to end it', kaya nilapitan ko agad yung car niya. So ano yung ayaw niyang tapusin. And I heard also him screaming 'Ayoko na marinig yan'. Is he suffering from something?" Nag aalala kong tanong kay Raven.

"Well, we can't confirm it unless ikaw mismo ang mag tanong sa kanya." Sabi ni Raven sakin.

"But how, Raven? Hindi naman kami close. I want to know what's going on with him, kaso baka isipin niya nang hihimasok ako sa buhay niya." Sabi ko sa kanya.

"Hindi naman siguro siya ganon, Alana. Try to talk to him normally muna para at least you wouldn't scare him away. Kasi kung itatanong mo agad siya about sa pag sigaw niya, baka matakot sayo mag share ng thoughts niya. Hayaan mo siya mag open sayo ng kusa about it." Pag payo ni Raven sakin.

"I'll try my best para i-approach siya. Those screams are not normal." Nag aalala kong sabi sa kanya.

Kakatapos lang ng first class namin at mahaba pa ang vacant namin ni Raven, kaya lumabas na muna kami ng school dahil kanina nakaupo kami sa isang bench ng school.

"San tayo kakain, Alana? We still have 4 hours left para sa vacant natin." Sabi ni Raven sakin.

"Uuwi ako sa bahay, Raven. Sasama ka ba?" Tanong ko sa kanya.

"Uy! Sure, sige sama ako!" Masayang sabi ni Raven sakin.

Habang nag lalakad kami ni Raven ay nakita ko si Stephen sa tapat ng kotse niya na parang may kinukuha at bigla siyang napatigil sa ginagawa niya at napatigil din ako sa pag lalakad tsaka nakita kong pumasok siya sa loob ng kotse niya.

"W-wait, Raven." Sabi ko sa kanya at nag lakad papunta kung san naka park ang kotse ni Stephen.

Nag lakas loob na kong kumatok sa bintana ng kotse niya at pag baba ng bintana ay nakita kong parang pinag papawisan siya kahit naka bukas ang aircon ng kotse niya at nagulat siya sakin.

"Okay ka lang ba talaga?" Nag aalala kong tanong sa kanya.

"A-Alana!" Nagulat niyang sabi sa pangalan ko.

"Look, hindi sa feeling close ako, pero since narinig ko yung sigaw mo kaninang umaga, it's bothering me, so ple-" Hindi na niya ko pinatapos sa sinasabi ko ng bigla siya mag salita.

"I'm okay, Alana. You don't have to worry." Sabi niya at napa buntong hininga.

"Pero-"

"I'm really okay." Sabi niya at bumaba na siya ng kotse niya at nag lakad na papunta sa loob ng campus.

Pinuntahan ko nalang si Raven kung san siya nag hihintay sakin.

"What happened?" Tanong niya sakin.

"He just stormed off. Sabi niya okay lang siya." Sabi ko kay Raven.

"Maybe if hindi mo ioopen yung topic na yun he will feel comfortable talking to you." Sabi ni Raven.

"I guess you're right." Sabi ko sa kanya at inaya na siya pumunta sa bahay.

Nang makarating kami sa bahay ay bumungad agad sakin si Kuya Asher at mga kaibigan niya. Wait, bakit wala si Stephen? He should be with them.

"Asan si Stephen?" Tanong ko sa kanila.

"Does that matter to you, Alana?" Tanong ni Kuya Asher sakin.

"No, hindi naman. It's just something, basta it doesn't matter." Pag dadahilan ko.

"May errands siya ngayon that's why di namin siya kasama." Sagot ni Kuya Erin.

"Oh! Okay. Akyat lang kami sa taas." Sabi ko at hinila na si Raven paakyat sa kwarto ko.

Pag akyat namin ay sinarado ko na agad yung pinto at humiga sa kama ko. Si Raven naman ay umupo sa upuan ng vanity area ko.

"Baka naman mag taka yung mga kaibigan ng kuya mo bakit mo tinanong kung nasan si Stephen." Panimula ni Raven pero di ko na muna siya pinansin.

"At baka sabihin ng kuya mo na sobrang tagal mo ng crush si Stephen." Sabi niya at tinignan ko siya ng masama.

"No! Di niya pwede sabihin yun! Kapag sinabi niya yun di ko talaga siya titigilan!" Sabi ko sa kanya.

"Okay okay, ang seryoso mo masyado hahaha! I'm just teasing you." Natatawang sabi ni Raven.

"Heh! Ayan ka nanaman sa pang aasar mo!" Sabi ko sa kanya at hinampas siya ng unan.

Bata palang kami ni Raven mag best friend na kami. Siya yung unang nag approach sakin nung first day of school namin nung grade 1 kami. Siya rin yung taga pag tanggol ko kapag may nang aaway sakin sa school at ganon rin ako sa kanya. We've been there for each other since then. Lalo na nung time na ang komplikado ng buhay ko.

"Should we eat lunch here? Or do you want tumambay nalang tayo sa school library and mag lunch nalang near schools?" Tanong ni Raven sakin.

"Okay, sige mag lunch nalang tayo malapit sa school." Sabi ko at tumayo na tsaka nag simula na mag retouch ng make up ko.

Nang matapos ako ay inaya ko na siya bumaba at napansin kong wala na sila Kuya sa labas, kaya kay Mama nalang kami nag paalam at nag lakad nalang kami pabalik ng school.

Nang marating namin ang school ay nakita ko nanaman si Stephen, pero ngayon ay kasama na niya sila Kuya at sa nakikita ko masaya naman siya ngayon hindi gaya ng kanina na parang ang lalim ng iniisip at parang nag papanic. Pero ano kaya dahilan ng pag sigaw niya kaninang umaga at pag panic niya kanina?  Hindi kaya....